Δεν νομίζω να υπάρχει εργαζόμενος που να περίμενε από την κυβέρνηση να πάρει οποιοδήποτε μέτρο υπέρ των εργαζόμενων. Όμως το νομοσχέδιο Χατζηδάκη-Βρούτση ξεπερνάει κάθε όριο, όπως άλλωστε και η προκλητικότητα των κυβερνητικών αξιωματούχων που παρουσιάζουν το μαύρο άσπρο και τον εργασιακό μεσαίωνα εκσυγχρονισμό.
Τι να πρωτοπεί κανείς; Ότι αναγκάζουν τους εργαζόμενους να δουλεύουν ως και 300 ώρες το χρόνο υπερωρίες από τις οποίες δε θα πάρουν ούτε ευρώ έξτρα; Στην καλύτερη, αν η επιχείρηση έχει κάποια στιγμή αναδουλειές και δεν τους χρειάζεται, να τους απασχολήσει για λιγότερες ώρες. Ένα σημαντικό ποσό όμως σίγουρα θα το χάσουν. Η δικαιολογία ότι έτσι κι αλλιώς αυτό γινόταν και τώρα δεν πείθει κανένα. Πρώτο, γιατί υπήρχαν πολλές εταιρίες που πλήρωναν κανονικά τις υπερωρίες και τώρα δε θα το κάνουν και, δεύτερο, γιατί αυτό που ως σήμερα ήταν παράνομο (άρα καθήκον τους ήταν να βρουν τρόπο να μη γίνεται) σήμερα η κυβέρνηση το κάνει νόμιμο, στέλνοντας το μήνυμα στους εργοδότες πως τα όρια που βάζει είναι για να ξεπερνιούνται. Εξοργιστικό είναι το επιχείρημα ότι μπορεί να υπάρχουν εργαζόμενοι που να τους βολεύει να δουλεύουν 10 ώρες τη μέρα για να πάρουν επιπλέον ρεπό και να μαζέψουν ελιές (αν έχουν, αλλιώς μπορεί να μαζέψουν και τις ελιές του αφεντικού τους).
Όσο για τη λεγόμενη ψηφιακή κάρτα και το ότι λεπτό δε θα δουλεύει κάποιος χωρίς να το ξέρει το σύστημα ΕΡΓΑΝΗ, δε σημαίνει καμιά εξασφάλιση για τον εργαζόμενο. Γνωστό σε όλους ότι πολλοί αναγκάζονται να υπογράφουν για άδειες που δεν πήραν, να επιστέφουν δώρα, να κρύβονται σε αποθήκες ή ψυγεία αν μια στο εκατομμύριο έρθει το ΣΕΠΕ για έλεγχο. Το ίδιο ισχύει και για τη γονική άδεια στους άντρες. Κάποιοι μήνες άδεια χωρίς αποδοχές δε λένε τίποτα στην πλειοψηφία των εργαζόμενων. Όσο για την εξασφάλιση από την απόλυση, πρώτον είναι για λίγο και δεύτερο το γεγονός ότι ακόμα κι αν δικαιωθεί κάποιος στα δικαστήρια για παράνομη απόλυση δε θα είναι ο εργοδότης του υποχρεωμένος να τον προσλάβει είναι η πιο τρανή απόδειξη πως μία μόνο είναι η εξασφάλιση που μπορεί να έχουν οι εργαζόμενοι στο χώρο δουλειάς τους. Η οργάνωση και η αλληλεγγύη μεταξύ τους.
Γι' αυτό και το νομοσχέδιο χτυπάει με τόση λύσσα τα σωματεία (που είναι ο μόνος τρόπος που έχουν οι εργαζόμενοι να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να παλέψουν από κοινού για τα κοινά τους προβλήματα) και την απεργία - το σημαντικότερο όπλο τους, το οποίο, αφού για δεκαετίες οι κυρίαρχες συνδικαλιστικές παρατάξεις το δυσφήμισαν όσο μπορούσαν, τώρα ελαφρά τη καρδία το εγκαταλείπουν, αφήνοντάς μας τελείως ακάλυπτους.
Εμείς όμως δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε τα όπλα μας. Δεν πρέπει να περιμένουμε ότι θα μας καταλάβει ή θα μας συμπαρασταθεί η τωρινή ή η επόμενη κυβέρνηση, γιατί, όπως άλλωστε κυνικά δήλωσε ο γνωστός εφοπλιστής, οι κυβερνήσεις είναι για να εξυπηρετούν αυτούς και μόνο αυτούς. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο πιο γρήγορα θα καταλάβουμε και το τι πρέπει να κάνουμε:
Να οργανωθούμε στους χώρους δουλειάς. Να ζωντανέψουμε τα σωματεία, να κάνουμε γενικές συνελεύσεις, να πάρουμε αποφάσεις αγώνα.
Αυτά που σήμερα προσπαθούν να μας πάρουν πίσω τα κατέκτησαν οι προηγούμενες γενιές εργαζόμενων με αγώνες. Με αγώνες κι εμείς πρέπει να τα υπερασπιστούμε! Μπορούμε κι αυτά να κρατήσουμε και νέες νίκες να πετύχουμε.
Όλα εξαρτώνται από την πάλη μας.
Α.Λ. - νοσηλεύτρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου