Ένας χρόνος έχει περάσει από τότε που οι εργάτριες και οι εργάτες της Σκοτ, χημικής βιομηχανίας που βρίσκεται στη Μάνδρα Αττικής, κατέβηκαν σε απεργία για να παρθούν πίσω οι απολύσεις των συναδέλφων τους.
Καμιά διασφάλιση δεν είχαν και καμιά «καβάτζα». Αγωνίζονταν, μάλιστα, σε ένα μαύρο, καταθλιπτικό τοπίο, που κάθε σημαία αγώνα είχε υποσταλεί. Η απογοήτευση διάχυτη σε όλη την ελληνική κοινωνία και –ιδιαίτερα στο χώρο της εργασιακής ζούγκλας– ούτε λόγος για διεκδίκηση ή υπεράσπιση καν των δικαιωμάτων. Παρ’ όλα αυτά, χωρίς δισταγμό, όλες οι εργάτριες-μέλη του σωματείου της ΣΚΟΤ, κατέβηκαν σε απεργία. Άφησαν σπίτια και οικογένειες και έμειναν έξω από το εργοστάσιο για να περιφρουρήσουν την απεργία τους. Η νίκη δεν άργησε να έρθει και να δώσει χαρά και ελπίδα, όχι μόνο στους εργαζόμενους της ΣΚΟΤ, αλλά και στο σύνολο των εργαζομένων που στάθηκαν αλληλέγγυοι στον αγώνα τους.
Καμιά διασφάλιση δεν είχαν και καμιά «καβάτζα». Αγωνίζονταν, μάλιστα, σε ένα μαύρο, καταθλιπτικό τοπίο, που κάθε σημαία αγώνα είχε υποσταλεί. Η απογοήτευση διάχυτη σε όλη την ελληνική κοινωνία και –ιδιαίτερα στο χώρο της εργασιακής ζούγκλας– ούτε λόγος για διεκδίκηση ή υπεράσπιση καν των δικαιωμάτων. Παρ’ όλα αυτά, χωρίς δισταγμό, όλες οι εργάτριες-μέλη του σωματείου της ΣΚΟΤ, κατέβηκαν σε απεργία. Άφησαν σπίτια και οικογένειες και έμειναν έξω από το εργοστάσιο για να περιφρουρήσουν την απεργία τους. Η νίκη δεν άργησε να έρθει και να δώσει χαρά και ελπίδα, όχι μόνο στους εργαζόμενους της ΣΚΟΤ, αλλά και στο σύνολο των εργαζομένων που στάθηκαν αλληλέγγυοι στον αγώνα τους.