Το πλαίσιο της Ταξικής Πορείας για το 16ο Συνέδριο της ΠΟΕΔΗΝ

16ο Συνέδριο ΠΟΕΔΗΝ

Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας!

Οι εξελίξεις που μεσολάβησαν απ’ το προηγούμενο συνέδριο της ομοσπονδίας ανέδειξαν την ένταση της αντιλαϊκής-αντεργατικής πολιτικής και έφεραν τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία σε πολύ χειρότερη θέση. Πριν την πανδημία, κατά τη διάρκειά της και μέχρι και σήμερα, βρισκόμαστε στο στόχαστρο μιας σκληρής ταξικής επίθεσης, όπως και όλοι οι εργαζόμενοι. Τα έτσι κι αλλιώς μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε πολλαπλασιάζονται απ’ τις τελευταίες εξελίξεις και τις συνέπειες που φέρνουν, μέρος μόνο των οποίων έχουμε δει ως τώρα.

ΤΑ ΔΕΙΝΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΕΛΕΙΩΜΟ

Ο άδικος πόλεμος που μαίνεται στην Ουκρανία, μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση της Ρωσίας και τα ιμπεριαλιστικά-πολεμικά βήματα των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή, συνιστά ποιοτική τομή στον κλιμακούμενο ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστών. Ταυτόχρονα αποτελεί εκδήλωση των γενικευμένων αδιεξόδων και της κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, και πρώτοι απ’ όλους οι ΗΠΑ, διαμορφώνουν πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά τη διάταξη για μια γενικευμένη πολεμική σύγκρουση. Οι λαοί της περιοχής, της Ευρώπης και όλου του κόσμου, βρίσκονται σε κίνδυνο!

Η Ελλάδα εμπλέκεται άμεσα στον πόλεμο αυτό. Η πολιτική του συστήματος και της κυβέρνησής του, την έχει μετατρέψει σε ορμητήριο-προγεφύρωμα των αμερικανοΝΑΤΟϊκών φονιάδων. Με το δόγμα της υποτέλειας «ανήκουμε στη Δύση», η κυβέρνηση και όλα τα αστικά κόμματα απαιτούν την πλήρη υποταγή του λαού σε ό,τι αποφασίζουν τα αμερικανοΝΑΤΟϊκά αφεντικά τους.

Ο λαός μας, σε μια χώρα παράρτημα των μονοπωλίων της ΕΕ και των ΗΠΑ, που η παραγωγή της δεν εξασφαλίζει ούτε τη διατροφική επάρκειά του, απειλείται άμεσα να μην μπορεί να καλύψει τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες (ρεύμα, καύσιμα, τρόφιμα). Ακόμα και η καθημερινή διαβίωση-επιβίωσή μας θυσιάζεται στο βωμό των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και για την υπηρέτηση των συμφερόντων της μεγαλοαστικής τάξης.

Σ’ αυτές τις συνθήκες, η κυβέρνηση της ΝΔ, με τη συναίνεση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, συνεχίζει και κλιμακώνει την αντιλαϊκή-αντεργατική πολιτική της, με ταξικά-αντεργατικά μέτρα παντού: στην υγεία, στην παιδεία, στο περιβάλλον, σε κάθε πλευρά της ζωής του λαού και σε κάθε κλάδο εργαζόμενων. Ενισχύει την καταστολή και την ποινικοποίηση των αγώνων, προωθεί συνολικά τη φασιστικοποίηση.

ΣΤΟ ΕΣΥ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ: ΑΘΛΙΟΙ ΜΙΣΘΟΙ, ΑΘΛΙΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

Η κλιμάκωση αυτή δεν έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία στο τοπίο των δημόσιων νοσοκομείων. Η γενικότερη επίθεση στα δικαιώματα των εργαζόμενων και του λαού έχει, ήδη, αφήσει το αποτύπωμα.

Τα κενά από δημιουργίας του ΕΣΥ πάντα ήταν μεγάλα. Συνταξιοδοτήσεις, παραιτήσεις, καθώς και το πάγωμα των προσλήψεων για χρόνια, έχουν οδηγήσει στον πολλαπλασιασμό των ελλείψεων. Με τον κύριο όγκο των προσλαμβανόμενων να είναι συμβασιούχοι, οι συμβασιούχοι και επικουρικοί πλέον καλύπτουν πάνω από το 1/5 του συνόλου των εργαζόμενων. Παράλληλα, μεγάλο μέρος υπηρεσιών (σίτιση, καθαριότητα, φύλαξη κ.ά.) καλύπτονται με εργολαβικούς εργαζόμενους. Ο αριθμός των συναδέλφων που εργάζονται στα δημόσια νοσοκομεία χωρίς μονιμότητα και εργασιακά δικαιώματα, κάτω από συνθήκες ανασφάλειας, εκβιασμών και μισθών πείνας, είναι σημαντικός και ολοένα και αυξάνεται, διαλύοντας μ’ έναν πρόσθετο τρόπο τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζόμενων στα νοσοκομεία.

Κορωνίδα του χτυπήματος στο δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, που όξυνε ακόμα περισσότερο τις ελλείψεις σε προσωπικό, αποτέλεσε η κυβερνητική απόφαση, μέσα στην πανδημία, να θέσει σε αναστολή 7.000 υγειονομικούς, εδώ και 9 μήνες και τουλάχιστον μέχρι το τέλος του 2022. Με πρόσχημα τον εμβολιασμό, η κυβέρνηση στην ουσία έχει απολύσει χιλιάδες συναδέλφους, με πολύ υπαρκτό τον κίνδυνο και τυπικής τους απόλυσης. Έχει, δηλαδή, ανοίξει το δρόμο στις απολύσεις ακόμα και μόνιμων εργαζόμενων και στην κατάργηση της μονιμότητας, κατάκτηση που βρίσκεται για δεκαετίες στο στόχαστρο του συστήματος.

Αποτέλεσμα και απόδειξη των τεράστιων ελλείψεων είναι το γεγονός ότι εξαναγκαζόμαστε να δουλεύουμε σε εξοντωτικές συνθήκες. Να έχουμε προσωπικό που καλύπτει για 2 και 3 δεκαετίες κυκλικό ωράριο και βγαίνει στην σύνταξη σχεδόν κατευθείαν από νυχτέρι. Να έχουμε χιλιάδες χρωστούμενα ρεπό. Να έχουμε τμήματα που η βάρδια βγαίνει μ’ έναν μόνο εργαζόμενο, πολλές φορές εκτελώντας διπλά και τριπλά καθήκοντα. Να εργαζόμαστε 2, 3 ή και 4 Σαββατοκύριακα συνεχόμενα. Να καταστρατηγείται ακόμα και το 8ωρο, με το «απόγευμα-πρωί-νύχτα». Ειδικά σε περιόδους αδειών, η εντατικοποίηση ξεπερνάει κάθε όριο.

Όλα αυτά για εξευτελιστικές αποδοχές. Τι να πρωτοαναφέρουμε; τους μισθούς που με βία αντιστοιχούν σ’ ένα ελάχιστο βιοτικό επίπεδο ακόμα και μετά από δεκαετίες δουλειάς; τους μισθούς πείνας των εργολαβικών; τα νυχτέρια και τις αργίες που δεν ξεπερνούν το επίπεδο φιλοδωρήματος; Μισθοί που μόλις έφταναν για να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες πριν την λαίλαπα της ακρίβειας που αντιμετωπίζουμε σήμερα και θα μείνει για καιρό. Και μέσα σ’ όλα αυτά έρχεται η κυβέρνηση να πετάξει το καρότο της ένταξης στα ΒΑΕ. Το οποίο αποδεικνύεται ότι εξαντλείται σ’ ένα πενιχρό επίδομα-φιλοδώρημα, για ορισμένους μόνο εργαζόμενους, κι αυτό με διαβαθμίσεις, ποσοστά και προϋποθέσεις. Καμιά κουβέντα (και με τη συνένοχη σιωπή της ομοσπονδίας) για αναγνώριση του χώρου εργασίας των νοσοκομείων ως ανθυγιεινού. Αναγνώριση που συνεπάγεται ευνοϊκές ρυθμίσεις για το σύνολο των εργαζόμενων σε αποδοχές, ωράρια, μέτρα προστασίας της υγείας τους, χρόνια για συνταξιοδότηση και επίπεδο συντάξεων.

«ΝΕΟ ΕΣΥ»: ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ

Οι εξαγγελίες, οι νόμοι και τα νομοσχέδια που έχουμε μπροστά μας αναπαράγουν την ίδια πολιτική επί το χείρον και βαθαίνουν την επίθεση. Οι διαφαινόμενες και αναγγελλόμενες αλλαγές σε κάθε περίπτωση θα μας οδηγήσουν σε χειρότερη θέση. Ιδιωτικοποιήσεις κάθε είδους (ΣΔΙΤ, εργολαβίες κτλ.) σημαίνουν ότι οι ιδιώτες, όχι μόνο θα λυμαίνονται ακόμα περισσότερο τις τσέπες των ασθενών, αλλά και θα επιβάλλουν τη χειρότερη εκμετάλλευση στους εργαζόμενους. Με μεγαλύτερη εντατικοποίηση, χειρότερους (και ελαστικούς) μισθούς και την αξιολόγηση (που με ευθύνη και της ομοσπονδίας παραμένει, αναπάντητη χρόνια τώρα) να τρομοκρατεί και να καταστέλλει κάθε διαμαρτυρία και διεκδίκηση των εργαζόμενων. Την ίδια κατεύθυνση υπηρετεί κι η μετατροπή των νοσοκομείων σε νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου (ΝΠΙΔ) και η λειτουργία τους με ακόμα πιο σκληρά ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια.

Ταυτόχρονα, οι συγχωνεύσεις και η κατάργηση νοσοκομείων ή τμημάτων τους, με το σχήμα «κόμβος-ακτίνες», συνεπάγεται ότι πολλές περιοχές θα μείνουν χωρίς δευτεροβάθμια περίθαλψη με τους ασθενείς ν’ αναγκάζονται σε ολόκληρο ταξίδι για μια ειδική εξέταση ή θεραπεία και τους εργαζόμενους ν’ απειλούνται με απώλεια θέσης ή μετακίνηση σε άλλη πόλη. Για όσους «τυχερούς» συνεχίσουν να δουλεύουν, η προοπτική είναι το πλαίσιο που ορίζει ο νόμος Χατζηδάκη: κατάργηση του 8ώρου, ποινικοποίηση του συνδικαλισμού, απαγόρευση της απεργίας. Το «νέο ΕΣΥ» σημαίνει, για το λαό, μικρότερη και πιο ακριβή πρόσβαση στην περίθαλψη και, για τους εργαζόμενους, χειρότερες συνθήκες δουλειάς, ακόμα πιο εξαντλητικά ωράρια, ακόμα πιο άθλιες αποδοχές και με την απειλή της απόλυσης για όποιον δεν συμμορφώνεται, διαμαρτύρεται και διεκδικεί.

Ο ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΦΥ ΑΚΡΙΒΑΙΝΕΙ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΤΟ «ΝΕΟ ΕΣΥ»

Στην κατεύθυνση του «νέου ΕΣΥ» κινείται ο νόμος για την ΠΦΥ που ψηφίστηκε πρόσφατα. Βάζει εμπόδια στην ελεύθερη πρόσβαση στην περίθαλψη και βαθαίνει την εμπορευματοποίηση της υγείας. Ο στόχος της κυβέρνησης είναι να διαλύσει το δικαίωμα του λαού στη δωρεάν περίθαλψη και να ξεμπερδεύει με τα εργασιακά δικαιώματα. Δεν νοιάζεται για την υγεία και την ευημερία του λαού, αλλά για την κερδοφορία του κεφαλαίου, στο οποίο ανοίγει ακόμα περισσότερο το πεδίο. Ο λαός θα πληρώνει άμεσα το κόστος αυτό, παρότι το έχει πληρώσει ήδη, μέσα από τη δουλειά του, τις κρατήσεις που του γίνονται και τη φορολογία.

Ο κύριος ρόλος των προσωπικών γιατρών είναι το λεγόμενο gatekeeping, δηλαδή «η φύλαξη των πυλών» των νοσοκομείων! Η πρόσβαση στη δευτεροβάθμια και στην τριτοβάθμια περίθαλψη δυσκολεύει, αφού προϋπόθεση για έναν ασθενή είναι να τον παραπέμψει ο προσωπικός γιατρός και να τον καθοδηγήσει μέσα στο σύστημα υγείας. Τα παραδείγματα εφαρμογής αυτού του gatekeeping από το εξωτερικό αποδεικνύουν ότι είναι τόσο δύσκολο να φτάσει ένας ασθενής στον ειδικό ή εξειδικευμένο γιατρό που μπορεί να χρειαστεί να περιμένει ως και 6 μήνες, ενώ, όταν τελικά φτάνει, η πάθησή του να είναι αρκετά προχωρημένη.

Η πρωτοβάθμια περίθαλψη θα βρίσκεται υπό τον έλεγχο των ΔΥΠΕ και του υπουργείου, που θα μπορούν να κλείνουν ή να συγχωνεύουν μονάδες, να καταργούν θέσεις, ακόμα και ν’ αλλάζουν τα ωράρια λειτουργίας. Θα συνεργάζονται με ιδιωτικές δομές, με πλαίσιο που θα καθορίζεται από υπουργικές αποφάσεις, φορτώνοντας το κόστος στο λαό και βάζοντας ταφόπλακα σε οποιαδήποτε προοπτική προσλήψεων. Η εργασία των ιδιωτών γιατρών με μερική απασχόληση στα νοσοκομεία, συνταγή που πέρασε σαν προσωρινό μέτρο μέσα στην πανδημία, μονιμοποιείται. Η ανάγκη προσλήψεων μόνιμου προσωπικού «μπαλώνεται» με συμβάσεις ελαστικής εργασίας. Καθιερώνονται πλέον και τα απογευματινά χειρουργεία, με τον ασθενή να πληρώνει άμεσα την αμοιβή του γιατρού και μεγαλύτερο μέρος των εξόδων της περίθαλψής του. 

ΠΑΝΔΗΜΙΑ: ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ

Τα τελευταία δυόμισι χρόνια, η πανδημία αποτέλεσε εφαλτήριο για την κλιμάκωση της αντεργατικής πολιτικής απέναντι στα δικαιώματά μας αλλά και στο δικαίωμα του λαού στην περίθαλψη. Κάνοντας την κρίση ευκαιρία, το κεφάλαιο αφαίρεσε σειρά εργασιακών μας δικαιωμάτων με αφορμή την «έκτακτη συνθήκη» και φόρτωσε τα βάρη στο λαό με το ιδεολόγημα της «ατομικής ευθύνης». Οι 30.000 νεκροί είναι θύματα της πολιτικής του συστήματος, δίπλα στους χιλιάδες άλλους που νοσηλεύτηκαν σε απάνθρωπες συνθήκες. Τα αιτήματά μας για προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, άνοιγμα νέων κλινών απλών και ΜΕΘ, μονιμοποίηση των συμβασιούχων και μέτρα προστασίας παραμένουν αδικαίωτα.

