Αν έχεις τέτοιους φίλους… τι τους θέλεις τους εχθρούς;
Οι εργαζόμενοι είτε του ιδιωτικού είτε του δημόσιου τομέα καταλαβαίνουμε πολύ καλά πόσο δυσμενής για μας είναι ο συσχετισμός δύναμης που υπάρχει σήμερα. Αυτό θεωρείται πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους εργοδότες και την κυβέρνησή τους, να περνάνε μια σειρά από μέτρα που επιδεινώνουν περισσότερο την κατάστασή μας.
Καλά αυτοί είναι απέναντί μας κι εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους, οπότε αναμενόμενο ότι όσο πιο αδύνατους μας βρίσκουν τόσο πιο αδίστακτοι θα γίνονται (εδώ δε λογάριασαν τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων που πεθάνανε εξαιτίας των μέτρων που δεν πήραν). Οι άλλοι όμως, αυτοί που παρουσιάζονται σαν εκπρόσωποί μας (άρα θέλουν το καλό μας) δηλ. η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, τα Εργατικά Κέντρα, οι Ομοσπονδίες και βέβαια το «ταξικό» ΠΑΜΕ τι κάνουν; Προσπαθούν να ενημερώσουν τους εργαζόμενους για το τι τους περιμένει και να οργανώσουν την πάλη τους για να το ανατρέψουν;
Πολύ θα το θέλαμε, αλλά δυστυχώς όλοι αυτοί πάνε δεκαετίες τώρα που είναι με την πλευρά του αντιπάλου μας. Και γιατί όχι άλλωστε; Τι κοινό έχει ο Παναγόπουλος, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, που αμείβεται με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ το χρόνο χωρίς να δουλεύει, με τον εργαζόμενο των 500€ που δε θα πληρώνεται στο εξής για τις υπερωρίες του; Κανένα. Οι κάθε είδους Παναγόπουλοι πάντα με την εργοδοσία ήταν, απλά κάποια χρόνια πριν τηρούσαν κάπως τα προσχήματα και προκήρυσσαν και καμιά απεργία την ημέρα ψήφισης των νομοσχεδίων για να βγουν από την υποχρέωση. Τώρα, αφού σφύριζαν αδιάφορα «περιμένοντας να δουν το νομοσχέδιο γιατί μπορεί να έχει και καλά άρθρα» όπως είπαν, αφού έκαναν σαν να μην είδαν τις αποφάσεις της ΑΔΕΔΥ και κάποιων εργατικών κέντρων για απεργία στις 3/6, συνεδρίασαν στις 31/5 και προκήρυξαν απεργία για 10/6.
Σαν έτοιμοι από καιρό από την άλλη, ΑΔΕΔΥ και εργατικά κέντρα, με τη συμφωνία και του «ταξικού» ΠΑΜΕ, με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς να δίνουν λόγο σε κανέναν, ακύρωσαν την απεργία που ήδη δουλευόταν σε σωματεία, ήδη εργαζόμενοι είχαν εκτεθεί στον εργοδότη τους δηλώνοντας ότι θα απεργήσουν. Παρότι σε όλους μας είναι κατανοητό ότι για να μην ψηφιστεί ένα τέτοιο νομοσχέδιο χρειάζεται σοβαρός αγώνας, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αυτές δεν αποφάσισαν να διατηρήσουν την απόφαση για 3/6 και να εξαγγείλουν δεύτερη απεργία για 10/6. Όλα καλά όμως για όλους αυτούς. Άλλωστε λένε ότι, και να ψηφιστεί, «ο νόμος θα μείνει στα χαρτιά». Δηλαδή; Θα πληρώνονται οι υπερωρίες; Θα ισχύει η Κυριακάτικη αργία; Θα μπορεί πρωτοβάθμιο σωματείο να κάνει απεργία και να την περιφρουρεί; Εννοείται όχι. Τότε λοιπόν τι θα μείνει στα χαρτιά; Εκτός από την κυβέρνηση, και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες υποτιμούν για άλλη μια φορά τη νοημοσύνη μας.
Όμως όλα αυτά μας δείχνουν και τις δυνατότητες που έχει η οργανωμένη πάλη.
Γιατί άραγε, αφού τα σωματεία έχουν τα χάλια τους, αφού σοβαροί αγώνες δε γίνονται, αφού οι εργαζόμενοι είναι μόνοι τους και ανοργάνωτοι, αφού κυριαρχεί παντού η απογοήτευση και η μοιρολατρία και αφού τα ΜΜΕ μας έχουν τάχα πείσει ότι όλα αυτά είναι μονόδρομος και τίποτα δεν μπορεί να τ’ αλλάξει, να χρειάζονται τα άρθρα για τα σωματεία και την απεργία; Ποιος ο λόγος να απαγορέψει κανείς κάτι που έτσι κι αλλιώς δε γίνεται; Ποιος ο λόγος να ελέγξει σωματεία που υπολειτουργούν ή είναι σφραγίδες;
Μήπως το σύστημα εκτιμά ότι η υπομονή των εργαζόμενων και του λαού τελειώνει κι ότι η οργή μπορεί να μετατραπεί σε αγώνα, ότι μπορεί όλοι αυτοί να ξεπεράσουν αργά ή γρήγορα τις ξεπουλημένες και συμβιβασμένες ηγεσίες τους και ν’ αποφασίσουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους; Μήπως φοβούνται ότι η Κολομβία δεν είναι πολύ μακριά; Μήπως οι φοιτητές που παλεύουν για την ανατροπή του νόμου Κεραμέως -Χρυσοχοΐδη και όλοι όσοι βγήκαν στο δρόμο όλο το προηγούμενο διάστημα μπορούν ν’ ανάψουν σπίθες και να «βάλουν φωτιά» στον κάμπο που ξεραίνει με την πολιτική της η κυβέρνηση;
Η ζωή θα μας δείξει. Το σίγουρο πάντως είναι ότι κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος. Κι ότι κανείς ως τώρα στην ιστορία δεν κατάφερε να νικάει για πολύ το νεκροθάφτη του.
Α.Λ. – νοσηλεύτρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου