Με το ξεκίνημα της πανδημίας, η κυβέρνηση, μέσω των ΠΝΠ (που αποδείχτηκε πως μόνο προσωρινές δεν ήταν) που εξέδιδε κάθε τόσο για τους ΟΤΑ, έδινε και με επίσημο τρόπο τη δυνατότητα στις κατά τόπους δημοτικές αρχές να κάνουν ό,τι θέλουν και να αυθαιρετούν συνεχώς σε βάρος των εργαζομένων. Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, που κυριαρχούν στους ΟΤΑ, εντάθηκαν εν μέσω πανδημίας και η εκμετάλλευση των εργαζομένων ξέφυγε κατά πολύ από τα όρια.
Ένα νέο περιστατικό αυθαιρεσίας ήρθε να προστεθεί το τελευταίο διάστημα, το οποίο δείχνει για ακόμη μια φορά το πώς αντιμετωπίζονται οι εργαζόμενοι που δουλεύουν στους δήμους από τις δημοτικές αρχές. Αυτό είναι η άνευ προηγουμένου προκήρυξη για την πρόσληψη προσωπικού στον Δήμο Ηρακλείου. Στη συγκεκριμένη προκήρυξη, ο δήμος έβαλε τον όρο οι υποψήφιοι «να μην έχουν χρόνια ή υποκείμενα νοσήματα και να μην ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες ευάλωτες στον ιό του κορονοϊού COVID-19». Με αυτόν τον τρόπο παραβιάζονται προσωπικά δεδομένα αλλά και ρίχνονται σε έναν σύγχρονο «καιάδα» άνθρωποι με νοσήματα, που ωστόσο είναι σε θέση να εργαστούν και πολύ περισσότερο έχουν ανάγκη αλλά και δικαίωμα στη δουλειά. Προάγονται, με τέτοιες πρακτικές και με τον πιο χυδαίο τρόπο μέσα στην πανδημία, οι κοινωνικές ανισότητες οι οποίες άλλωστε είναι συνυφασμένες με τις οικονομικές ανισότητες.
Η δημοτική αρχή από την πλευρά της πήγε να δικαιολογήσει την απόφαση αυτή, ισχυριζόμενη ότι «θα ήταν εντελώς ανεύθυνο να προσληφθούν με τετράμηνες συμβάσεις προκειμένου να καλύψουν έκτακτες ανάγκες εν μέσω πανδημίας COVID-19 άνθρωποι που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες». Ανεύθυνο για ποιον; Τους πήρε δήθεν ο πόνος να προστατέψουν τους ανθρώπους που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες; Γιατί δεν παίρνονται τα απαιτούμενα μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς των ΟΤΑ, ώστε να μην κινδυνεύει κανένας εργαζόμενος, αλλά αντ’ αυτού η δημοτική αρχή καταπατά το δικαίωμα ορισμένων ανθρώπων στη δουλειά; Για ποιου τη ζωή νοιάζεται όταν προσλαμβάνει εργαζόμενους με δίμηνες και τετράμηνες συμβάσεις και τους αποκλείει από το δικαίωμα της μόνιμης-σταθερής εργασίας, το δικαίωμα δηλαδή στη δουλειά και τη ζωή;
Εδώ και μήνες, οι εργαζόμενοι στους δήμους εργάζονται κάτω από ακατάλληλες συνθήκες, χωρίς καμιά ουσιαστική προστασία από τον κορονοϊό. Στο δεύτερο lock down, οι εργαζόμενοι που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες και δεν μπορούν να εργαστούν με τηλεργασία αναγκάζονται να βρίσκονται στους χώρους δουλειάς τους. Εξάλλου, ο φόβος μη ανανέωσης της σύμβασης, οι κάθε είδους πιέσεις που ασκούνται, οδηγούν εργαζόμενους που τη δικαιούνται να μην κάνουν χρήση της άδειας ειδικού σκοπού, ενώ υπάρχουν περιπτώσεις εργαζόμενων στους δήμους που δεν έχουν πάρει ούτε μια μέρα από την κανονική τους άδεια όλο αυτό το διάστημα. Με αποτέλεσμα να εξαντλούνται και να κινδυνεύει η σωματική τους ακεραιότητα από τον κορονοϊό αλλά και από ατυχήματα.
Τέτοιου είδους αποφάσεις αποτελούν πολιτικές αποφάσεις, οι οποίες υλοποιούνται μέσω των ΟΤΑ, το μακρύ χέρι του κρατικού μηχανισμού. Δημιουργούν νέα δεδομένα για τις προσλήψεις προσωπικού και τις συνθήκες εργασίας σε δημόσιους αλλά και ιδιωτικούς χώρους δουλειάς. Το δικαίωμα στη δουλειά και τη ζωή του λαού κερδίζεται με αγώνες ενάντια στην αντεργατική πολιτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου