Ολοκληρώθηκαν οι εκλογές στο ΣΕΤΗΠ στις 21 Νοέμβρη. Η διαδικασία των εκλογών ενός σωματείου, καθώς αποτελεί μια συλλογική διαδικασία του κινήματος, αποτυπώνει τη φάση και κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι εργαζόμενοι του κλάδου στον οποίο αναφέρεται το σωματείο, στο πλαίσιο της γενικότερης κατάστασης του εργατικού κινήματος σήμερα. Μια κατάσταση που βρίσκει τις δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού να επιτίθενται με πολύ σκληρούς όρους στους λαούς και τους εργαζόμενους, με το εργατικό κίνημα σε μια φάση αποσυγκρότησης αλλά και κάποια δείγματα ανάτασης και αγώνα. Έτσι και στις εκλογές του ΣΕΤΗΠ, δεν μπορούσε να μην αποτυπωθεί αυτός ο συσχετισμός, ακόμα και στη διαδικασία αυτή καθαυτή.
Πατώντας λοιπόν πάνω σε αυτή την πραγματικότητα, μια σειρά δυνάμεων, με κυρίαρχα την Ταξική Ενότητα (ΚΚΕ-ΠΑΜΕ), νιώθοντας ότι λίγο πολύ δεν έχουν να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν, δρουν και κινούνται σαν το σωματείο να αποτελεί ιδιοκτησία τους. Άλλη μια φορά, με πρόσχημα τη μεγαλύτερη συμμετοχή εργαζομένων στις εκλογές, είδαμε κάλπες να περιφέρονται σε όλη την Αττική, οι εκλογές να διαρκούν περίπου 20 ημέρες, μητρώα μελών που δεν κλείνουν ποτέ αλλά παραμένουν ανοιχτά για εγγραφές ακόμα και κατά τη διάρκεια των εκλογών και άλλα.
Το τελευταίο καρφί ήρθε με την (κρυφή από τα μέλη του σωματείου) απόφαση της διοίκησης να γίνουν οι εκλογές ΚΑΙ με ηλεκτρονικές κάλπες, εφαρμόζοντας έτσι τον νόμο Χατζηδάκη και δίνοντας τη δυνατότητα στο κράτος και τους μηχανισμούς του να βάλουν βαθιά τα χέρια τους μέσα στο σωματείο και τις διαδικασίες του. Η ύπαρξη του νόμου Χατζηδάκη είναι δεδομένο πως θα χαρακτηρίζει τις διαδικασίες των σωματείων στο εξής, ο τρόπος όμως με τον οποίο στέκεται κάθε δύναμη, ειδικά δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά και κυριαρχούν σε σωματεία, έχει σημασία και δείχνει διαθέσεις και κατευθύνσεις. Όπως πριν την ψήφιση του νόμου είχε σημασία ο αποφασιστικός αγώνας για να μην περάσει (ή, αντίθετα, η ακύρωση - «αναβολή» αποφασισμένης απεργιακής κινητοποίησης), όπως μετά την ψήφιση του νόμου είχε σημασία ο αγώνας για την κατάργησή του (ή, αντίθετα, η άρνησή του μέσω της κατεύθυνσης του «να μείνει στα χαρτιά»), έτσι και στη φάση που πρωτο-εφαρμόζεται στις διαδικασίες ενός σωματείου, έχει σημασία ο αγώνας για να μην υποταχτούν τα όργανα των εργαζομένων στις απαιτήσεις του νόμου (ή, αντίθετα, να «δηλώνεται» δήθεν αντίθεση ενώ γίνονται αποδεχτές «σιωπηρά»). Στη συγκεκριμένη περίπτωση, λοιπόν, η διοίκηση του σωματείου ήρθε να εφαρμόσει τον νόμο Χατζηδάκη κατά γράμμα (ανεξάρτητα αν επιχείρησε να «εξαπατήσει το σύστημα» με φαεινές και τρικ), την ώρα που πλήθος σωματείων εξακολουθούν να κάνουν εκλογές με αποκλειστικά φυσική παρουσία.
Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα, η ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ αποφάσισε να απέχει από τη διαδικασία νομιμοποίησης του νόμου Χατζηδάκη, προβάλλοντας έτσι την ανάγκη, ταυτόχρονα με τη μάχη ενίσχυσης της συλλογικής πάλης των εργαζομένων μέσω του σωματείου, της πάλης για την κατάργηση του νόμου και όλων των αντεργατικών πτυχών του. Η ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, παρά την απόφασή της για αποχή από τις εκλογές, δεν «έμεινε σπίτι της».