Από τις αρχές του Μάρτη μπήκε σε εφαρμογή η απόφαση της διοίκησης της γνωστής αλυσίδας LIDL να διευρύνει τα ωράρια λειτουργίας των καταστημάτων. Τα συγκεκριμένα σούπερ μάρκετ είναι ανοιχτά πλέον από τις 7:45 κάθε μέρα, δηλαδή ένα τέταρτο νωρίτερα από τα υπόλοιπα, ενώ κάθε Σάββατο κλείνουν στις 21:00, μια ώρα αργότερα από αυτό που ίσχυε προηγουμένως.
Οι δικαιολογίες του CEO της εταιρίας ότι η αλλαγή γίνεται στο όνομα «της καλύτερης εξυπηρέτησης του καταναλωτικού κοινού» δεν πείθουν κανέναν. Σάμπως και αυτό που λείπει από τον λαό για να κάνει τα ψώνια του είναι ο χρόνος και όχι τα χρήματα από τους μισθούς πείνας που παίρνουμε και τελειώνουν στα μισά του μήνα. Το μόνο που εξυπηρετείται από αυτήν την κίνηση είναι η ακόρεστη δίψα της εργοδοσίας για κέρδη, αφού ανοιχτά μαγαζιά σημαίνουν ακόμα περισσότερα έσοδα στα ταμεία.
Το βάρος πέφτει στους εκατοντάδες εργαζόμενους ενός πολύπαθου κλάδου που βρίσκεται συνεχώς στο στόχαστρο και βλέπουν για ακόμα μια φορά τα ωράρια τους να γίνονται λάστιχο, ανάλογα με τις ανάγκες της διοίκησης. Άλλο ένα βήμα για την κατάργηση και των πιο στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων, λες και δεν έφταναν η εντατικοποίηση της δουλειάς, τα εργατικά ατυχήματα, η τρομοκρατία, οι απολύσεις και οι εκβιαστικές μετακινήσεις από κατάστημα σε κατάστημα.
Από δίπλα και η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, με τον πρόεδρο του LIDL σε ρόλο λαγού να υπερασπίζεται το άνοιγμα του λιανεμπορίου τις Κυριακές «εκεί που είναι νόμιμο». Ανοίγει λοιπόν όλη τη βεντάλια του εργασιακού μεσαίωνα, με τις υπόλοιπες εταιρίες του κλάδου να καλοβλέπουν το νέο μοντέλο. Όλα αυτά με τη στήριξη της κυβέρνησης και των δεκάδων αντεργατικών μέτρων που έχει περάσει και με πολιορκητικό κριό τους νόμους-εκτρώματα Χατζηδάκη και Γεωργιάδη να μετατρέπουν την εργοδοτική αυθαιρεσία σε νόμο.
Αυτή είναι η «νέα εποχή» όπως τη βαφτίζουν, η εποχή της εργασιακής γαλέρας, των εξοντωτικών ωραρίων και της ισοπέδωσης δικαιωμάτων που από κοινού εργοδοσία και κυβερνήσεις θέλουν να επιβάλουν. Όλα θυσία στο βωμό των κερδών του εμπορικού κεφαλαίου, την ίδια στιγμή που θησαυρίζει από τον πληθωρισμό που καλπάζει και τις ασταμάτητες ανατιμήσεις.
Οι εργαζόμενοι όμως πρέπει να βάλουμε μπροστά τα δικά μας συμφέροντα, από κοινού με τους συναδέλφους να οργανωθούμε στους χώρους δουλειάς. Να ξαναβρούμε τα συλλογικά μας όργανα, τα σωματεία, τις γενικές συνελεύσεις και τις μαζικές διαδικασίες, να πάρουμε αγωνιστικές αποφάσεις για να μπει φρένο στον αντεργατική κατρακύλα. Είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να φέρει νίκες, για να αντισταθούμε στην εργασιακή βαρβαρότητα αλλά και να διεκδικήσουμε ανθρώπινους όρους δουλειάς και μισθούς που να καλύπτουν το κόστος ζωής.
· ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
· ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΡΓΙA
· ΟΧΙ ΣΤΑ ΩΡΑΡΙΑ ΛΑΣΤΙΧΟ
· ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΜΕ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΖΩΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου