Σε όλους τους τόνους έχει φροντίσει να μας πληροφορήσει το πολιτικό προσωπικό της χώρας, ότι η αντιμετώπιση της νέας κατάστασης που έχει επιφέρει ο κορονοϊός απαιτεί επίδειξη ατομικής ευθύνης. Μπροστά στα όντως πρωτόγνωρα δεδομένα, πασχίζουν να μας πείσουν ότι πρέπει όλοι να βάλουμε πλάτη, ώστε να ξεπεραστεί ο κίνδυνος. Είναι τόσο αισχροί, που με αφορμή τη σοβαρότητα της κατάστασης, εκμεταλλεύονται το φιλότιμο και το αίσθημα αλληλεγγύης που χαρακτηρίζει το λαό μας από τη μία και από την άλλη, τη δικαιολογημένη αγωνία του για το τι του επιφυλάσσει η επόμενη μέρα αν αυξηθούν τα κρούσματα, μιας και η κατάσταση διάλυσης του ΕΣΥ είναι σε όλους μας γνωστή. Κοινός παρονομαστής σε κάθε δήλωσή τους παραμένει η ανάγκη να γίνουν θυσίες από όλους, με αίσθημα ομοψυχίας και χωρίς ταξικές αναφορές, μιας και όπως μας ενημέρωσε μεταξύ άλλων και ο Παναγόπουλος, ο κορονοΪός δεν κάνει ταξικές διακρίσεις στο ποιον θα προσβάλλει. Είναι ένα ερώτημα βέβαια, το τι αντιμετώπιση θα έχει ο Παναγόπουλος και η τάξη που εκπροσωπεί αν νοσήσουν και τι περίθαλψη (δεν) θα έχει ο φτωχός λαός και η εργατική τάξη σε αντίστοιχη περίπτωση.
Ζητούν ατομική ευθύνη από όλους λοιπόν, χωρίς ταξικά πρόσημα όμως!
Ατομική ευθύνη από κάθε γιατρό που τις τελευταίες μέρες καταβάλλει υπεράνθρωπη προσπάθεια και καλείται να δουλέψει κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Από το νοσηλευτικό προσωπικό και τις καθαρίστριες που δουλεύουν υπερεντατικοποιημένα, χωρίς μέτρα προστασίας, με αποτέλεσμα να εκτίθενται ανά πάσα στιγμή στον κίνδυνο να μολυνθούν. Ατομική ευθύνη από τον άρρωστο, για να μην πηγαίνει χωρίς σοβαρό λόγο στο νοσοκομείο, παρά μόνο αν είναι ένα βήμα πριν το θάνατο. Από τον ηλικιωμένο, για να δώσει χώρο να νοσηλευτούν οι νέοι σε μια επόμενη φάση, μιας και οι σκληρές εικόνες που διαδραματίζονται τα τελευταία εικοσιτετράωρα στη γειτονική Ιταλία, δεν είναι και τόσο μακρινές.
Προσπαθούν να συσκοτίσουν την κουβέντα για να μην τεθεί το πραγματικό επίδικο. Ποιες είναι οι ευθύνες του κράτους και των κυβερνήσεων του;
Ποια ατομική ευθύνη επέδειξε ο Άδωνις, πέρα από το να κάνει χυδαίες δηλώσεις, να κλείνει τα νοσοκομεία το ένα μετά το άλλο, να απολύει προσωπικό (με άγχος κιόλας, μην του πάρει τη δόξα η Τρόικα);
Ποια ήταν η ευθύνη όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων σε σχέση με το κομμάτι της Υγείας, πέρα από το να απαξιώνουν όλες τις δημόσιες δομές, να υποστελεχώνουν τα νοσοκομεία, να διαλύουν το ΕΣΥ;
Ποια ευθύνη επιδεικνύει η τωρινή κυβέρνηση, όταν αρνείται να προσλάβει μόνιμο προσωπικό και επαρκές, ώστε να στελεχώσει όλα τα νοσοκομεία της χώρας, όταν δεν ανοίγει νέες ΜΕΘ που να επαρκούν για τις ανάγκες του λαού, όταν δεν παρέχει δωρεάν τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης και αντισηψίας στο λαό και το ιατρικό προσωπικό;
Ας μην τους αδικούμε βέβαια, βγήκαν την Κυριακή το βράδυ στα μπαλκόνια τους και χειροκρότησαν τους γιατρούς, που οι ίδιοι φρόντισαν να οδηγήσουν στην εξάντληση. Να το βράσουμε το υποκριτικό χειροκρότημά σας κα Πρωθυπουργού!
Ατομική ευθύνη λένε, πρέπει να επιδείξουν και όλοι οι εργαζόμενοι μπροστά στις νέες συνθήκες. Στο πλευρό των εργοδοτών τους, αφού είπαμε, ο κορωνοϊός δεν έχει ταξικά χαρακτηριστικά!
Με αίσθημα ευθύνης δηλαδή, πρέπει οι εργαζόμενοι να υπογράψουν την καταδίκη τους, να δεχτούν να μην πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους, να βγουν σε αναγκαστικές άδειες, να δεχτούν να απολυθούν κιόλας, όταν δυσκολεύει πολύ η κατάσταση. Να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα και να δείξουν κατανόηση απέναντι στην εργοδοσία.
Με περισσό αίσθημα ευθύνης άλλωστε, οι εργοδότες όλο το προηγούμενο διάστημα προώθησαν τον εργασιακό μεσαίωνα μέσα στους χώρους δουλειάς. Αξιοποίησαν με τον καλύτερο τρόπο το αντεργατικό νομοθετικό οπλοστάσιο που τους παρείχαν οι κυβερνήσεις και με ευθύνη το αξιοποιούν και σήμερα για να μετακυλήσουν κι αυτό το βάρος στις πλάτες των εργαζομένων. Τους πήρε ο πόνος και διώχνουν τον κόσμο από τη δουλειά του δήθεν για να μην αρρωστήσει, ενώ πριν λίγο καιρό τον υποχρέωναν να δουλεύει με εξοντωτικά ωράρια, χωρίς μέτρα προστασίας, κάτω από άθλιες συνθήκες. Τους πήρε ο πόνος, λες και δεν είναι οι κάθε λογής εργοδότες εκείνοι που έχουν βάψει τόσες φορές τα χέρια τους με αίμα τα τελευταία χρόνια, με τα εργατικά ατυχήματα να αποτελούν καθημερινότητα πλέον.
Είναι βέβαιο πως το επόμενο διάστημα, μετά τη λήξη της τωρινής κατάστασης, η εργοδοσία θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει τα δεδομένα που αυτή δημιούργησε προς όφελός της. Το τσάκισμα θεμελιωδών δικαιωμάτων που συντελείται τις τελευταίες ημέρες, το όργιο εργοδοτικής αυθαιρεσίας, η παραπέρα ελαστικοποίηση των μορφών εργασίας, τα κύματα μαζικών απολύσεων, αποτελούν στόχευση για την κυβέρνηση και την εργοδοσία, που μπορεί τώρα να τα προωθούν με το προκάλυμμα της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης», αλλά είναι σίγουρο πως θα προσπαθήσουν να τους δώσουν μόνιμα χαρακτηριστικά.
Γι’ αυτό, είναι ζωτικής σημασίας για τους εργαζόμενους και το λαό, το καθήκον να απαντήσουν συλλογικά και με μαζικούς όρους απέναντι στην επίθεση που δρομολογείται. Η πραγματική «ατομική ευθύνη» που μας αναλογεί είναι η προσπάθεια να προωθήσουμε μέσα στους χώρους δουλειάς τη συλλογική δράση και διεκδίκηση, μαζί με τους συναδέλφους μας! Το επόμενο διάστημα, οι μάχες που θα καλεστούμε να δώσουμε θα είναι μεγάλες και για να είναι νικηφόρες πρέπει να δοθούν μαζικά και ανυποχώρητα. Ο κορονοϊός θα περάσει, η επίθεση όμως που ήδη διεξάγεται θα συνεχιστεί, αν δεν βρει φραγμό την πάλη του λαού και των εργαζομένων για δουλειά και ζωή με δικαιώματα. Και αυτή η πάλη δεν θα δοθεί «μένοντας σπίτι», αλλά «βγαίνοντας στο δρόμο»! Ενάντια σε αυτούς που τώρα ζητάνε ομοψυχία, αλλά την επόμενη μέρα θα βρίσκονται συντεταγμένα απέναντι μας.
Ζητούν ατομική ευθύνη από όλους λοιπόν, χωρίς ταξικά πρόσημα όμως!
Ατομική ευθύνη από κάθε γιατρό που τις τελευταίες μέρες καταβάλλει υπεράνθρωπη προσπάθεια και καλείται να δουλέψει κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Από το νοσηλευτικό προσωπικό και τις καθαρίστριες που δουλεύουν υπερεντατικοποιημένα, χωρίς μέτρα προστασίας, με αποτέλεσμα να εκτίθενται ανά πάσα στιγμή στον κίνδυνο να μολυνθούν. Ατομική ευθύνη από τον άρρωστο, για να μην πηγαίνει χωρίς σοβαρό λόγο στο νοσοκομείο, παρά μόνο αν είναι ένα βήμα πριν το θάνατο. Από τον ηλικιωμένο, για να δώσει χώρο να νοσηλευτούν οι νέοι σε μια επόμενη φάση, μιας και οι σκληρές εικόνες που διαδραματίζονται τα τελευταία εικοσιτετράωρα στη γειτονική Ιταλία, δεν είναι και τόσο μακρινές.
Προσπαθούν να συσκοτίσουν την κουβέντα για να μην τεθεί το πραγματικό επίδικο. Ποιες είναι οι ευθύνες του κράτους και των κυβερνήσεων του;
Ποια ατομική ευθύνη επέδειξε ο Άδωνις, πέρα από το να κάνει χυδαίες δηλώσεις, να κλείνει τα νοσοκομεία το ένα μετά το άλλο, να απολύει προσωπικό (με άγχος κιόλας, μην του πάρει τη δόξα η Τρόικα);
Ποια ήταν η ευθύνη όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων σε σχέση με το κομμάτι της Υγείας, πέρα από το να απαξιώνουν όλες τις δημόσιες δομές, να υποστελεχώνουν τα νοσοκομεία, να διαλύουν το ΕΣΥ;
Ποια ευθύνη επιδεικνύει η τωρινή κυβέρνηση, όταν αρνείται να προσλάβει μόνιμο προσωπικό και επαρκές, ώστε να στελεχώσει όλα τα νοσοκομεία της χώρας, όταν δεν ανοίγει νέες ΜΕΘ που να επαρκούν για τις ανάγκες του λαού, όταν δεν παρέχει δωρεάν τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης και αντισηψίας στο λαό και το ιατρικό προσωπικό;
Ας μην τους αδικούμε βέβαια, βγήκαν την Κυριακή το βράδυ στα μπαλκόνια τους και χειροκρότησαν τους γιατρούς, που οι ίδιοι φρόντισαν να οδηγήσουν στην εξάντληση. Να το βράσουμε το υποκριτικό χειροκρότημά σας κα Πρωθυπουργού!
Ατομική ευθύνη λένε, πρέπει να επιδείξουν και όλοι οι εργαζόμενοι μπροστά στις νέες συνθήκες. Στο πλευρό των εργοδοτών τους, αφού είπαμε, ο κορωνοϊός δεν έχει ταξικά χαρακτηριστικά!
Με αίσθημα ευθύνης δηλαδή, πρέπει οι εργαζόμενοι να υπογράψουν την καταδίκη τους, να δεχτούν να μην πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους, να βγουν σε αναγκαστικές άδειες, να δεχτούν να απολυθούν κιόλας, όταν δυσκολεύει πολύ η κατάσταση. Να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα και να δείξουν κατανόηση απέναντι στην εργοδοσία.
Με περισσό αίσθημα ευθύνης άλλωστε, οι εργοδότες όλο το προηγούμενο διάστημα προώθησαν τον εργασιακό μεσαίωνα μέσα στους χώρους δουλειάς. Αξιοποίησαν με τον καλύτερο τρόπο το αντεργατικό νομοθετικό οπλοστάσιο που τους παρείχαν οι κυβερνήσεις και με ευθύνη το αξιοποιούν και σήμερα για να μετακυλήσουν κι αυτό το βάρος στις πλάτες των εργαζομένων. Τους πήρε ο πόνος και διώχνουν τον κόσμο από τη δουλειά του δήθεν για να μην αρρωστήσει, ενώ πριν λίγο καιρό τον υποχρέωναν να δουλεύει με εξοντωτικά ωράρια, χωρίς μέτρα προστασίας, κάτω από άθλιες συνθήκες. Τους πήρε ο πόνος, λες και δεν είναι οι κάθε λογής εργοδότες εκείνοι που έχουν βάψει τόσες φορές τα χέρια τους με αίμα τα τελευταία χρόνια, με τα εργατικά ατυχήματα να αποτελούν καθημερινότητα πλέον.
Είναι βέβαιο πως το επόμενο διάστημα, μετά τη λήξη της τωρινής κατάστασης, η εργοδοσία θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει τα δεδομένα που αυτή δημιούργησε προς όφελός της. Το τσάκισμα θεμελιωδών δικαιωμάτων που συντελείται τις τελευταίες ημέρες, το όργιο εργοδοτικής αυθαιρεσίας, η παραπέρα ελαστικοποίηση των μορφών εργασίας, τα κύματα μαζικών απολύσεων, αποτελούν στόχευση για την κυβέρνηση και την εργοδοσία, που μπορεί τώρα να τα προωθούν με το προκάλυμμα της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης», αλλά είναι σίγουρο πως θα προσπαθήσουν να τους δώσουν μόνιμα χαρακτηριστικά.
Γι’ αυτό, είναι ζωτικής σημασίας για τους εργαζόμενους και το λαό, το καθήκον να απαντήσουν συλλογικά και με μαζικούς όρους απέναντι στην επίθεση που δρομολογείται. Η πραγματική «ατομική ευθύνη» που μας αναλογεί είναι η προσπάθεια να προωθήσουμε μέσα στους χώρους δουλειάς τη συλλογική δράση και διεκδίκηση, μαζί με τους συναδέλφους μας! Το επόμενο διάστημα, οι μάχες που θα καλεστούμε να δώσουμε θα είναι μεγάλες και για να είναι νικηφόρες πρέπει να δοθούν μαζικά και ανυποχώρητα. Ο κορονοϊός θα περάσει, η επίθεση όμως που ήδη διεξάγεται θα συνεχιστεί, αν δεν βρει φραγμό την πάλη του λαού και των εργαζομένων για δουλειά και ζωή με δικαιώματα. Και αυτή η πάλη δεν θα δοθεί «μένοντας σπίτι», αλλά «βγαίνοντας στο δρόμο»! Ενάντια σε αυτούς που τώρα ζητάνε ομοψυχία, αλλά την επόμενη μέρα θα βρίσκονται συντεταγμένα απέναντι μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου