Στο ίδιο έργο θεατές... Νέος θάνατος διανομέα εν ώρα εργασίας

Την τελευταία του πνοή άφησε στην άσφαλτο το απόγευμα της Πέμπτης εργαζόμενος διανομέας (delivery), καθώς ένα ΙΧ τον παρέσυρε, επί της οδού Ιάσωνος στη Βουλιαγμένη, και στη συνέχεια, σύμφωνα με πληροφορίες, εγκατέλειψε το σημείο. Η είδηση αυτή, αποτελεί ακόμα μία προσθήκη στη διαρκώς αυξανόμενη λίστα εργατικών ατυχημάτων και θανάτων. Τα περιστατικά αυτά, έχουν πάψει από καιρό να αποτελούν ΄΄μεμονωμένες΄΄ περιπτώσεις. Καταδεικνύουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, αφενός την πραγματικότητα την οποία αντιμετωπίζουν καθημερινά οι εργαζόμενοι και αφετέρου το σκηνικό το οποίο διαμορφώνεται στην μετά καραντίνας εποχή.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ακόμα και πριν την πανδημία, οι όροι εργασίας σε πάρα πολλούς εργασιακούς χώρους ήταν από ακατάλληλοι έως επικίνδυνοι για τη ζωή (ΕΛΠΕ, Motor Oil, ΟΤΑ κ.α). Παρολαυτά, η ανάγκη για εκ νέου αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου η οποία είχε μειωθεί ανά περιπτώσεις λόγω της καραντίνας (ας μην ξεχνάμε ότι πολλά εργοστάσια και επιχειρήσεις συνέχισαν να λειτουργούν κανονικά), θέτει επιτακτικά δύο ζητήματα για το σύστημα.

Πρώτον, την ανάγκη για βάθεμα της επίθεσης στα ήδη τσακισμένα εργατικά δικαιώματα. Με ΠΝΠ οι οποίες πολλές φορές αποτυπώνουν μία ήδη υφιστάμενη κατάσταση στην αγορά εργασίας, κυβέρνηση και κεφάλαιο χτυπούν περαιτέρω τον κόσμο της δουλειάς. Απολύσεις, ΄΄εθελούσιες παραιτήσεις΄΄, ελαστικότερες συμβάσεις εργασίας και μισθοί πείνας, είναι μερικές μόνο από τις ρυθμίσεις οι οποίες πάρθηκαν, για την αντιμετώπιση της ύφεσης. Και αν στα παραπάνω προστεθεί η αύξηση της εντατικοποίησης της εργασίας και τα εξαντλητικά ωράρια, καταλαβαίνουμε πολύ καλά ποιος πρόκειται να πληρώσει το τίμημα της ‘’ανάπτυξης’’ και τα σπασμένα της κρίσης.

Το δεύτερο εξίσου ουσιαστικό ζήτημα το οποίο αποτελεί απόρροια των παραπάνω, είναι η προκλητικά αδιάφορη στάση του συστήματος για την υγεία και τη ζωή των εργαζομένων, των παραγωγών του πλούτου τον οποίο ιδιοποιείται το κεφάλαιο. Η πίεση της εργοδοσίας για ακόμα παραπάνω κέρδη, δημιουργεί τα λεγόμενα εργατικά ατυχήματα (ή μήπως εργοδοτικά εγκλήματα;). Από τους εργάτες που δούλευαν και δουλεύουν εν μέσω πανδημίας χωρίς τα στοιχειώδη μέσα προστασίας, έως τους εργαζομένους στον επισιτισμό, στους ΟΤΑ και αλλού, η πίεση αυτή στερεί ακόμα και την ίδια τη ζωή σε μία σειρά ανθρώπους του μεροκάματου, οι οποίοι θυσιάζονται για τα κέρδη του κεφαλαίου. Αρκεί να ανατρέξει κάποιος στους τραυματισμούς και στους θανάτους εργαζομένων μόνο την περίοδο της καραντίνας (μένουμε σπίτι, μένουμε ασφαλείς) για να καταλάβει τις διαθέσεις του συστήματος απέναντι στο λαό.

Η επίθεση που έχουν εξαπολύσει με τα μέτρα και τις πολιτικές των κυβερνήσεων του κεφαλαίου δεν θα τελειώσει από μόνη της. Είναι ζήτημα σύγκρουσης. Σε ένα σύστημα που επιτίθεται οργανωμένο η απάντηση πρέπει να είναι ένα οργανωμένο ταξικό εργατικό λαϊκό κίνημα. Ο καπιταλισμός δε λυπάται χτυπημένους και νεκρούς εργάτες. Μόνο η οργάνωση των εργαζομένων μαζικά στους χώρους δουλείας μπορεί να πετύχει νίκες, να επανακτήσει δικαιώματα και κατακτήσεις και να βάλει τέρμα σε αυτό τον θλιβερό κατάλογο νεκρών.