Η κυβέρνηση της ΝΔ στην ουσία έκλεισε επί δύο χρόνια τα νοσοκομεία για το λαό. Κλινικές συγχωνευτήκανε, οι μετακινήσεις γίνανε καθημερινότητα ακόμα και σε άλλο νοσοκομείο, οι άδειες κόπηκαν, η εντατικοποίηση χτύπησε κόκκινο. Οι ανακοινώσεις της κυβέρνησης περί προσλήψεων είναι ψέματα. Οι νέες COVID συμβάσεις είναι μέσω ΕΣΠΑ, ορισμένου χρόνου, και δεν καλύπτουν ούτε τα κενά που έχει αφήσει η δεκαετής αδιοριστία των μνημονίων, ούτε -πολύ περισσότερο- τις απαιτήσεις των λαϊκών αναγκών. Οι ίδιοι και λιγότεροι στελεχώσαμε και τα εμβολιαστικά κέντρα. Χιλιάδες συνάδελφοι διώχτηκαν απ’ τα νοσοκομεία με πρόσχημα τον εμβολιασμό. Θεσμοθετήθηκε η ειδικότητα στους νοσηλευτές για να διασπάσει περαιτέρω τα εργασιακά μας δικαιώματα και να μεγαλώσει το κομμάτι των ελαστικά εργαζόμενων. 

Η κυβέρνηση δεν νοιάστηκε στιγμή για το λαό και ταυτόχρονα χτύπησε τα δικαιώματά μας, προετοιμάζοντας το «νέο ΕΣΥ» που έτσι κι αλλιώς σχεδίαζε. Η «αναστολή των αγώνων» που κήρυξε η ΠΟΕΔΗΝ, με «αίσθημα ευθύνης» προς την πολιτική του συστήματος, ειδικά τον πρώτο χρόνο, άφησε τους εργαζόμενους ανυπεράσπιστους. Οι ολοφάνερες διαθέσεις μας για αντίσταση απαντήθηκαν απ’ την κυβέρνηση με ξεροκόμματα-επιδόματα (ακόμα και από ιδιώτες «ευεργέτες»!), κούφιες υποσχέσεις για ΒΑΕ και, κυρίως, τρομοκρατία, απαγόρευση δημόσιου λόγου, διώξεις συναδέλφων που όρθωσαν ανάστημα, ΜΑΤ στην είσοδο των νοσοκομείων, απαγόρευση των διαδηλώσεων.

Ο Ν.4808/2021 ΤΣΑΚΙΖΕΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση προετοίμαζε τη νέα κατάσταση για «μετά» την πανδημία. Με τον ν.4808/2021, τον διαβόητο «νόμο Χατζηδάκη», μονιμοποίησε και ανέβασε σε νέο επίπεδο το χτύπημα στα εργασιακά δικαιώματα όλων των εργαζόμενων. Με επίκεντρο την κατάργηση του οχτάωρου (και όσων πηγάζουν από αυτό -υπερωρίες κτλ.), ψήφισε ένα νόμο με πλήθος διατάξεων, που ακουμπούν κάθε πλευρά της εργασιακής πραγματικότητας, διευκολύνουν τις απολύσεις, ενισχύουν τις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Με τον ίδιο νόμο, θέλει να οδηγήσει στην παρανομία τη συλλογική οργάνωση και δράση.

Ορίζει ένα ασφυχτικό πλαίσιο για τα συνδικαλιστικά μας όργανα, τέτοιο που να εμποδίζει τη συγκρότηση, τη ζωντανή και ουσιαστική λειτουργία τους, τη δράση τους για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας, ενάντια στην εργοδοσία και την κυβερνητική πολιτική. Γι’ αυτό απαιτεί τις ηλεκτρονικές διαδικασίες, την εγγραφή μας στο Γενικό Μητρώο Συνδικαλιστικών Οργανώσεων (ΓΕΜΗΣΟΕ), τον έλεγχο και το φακέλωμά μας. Αξιοποιώντας τα δεδομένα που διαμόρφωσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ποινικοποιεί τις απεργιακές κινητοποιήσεις, βάζοντας πολλαπλάσια εμπόδια τόσο στην προκήρυξη απεργίας (ειδικά στο Δημόσιο, με την προϋπόθεση προσφυγής στον ΟΜΕΔ), όσο και στην υλοποίησή της. Η εφαρμογή του σχεδόν σε κάθε απεργία που έχει προκηρυχτεί από πρωτοβάθμιο σωματείο (με χαρακτηριστική περίπτωση στον κλάδο μας τον αγώνα ενάντια στο κλείσιμο του Παίδων Πεντέλης) δείχνει τους πραγματικούς του σκοπούς. Και απαιτεί από μας να μην υποταχτούμε στις απαιτήσεις του και να αγωνιστούμε για την πλήρη κατάργησή του.

ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΑΖΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ «ΧΩΡΟΣ» ΓΙΑ ΝΙΚΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Η συνδικαλιστική ηγεσία των υγειονομικών, είτε πρόκειται για την πολυπληθή ΠΟΕΔΗΝ είτε για την ΟΕΝΓΕ (με τις διαφοροποιήσεις της), δεν είναι μυστικό πως χρόνια τώρα λειτουργεί ως γραφειοκρατική-κομματική μηχανή. Αντί να οργανώνει αγώνες και κινητοποιήσεις, να εφαρμόζει γραμμή μαζικής αντίστασης στην επίθεση που δεχόμαστε σε όλα τα επίπεδα, παίζει ολοένα πιο αντιδραστικό ρόλο ενάντια στα συμφέροντα των εργαζόμενων.

Ηγεσίες που αναπαράγονται προσδοκώντας τη σταθερότητα της καρέκλας τους και των «προνομίων» που τους εξασφαλίζει η συνδιαλλαγή τους με την κάθε φορά πολιτική ηγεσία. Προνόμια και καρέκλες παραχωρημένα απ’ το σύστημα σε περιόδους που τους είχε ανάγκη προκειμένου να λειτουργούν ως εκτονωτικές βαλβίδες της οργής και της αγανάκτησης των εργαζόμενων. Η μετατροπή των συνδικάτων μας από όργανα πάλης των εργαζόμενων σε «κοινωνικούς εταίρους» και συν-διοικητικούς παράγοντες οδήγησε όχι μόνο στην ανυποληψία στα μάτια των υγειονομικών, αλλά -το χειρότερο- σε μαζική οπισθοχώρηση του κινήματος.

Η πανδημία ανέδειξε με τον πιο τραγικό τρόπο την κατάρρευση σε ό,τι είχε απομείνει από το ΕΣΥ. Πολλοί από τους περισσότερους από 30.000 νεκρούς θα μπορούσαν να είχαν σωθεί. Το σύστημα, πατώντας και στην αποσυγκρότηση του κινήματος των υγειονομικών, κατάφερε να μετατρέψει την υγειονομική κρίση σε εργαλείο για να εντείνει την επίθεση στους εργαζόμενους και το λαό. Όλο αυτό το διάστημα, η συνδικαλιστική μας ηγεσία σφυρίζει αδιάφορα και απαντά με εικονικούς «αγώνες» που γίνονται σχεδόν εν κρυπτώ, μακριά απ’ τους εργαζόμενους, και διαρκούν όσο κι οι δηλώσεις των στελεχών στα ΜΜΕ.

Οι ευθύνες της συνδικαλιστικής ηγεσίας είναι σοβαρές και απέναντι στους συμβασιούχους. Προτείνοντας κάθε τόσο παρατάσεις και αυξημένη μοριοδότηση (η οποία πρόσφατα κρίθηκε παράνομη απ’ τα δικαστήρια) αντί της άμεσης μονιμοποίησης όλων, ξεπουλούν το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά.

Σοβαρές είναι οι ευθύνες της και για την ουσιαστική αποδοχή των αναστολών χιλιάδων συναδέλφων, στο όνομα της «λειτουργίας του ΕΣΥ» και με άλλοθι τις κυβερνητικές «δεσμεύσεις» για αντικατάστασή τους.

Σ’ αυτές τις συνθήκες, τίποτα θετικό δεν προοιωνίζεται από το συνέδριο της ΠΟΕΔΗΝ. Έξω και μακριά από τους αγώνες, δεν υπάρχει «χώρος» ν’ αναδειχτούν απόψεις σε αγωνιστική κατεύθυνση με προοπτική ανάπτυξης και νίκης. Για να μην μετρήσουμε λοιπόν άλλες ήττες και να βάλουμε φρένο στην επίθεση, η διέξοδος βρίσκεται στα χέρια μας: στο ξεπέρασμα αυτών των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών μέσα από πραγματικούς αγώνες, που θ’ αναδεικνύουν και στα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα πραγματικούς αγωνιστές τους οποίους οι εργαζόμενοι αναγνωρίζουν και στο χώρο δουλειάς τους.

ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, ΟΧΙ ΜΟΝΤΕΛΑ

Η «συνάντηση» σχεδόν όλων των πολιτικών δυνάμεων που αναφέρονται στην αριστερά με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες στη γραμμή της «υπεράσπισης του ΕΣΥ», αδυνατίζει την πάλη των εργαζόμενων στα νοσοκομεία. Οδηγεί στη θυσία των δικαιωμάτων μας στο βωμό ενός «συνολικού σχεδίου», που προσδοκά την «κατάλληλη κυβέρνηση» που θα το υλοποιήσει.

Αυτό που χρειαζόμαστε, υγειονομικοί και λαός, είναι πάλη για τα δικαιώματά μας και ενάντια στην πολιτική που, με κάθε κυβέρνηση, τα αμφισβητεί και τα περιορίζει: τα δικά μας εργασιακά δικαιώματα και το δικαίωμα του λαού σε ίση, πλήρη και δωρεάν περίθαλψη. Όχι την υπεράσπιση κάποιου θεωρητικού μοντέλου, το οποίο στην πράξη, σαράντα χρόνια από τη θέσπιση του ΕΣΥ και σε συνδυασμό με τη μετεξέλιξη του ν.1397/83, έφερε τα ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια στη διαχείριση των νοσοκομειακών δομών, τους διοικητές-manager, τις συμβάσεις με τους κολοσσούς των υγειονομικών υλικών και μηχανημάτων, τις εργολαβίες και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Που άφησε τα νοσοκομεία και τα Κ.Υ. να ρημάζουν διαρκώς. Που θεωρεί δεδομένο το να βάζει ο λαός βαθιά το χέρι στην τσέπη επίσημα προκειμένου να έχει περίθαλψη, για να μην αναφερθούμε στο «φακελάκι» που πολλοί εμίσησαν και ουδείς το πάταξε.

Χαρακτηριστική αυτής της λογικής, και του τρόπου που την αξιοποίησε το σύστημα, υπήρξε η περίοδος της πανδημίας. Η κυβέρνηση χρυσοπλήρωνε κρεβάτια στον ιδιωτικό τομέα προκειμένου ν’ αποφύγει τις μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού που απαιτούσαμε οι υγειονομικοί. Το αίτημα-πρόταση για «επίταξη του ιδιωτικού τομέα» υπονόμευε την πάλη για προσλήψεις και άνοιγμα νέων κλινών, σπέρνοντας αυταπάτες. Αποτέλεσε δε έμμεση παραδοχή της αντίληψης περί «έκτακτης κατάστασης» που απαιτεί «έκτακτες λύσεις», παραβλέποντας την ανάγκη μόνιμων προσλήψεων και μονιμοποίησης των συμβασιούχων.

Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, μαζί με το λαό, να βάλουμε σε πρώτο πλάνο τα δικαιώματά μας:

• Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού
• Επιστροφή των σε αναστολή συναδέλφων - καμία απόλυση
• Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων, επικουρικών, ΣΟΧ, εργολαβικών
• Χαρακτηρισμό του χώρου των νοσοκομείων ως ανθυγιεινού
• Αυξήσεις στους μισθούς ώστε να καλύπτουν το κόστος της ζωής
• Κατάργηση του ν.4808/2021 – Καμιά υποταγή, καμιά εφαρμογή
• Νέες κλίνες ΜΕΘ και απλές - Άνοιγμα των νοσοκομείων που έκλεισαν
• Όχι στο κλείσιμο και τις συγχωνεύσεις νοσοκομείων και τμημάτων τους
• Ίση, πλήρη και δωρεάν περίθαλψη για όλο το λαό