Μια παρέμβαση που έγινε λίγες μέρες μετά την ψήφιση της τροπολογίας στην Βουλή (12/2) για το ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ που προβλέπει μειώσεις μισθών των εργαζομένων (25%) αλλά και απολύσεις αφού δε διασφαλίζει στο ελάχιστο όλες τις θέσεις εργασίας. Μια τροπολογία που προβλέπει την εγκατάσταση ειδικού Διαχειριστή εντός του Μαρτίου για περιστολή δαπανών (μειώσεις μισθών) και για την «ταχεία διαδικασία» του ξεπουλήματος του εργοστασίου και του ορυχείου στη Λάρυμνα, καθώς και τα ορυχεία Καστοριάς και Εύβοιας. Μάλιστα θέτει ξεκάθαρα (και εκβιαστικά προς τους εργαζόμενους κυρίως) ότι αν η διαδικασία μεταβίβασης του 75% του ενεργητικού της επιχείρησης μέσα από διεθνή διαγωνισμό δεν ολοκληρωθεί σε ένα χρόνο, πρέπει να κατατεθεί υποχρεωτικά πτώχευση.
Η οργή των εργαζομένων για τη συγκεκριμένη τροπολογία ήταν διάχυτη σε όλες τις συζητήσεις. Οργή όχι μόνο για τον εκβιασμό που προσπαθεί να θέσει η κυβέρνηση αλλά και για την «γκεμπελικού» τύπου προπαγάνδα που επιχειρεί για να παρουσιάσει τους εργαζόμενους ως υψηλά αμειβόμενους και ως υπαίτιους της κατάστασης. Οι δηλώσεις Σταϊκούρα ότι οι περικοπές 25% πρέπει να γίνουν γιατί «δεν μπορεί οι φορολογούμενοι να σηκώσουν όλο το βάρος τη διάσωσης» γίνεται σε μια προσπάθεια να αποδεχτεί η κοινωνία το ξεπούλημα ως κάτι «καλό». Ενώ προκλητικές ήταν και οι δηλώσεις Χατζηδάκη για «47 εκατ. ευρώ μισθοδοσία με μέσο κόστος 40.000 ευρώ μεικτά για κάθε εργαζόμενο» βάζοντας στην ίδια ζυγαριά τους μισθούς των εργαζομένων με αυτούς των διευθυντάδων, των μελών του ΔΣ και των στελεχών της εταιρίας. Ενώ έφτασε στο σημείο να χρησιμοποιήσει ως «απόδειξη» για την ανάγκη της τροπολογίας τους τρεις θανάτους εργαζομένων πάνω στη δουλειά τους τελευταίους μήνες. Η προκλητικότητα και το θράσος τους δεν έχουν όρια!
Οι εργαζόμενοι ξέρουν πολύ καλά ότι το μεροκάματο τους το κερδίζουν με τον ιδρώτα τους και το αίμα τους (δυστυχώς κυριολεκτικά). Το ίδιο και η τοπική κοινωνία. «Όλοι σακατεμένοι φεύγουμε από τη δουλειά. Είτε από «ατύχημα» χέρια, πόδια, είτε από ακοή και όραση από τις καθημερινές συνθήκες, είτε από καρκίνο» μας είπε ένας εργαζόμενος.
«Ο αγώνας μας έχει μείνει μόνο τώρα» έλεγαν οι περισσότεροι. «Όπως πάντα» λέγαμε και εμείς και αυτοί μαζί. Έχουν δει κηφήνες να περνάνε στα ΔΣ της εταιρίας, η κάθε κυβέρνηση να βάζει τους δικούς της και όλοι να «τρώνε» και να φεύγουν. Οι εργαζόμενοι είναι εκεί όμως. Μαζί με τις οικογένειες, την τοπική κοινωνία δίνουν καθημερινά τον αγώνα για το δικαίωμα στη δουλειά και την ίδια τη ζωή και αυτό συνεχίζουν να κάνουν.
Στην ενίσχυση αυτού του αγώνα προσπαθεί να συμβάλλει και η Ταξική Πορεία, με τις παρεμβάσεις της τόσο στην περιοχή όσο και στη διάδοση του δίκαιου αγώνα των εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ σε όλη τη χώρα. Γιατί είναι ένας αγώνας που έχει απέναντι σύσσωμη την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές που καραδοκούν να πλιατσικολογήσουν πάνω στη δουλειά των εργαζομένων. Είναι ένας αγώνας που πρέπει να απλώσει και να δεθεί με τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ, στην ΕΑΒ, στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά και στην ΕΛΒΟ που είναι κι εκείνοι στο στόχαστρο. Είναι ένας αγώνας που η νίκη του θα δείξει σε όλη την εργατική τάξη, ότι στηριζόμενη στις δικές της δυνάμεις, μπορεί να βάλει φραγμό στα σχέδια κυβέρνησης και κεφαλαίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου