Μία ακόμα πράξη εργοδοτικής βίας έρχεται να ενισχύσει την ασφυκτική κατάσταση που βιώνει ο κόσμος της δουλειάς, και να επιβεβαιώσει το όργιο τρομοκρατίας από την εργοδοσία που έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια.
Δύο εργαζόμενοι μετανάστες από το Πακιστάν πήγαν να ζητήσουν τα δεδουλευμένα τους από τον εργολάβο στην περιοχή των Οινοφύτων. Εκείνος απάντησε με χειροδικίες, απειλές και εξύβριση.
Την Τετάρτη 27 Γενάρη ο ίδιος μαζί με άλλο ένα τσιράκι του πήγαν στο σπίτι του ενός μετανάστη, τον ξαναχτύπησαν και φεύγοντας τον απείλησαν πως αν συνεχίσει θα ξανάρθουν για να του κάψουν το σπίτι. Ο εργαζόμενος μεταφέρθηκε στο Κέντρο Υγείας Σχηματαρίου.
Το περιστατικό αυτό δεν είναι τυχαίο και δεν οφείλεται απλά στον επιθετικό χαρακτήρα του εργολάβου, αλλά είναι κομμάτι της κανονικότητας που κυριαρχεί στους χώρους δουλειάς. Είναι ένα ακόμα δείγμα της εργοδοτικής αυθαιρεσίας που έχει οργιάσει, ενισχυόμενη από όλους τους αντεργατικούς νόμους και ρυθμίσεις που πέρασαν όλες οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα συνεχίζουν να περνάνε, όσο δεν μπαίνει φραγμός από τους ίδιους τους εργαζόμενους στα αντεργατικά τους σχέδια.
Δεν είναι λίγα τα περιστατικά τραμπούκικης συμπεριφοράς των εργοδοτών σε εργαζόμενους (ντόπιους και ξένους). Αρκεί να θυμηθούμε τα πρόσφατα περιστατικά με τον διανομέα που δεν πρόλαβε να παραδώσει τις υπέρογκες παραγγελίες και την εργαζόμενη στην Δράμα που αρνήθηκε να δώσει πίσω το δώρο Χριστουγέννων. Στο Ηράκλειο, εργοδότης απείλησε με καραμπίνα εργαζόμενο ταβέρνας όταν αυτός ζήτησε τα ένσημά του και εργαζόμενος σε ξενοδοχείο ξυλοκοπήθηκε από μπράβους. Τα καψόνια στον εργαζόμενο στην Κέρκυρα και ο ξυλοδαρμός εργαζόμενης σε ξενοδοχείο στην Αθήνα είναι μερικά από τα αναρίθμητα περιστατικά, που έγιναν γνωστά, καθώς υπάρχουν πολλά ακόμα που συγκαλύπτονται. Πόσο μάλλον όταν είσαι μετανάστης, το πιο εκμεταλλευόμενο, φθηνό και ανασφάλιστο κομμάτι της εργατικής τάξης. Μια εργατική δύναμη που τη θέλουν τρομοκρατημένη, ανοργάνωτη και σε συνεχή ομηρία, με μόνιμο το φόβο της απόλυσης, της σύλληψης και της απέλασης. Οι Μανωλάδες δεν ξεχνιούνται όσο και αν προσπαθούν να τις συγκαλύψουν.
Θέλουν εργαζόμενους, διασπασμένους, απομονωμένους, σκυφτούς, να μην αντιδρούν στην αντεργατική πολιτική κυβέρνησης - κεφαλαίου. Να υπομένουν τα εξαντλητικά ωράρια και την αυθαιρεσία της εργοδοσίας, την ίδια στιγμή που ακόμα και η ίδια τους η ζωή δεν υπολογίζεται μπροστά στην κερδοφορία των επιχειρήσεων.
Ντόπιοι και ξένοι εργαζόμενοι, εργάτες, άνεργοι, νεολαίοι δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Έχουν κοινό εχθρό, κοινά προβλήματα, κοινό αγώνα ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης. Η μόνη απάντηση απέναντι σε αυτά τα περιστατικά είναι η οργάνωση στους χώρους δουλειάς. Η διεκδίκηση και ο αγώνας για μια ζωή και δουλειά με δικαιώματα και αξιοπρέπεια. Η συζήτηση μεταξύ των εργαζομένων σε κάθε εργασιακό χώρο, μέσα από γενικές μαζικές ζωντανές συνελεύσεις που θα παίρνουν αποφάσεις αγώνα και διεκδίκησης. Μόνο έτσι θα σπάσει η τρομοκρατία, η σιωπή και ο φόβος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου