Όχι άλλες θυσίες εργατών για τα κέρδη του κεφαλαίου!

Να υπερασπιστούμε τη ζωή μας!

Όχι άλλες θυσίες εργατών για τα κέρδη του κεφαλαίου!

Ο φριχτός θάνατος του 42χρονου συγκολλητή απ’ την Ελευσίνα στα Ναυπηγεία Χαλκίδας αποτελεί εργοδοτικό έγκλημα σε βάρος της εργατικής τάξης. Ο 42χρονος, πατέρας 2 παιδιών, στον αγώνα για το μεροκάματο Σάββατο μεσημέρι στη Χαλκίδα, βρέθηκε καταπλακωμένος απ’ τον καταπέλτη του πλοίου στο οποίο δούλευε. Τα κροκοδείλια δάκρυα εργοδοσίας και κρατικών μηχανισμών δεν μπορούν να κρύψουν ότι η ευθύνη γι’ αυτό το έγκλημα τους βαραίνει αποκλειστικά.

Γιατί όλοι τους κερδίζουν απ’ την εκμετάλλευση της δουλειάς των εργατών. Η εργοδοσία, όχι μόνο του εργολάβου που ανέλαβε τις εργασίες στο πλοίο, αλλά και της πλοιοκτήτριας εταιρείας, για λογαριασμό της οποίας γίνονταν οι εργασίες. Η εργοδοσία των Ναυπηγείων Χαλκίδας, που διαθέτει τις εγκαταστάσεις για τις εργασίες. Και βέβαια το κράτος, που ορίζει το συνολικό πλαίσιο με τρόπο που διασφαλίζει την κερδοφορία όλων των προηγούμενων, ενώ αφήνει την εργατική ζωή απροστάτευτη.

Η ζωή των εργατών απειλείται από την αντεργατική πολιτική. Την πολιτική που μας «προτείνει» να δουλεύουμε όλη μέρα, κάθε μέρα, για να τα βγάλουμε πέρα με την ολοένα αυξανόμενη ακρίβεια. Που έχει διαλύσει τις συλλογικές συμβάσεις, τσακίζοντας μισθούς και μεροκάματα. Που, ισοπεδώνοντας το δικαίωμα στην πλήρη και σταθερή δουλειά, αναγκάζει τους εργαζόμενους στην περιπλάνηση μεταξύ ανεργίας και υπερεντατικοποίησης, ανάλογα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Μια σειρά βιομηχανίες υπολειτουργούν ή βάζουν λουκέτο, βαθαίνοντας την αποβιομηχάνιση και την εξάρτηση, και -την ίδια ώρα- στους υπόλοιπους χώρους οι εργαζόμενοι δουλεύουν ατέλειωτα ωράρια, με εξοντωτικούς ρυθμούς και κάτω από τους πιο μεγάλους κινδύνους. Έτσι φτάνουμε κάθε χρόνο να ξεπερνάμε τον προηγούμενο σε θύματα των εργοδοτικών εγκλημάτων.

Στο ίδιο πλαίσιο κινούνται όλοι οι κρατικοί μηχανισμοί. Οι έλεγχοι είναι από επιφανειακοί ως ανύπαρκτοι, ενώ τα δικαστήρια φορτώνουν την ευθύνη στα ίδια τα θύματα, τους μόνους δηλαδή που δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν απ’ την εντατικοποίηση και την έλλειψη όρων ουσιαστικής ασφάλειας. Συνολικά οι κρατικοί μηχανισμοί, αξιοποιώντας την αντεργατική νομοθεσία, κάνουν ό,τι μπορούν ώστε το κεφάλαιο και η εργοδοσία να μην αντιμετωπίζουν την παραμικρή συνέπεια.

Ταυτόχρονα, κάνουν ό,τι μπορούν για να χτυπήσουν τη δυνατότητα της εργατικής τάξης να υπερασπίζεται τα δικαιώματά της. Στοχοποιούν τα σωματεία και τον ανεξάρτητο από κράτος κι εργοδοσία συνδικαλισμό. Σέρνουν στα δικαστήρια, απολύουν και διώκουν όσους υπερασπίζονται τα εργατικά δικαιώματα. Καταστέλλουν, συχνά με ανοιχτή βία, τις εργατικές κινητοποιήσεις. Ξέρουν καλά ότι μόνο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, με την οργάνωση και τους αγώνες τους, μπορούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Και προσπαθούν να το αποτρέψουν.

Απέναντι στην πολιτική που απαξιώνει τη δουλειά και τη ζωή των εργατών, που αντιμετωπίζει ολόκληρο τον λαό σαν αναλώσιμο, καταστρέφει κάθε πτυχή της καθημερινότητάς του και υπονομεύει τους όρους της ίδιας του της επιβίωσης, οι εργαζόμενοι κι ο λαός μπορούν να αντισταθούν και να διεκδικήσουν ζωή και δουλειά με δικαιώματα.

• Αγώνας ενάντια στα εργοδοτικά εγκλήματα!
• Οι εργάτες δεν είναι εργαλεία!
• Κάτω τα χέρια από τα εργασιακά δικαιώματα και τις κατακτήσεις!