Με εγκληματική αδιαφορία συνεχίζει να αντιμετωπίζει η διοίκηση της BIC τους εργαζόμενους. Ενώ η πανδημία έχει βγει εκτός ελέγχου, με το σύστημα υγείας κατεστραμμένο και ενώ μετράμε καθημερινά δεκάδες θανάτους, η εργοδοσία όπως όλο το προηγούμενο διάστημα, αδιαφορεί πλήρως για την ζωή και την υγεία των εργατών. Με τον ρυθμό παραγωγής να παραμένει ο ίδιος, με τον ίδιο αριθμό εργαζομένων να δουλεύουν κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλο, με την ίδια εξαντλητική κούραση.
Τα λιγοστά αντισηπτικά και οι μάσκες που η εργοδοσία, θορυβημένη από τις καταγγελίες εργαζομένων, αναγκάστηκε να χορηγήσει πολύ σύντομα φάνηκαν μη επαρκή.
Η επικινδυνότητα της κατάστασης ολοένα και αυξάνεται με τα κρούσματα στο εργοστάσιο πλέον να είναι καθημερινά και με την εταιρεία να προσπαθεί να τα αποκρύπτει συνεχώς. Συνεχίζει με την ίδια εγκληματική απροθυμία στο να πάρει πιο ουσιαστικά μέτρα προστασίας για τους εργαζόμενους, όπως τέστ, απολυμάνσεις κτλ.
Την ώρα που τα στελέχη της εταιρείας είναι κλεισμένα στα μεγάλα γραφεία τους, έχοντας την εντολή να μην πλησιάζουν τους εργάτες και φτάνουν στο εργοστάσιο με τα πολυτελή αμάξια τους, την ίδια στιγμή οι εργάτες είναι αναγκασμένοι να μετακινούνται με τα λεωφορεία της εταιρείας στα οποία δεν υπάρχει η παραμικρή απολύμανση.
Μέρα με την μέρα αποδεικνύεται πόσο αξίζουν για το σύστημα οι ζωές των εργατών. Η ζωή τους μετρά μόνο στο μέτρο που είναι χρήσιμοι στη παραγωγή. Είναι καθημερινές οι καταγγελίες στα εργοστάσια με δεκάδες κρούσματα και θανάτους. Παρ όλα αυτά ακόμα και στην περίοδο του λοκντάουν συνεχίζουν να λειτουργούν με τις ίδιες ακριβώς όπως και πριν απάνθρωπες συνθήκες, χωρίς κανένα ουσιαστικά μέτρο προστασίας για τους εργαζόμενους. Και όλα αυτά για χάρη των κερδών και της οικονομίας τους. Κυβέρνηση και εργοδοσία αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους σαν αναλώσιμους, σαν δούλους, που τους προσλαμβάνουν οπότε και για όσο θέλουν με ελάχιστα εργασιακά δικαιώματα μέχρι να τους ξεζουμίσουν, και ταυτόχρονα τους αναγκάζουν να εργαστούν σε περιβάλλον άκρως επικίνδυνο για την υγεία τους.
Μπροστά σε αυτήν την πολύ επικίνδυνη πολιτική οι εργαζόμενοι πρέπει να πουν "ως εδώ"! Να μην αποδεχτούν να τους αντιμετωπίζουν σαν κατώτερους ανθρώπους. Να μετατρέψουν την ανησυχία, τον φόβο και το θυμό σε συλλογικό αγώνα για διεκδίκηση και πάλη. Να ξεπεράσουν τις υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και να οργανωθούν. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να βάλει φραγμό στην ολόπλευρη επίθεση που δέχονται και μπορεί να δώσει προοπτική για μια ανθρώπινη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου