ΔΕΥΤΕΡΑ 8 ΜΑΡΤΗ
ΑΘΗΝΑ: 17.00 στην πλατεία Κοραή
Η 8η Μάρτη είναι ημέρα μνήμης και αγώνα! Την έχουν σημαδέψει οι μεγάλοι αγώνες που έδωσαν οι εργάτριες σε όλον τον κόσμο και οι γυναίκες του λαού, ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση τους. Μας θυμίζει την αιματοβαμμένη απεργία που έκαναν αυτή τη μέρα, το 1857, οι εργάτριες στα υφαντουργεία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, διεκδικώντας εργασιακά δικαιώματα στο ωράριο και στο μισθό. Κυρίως όμως, η μέρα αυτή εμπνέει και φωτίζει την πάλη των γυναικών στο σήμερα! Μια πάλη που είναι άρρηκτα δεμένη με τους αγώνες ολόκληρου του εργατικού κινήματος και οφείλει να αναδεικνύει τον ταξικό χαρακτήρα του γυναικείου ζητήματος. Όσο κι αν προσπαθεί μέσα στα χρόνια το σύστημα να καθιερώσει τη μέρα αυτή σαν μια πολύχρωμη αταξική γιορτή, η 8η Μάρτη είναι κόκκινη, βαμμένη με το αίμα των αγωνιστριών που θυσιάστηκαν, παλεύοντας ενάντια στο σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης.
Η φετινή 8η Μάρτη έρχεται σε μία ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο για το λαό μας. Ένα χρόνο μετά το ξέσπασμα της πανδημίας, οι δυνάμεις του συστήματος την έχουν αξιοποιήσει στο έπακρο, για να εντείνουν με λυσσαλέο τρόπο την επίθεση τους απέναντι στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας. Οι γυναίκες δεχόμαστε αυτή την επίθεση στο μέγιστο βαθμό! Στο αντιδραστικό πλαίσιο που διαμορφώνεται, η γυναίκα βιώνει τη διπλή καταπίεση που γεννά και συντηρεί το καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα ακόμη πιο έντονη. Η καταπίεση της, τόσο η ταξική, όσο και η φυλετική, εντείνεται όσο βαθαίνει η ολομέτωπη επίθεση που έχει κηρύξει ο ταξικός αντίπαλος.
Ο αντεργατικός οδοστρωτήρας που έχει φέρει η κυβέρνηση, σαρώνει βίαια δικαιώματα, με πρώτο θύμα τις εργαζόμενες γυναίκες. Οι ελαστικές μορφές εργασίας, όπου και πριν την πανδημία οι γυναίκες κατείχαν πρωτιά, πλέον τείνουν να γίνουν καθεστώς. Με δικά τους, επίσημα στοιχεία, οι γυναίκες που εργάζονται εκ περιτροπής ή με ημιαπασχόληση έχουν αυξηθεί ραγδαία τον τελευταίο καιρό, ενώ μεγάλο ποσοστό έχει οδηγηθεί στην ανεργία. Εν μέσω πανδημίας, πολλές εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη δουλειά τους για να ανταποκριθούν στις αυξημένες ανάγκες στο σπίτι, ενώ άλλες έμειναν άνεργες γιατί δούλευαν σε κλάδους που έπληξαν τα απανωτά lock down (εστίαση, τουρισμός, εμπόριο), όπου κατεξοχήν εργάζονται γυναίκες. Όσο για τα μεγάλα ποσοστά των γυναικών που δουλεύουν σε καθεστώς τηλεργασίας, το ωράριο τους έχει ξεχειλώσει, ενώ όσες είναι μητέρες παράλληλα επιφορτίζονται με τη φροντίδα των παιδιών. Την ίδια ώρα, το καθεστώς ανισοτιμίας σε μισθούς και συντάξεις διατηρείται και ενισχύεται, μέσω των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών νόμων που έχουν ψηφιστεί. Οι γυναίκες φτωχοποιούνται βίαια και πολλές χάνουν την οικονομική τους ανεξαρτησία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Μέσα στον εργασιακό μεσαίωνα, η εργαζόμενη γυναίκα είδε βασικά δικαιώματά της να ξεθεμελιώνονται. Οι άδειες και τα επιδόματα κύησης, τοκετού και λοχείας συρρικνώνονται και η εγκυμοσύνη είναι λόγος απόλυσης για τον εργοδότη. Οι καταγγελίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις από εργοδότες είναι η ωμή έκφραση του νόμου του ισχυρού που ισχύει σε αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα. Η εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία ενισχύεται από το νομοθετικό οπλοστάσιο που τους παραχωρούν οι κυβερνήσεις.
Η ένταση της φασιστικοποίησης και η αντιδραστικοποίηση του πολιτικού σκηνικού που πάει χέρι- χέρι με την αντιλαϊκή πολιτική, επαναφέρει σκοταδιστικές απόψεις σε σχέση με τη θέση της γυναίκας. Μέχρι και το δικαίωμα στην άμβλωση αμφισβητείται! Η σαπίλα αυτού του συστήματος επιδρά στις συνειδήσεις και τις δηλητηριάζει. Τα απανωτά lock down και ο εγκλεισμός στο σπίτι, σε συνδυασμό με τη εξαθλίωση που απλώνεται, οδήγησαν στην ένταση της ενδοοικογενειακής βίας, των βιασμών και των γυναικοκτονιών. Η γυναικεία καταπίεση εντείνεται σε όλα τα επίπεδα.
Δεν τη βιώνουν με τον ίδιο τρόπο όμως όλες οι γυναίκες τη γυναικεία ανισοτιμία. Τίποτα κοινό δεν έχουν οι εργάτριες, οι εργαζόμενες, οι άνεργες με τις γυναίκες της άρχουσας τάξης. Οι αταξικές προσεγγίσεις του φεμινισμού που μιλάνε για συμμαχία όλων των γυναικών, απέναντι στην πατριαρχία είναι βαθιά αποπροσανατολιστικές για τον πραγματικό αγώνα που πρέπει να δώσουν οι γυναίκες του λαού.
To αποκρουστικό πρόσωπο της γυναικείας καταπίεσης βγήκε για μια ακόμη φορά στη δημοσιότητα με τις πρόσφατες καταγγελίες. Όμως, ακόμη κι αυτό παρουσιάζεται με όρους σκανδαλοθηρικούς και εσκεμμένα περιορίζεται στους χώρους του θεάματος και σε περιπτώσεις διασημοτήτων. Αυτό ακριβώς κάνουν και κινήσεις όπως το #MeToo, που παρουσιάζουν τη βία κατά των γυναικών να οφείλεται αποκλειστικά στην κυριαρχία του ανδρικού φύλου, ενώ οι "λύσεις" που προτείνουν είναι εγκλωβισμένες στα όρια που θέτει το σύστημα.
Το γυναικείο κίνημα οφείλει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του εργατικού- λαϊκού κινήματος και θα αποσπά νίκες, όσο αυτό δυναμώνει και ανατρέπει τον ταξικό συσχετισμό. Οι εργαζόμενες γυναίκες πρέπει να αποκτήσουν ενεργό ρόλο στα συλλογικά τους όργανα, να δώσουν την κόντρα απέναντι στην εργοδοσία και το κεφάλαιο, να απεργήσουν, να διαδηλώσουν! Οι γυναίκες και οι άντρες του λαού και της εργατιάς έχουν χρέος να δώσουν από κοινού τον αγώνα απέναντι στον ταξικό αντίπαλο και στο σύστημα της εκμετάλλευσης, για να μπορέσει να είναι νικηφόρος!
Η ένταξη της γυναίκας στην ταξική πάλη, ισότιμα με τον άντρα, είναι το πρώτο και ουσιαστικό βήμα στην πάλη για τη χειραφέτηση της και την απαλλαγή της από τα δεσμά της καταπίεσης!
- Μόνιμη και σταθερή δουλειά, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα
- Επίδομα για τις άνεργες μητέρες
- Δικαίωμα στη μητρότητα με επιδόματα, άδειες εγκυμοσύνης και μητρότητας, μειωμένο ωράριο και διασφάλιση της εργασίας μετά την εγκυμοσύνη, χωρίς προϋποθέσεις
- Μείωση των ορίων συνταξιοδότησης με πλήρη σύνταξη
- Δωρεάν πρόσβαση σε περίθαλψη, κοινωνική πρόνοια και εκπαίδευση για όλα τα παιδιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου