Τι να πρωτοπεί κανείς λοιπόν γι' αυτές τις παρατάξεις και κυρίως για τη ΔΑΚΕ, που μπορεί να είναι και η μοναδική παράταξη στα χρονικά που τα χειρότερα δυο χρόνια που πέρασαν οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο μας δεν εμφανίστηκε ποτέ και πουθενά; Στην πρώτη προσπάθεια συνέλευσης στην αρχή της πανδημίας, ήρθαν σα συνοδοί της διοικήτριας κι αποχώρησαν μαζί της, κι από κει και πέρα τίποτα.
Δεν κουνήσανε το μικρό τους δαχτυλάκι ούτε όταν συνάδερφοι με σοβαρά προβλήματα υγείας ή με μικρά παιδιά δεν μπορούσαν να πάρουν άδεια ειδικού σκοπού, ούτε όταν δουλεύαμε με ελάχιστα μέσα προστασίας, ούτε όταν κολλάγαμε ο ένας μετά τον άλλο αλλά δεν έβγαινε το πρόγραμμα κι έπρεπε να γυρίσουμε νωρίτερα από την καραντίνα, ούτε όταν δουλεύαμε με ένα ρεπό, ούτε όταν αναστέλλονταν οι άδειες πριν προλάβουμε να πάρουμε, ούτε όταν πηγαίναμε από τμήμα σε τμήμα, ούτε όταν διώχνανε τους ανεμβολίαστους συναδέρφους μας, ούτε όταν έπρεπε να κάνουμε και τη δουλειά τους, ούτε... ούτε...
Όσο για τη ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ, με "αίσθημα ευθύνης" απέφευγε όλες τις κινητοποιήσεις, στα λόγια ήταν με τους συναδέρφους στην πράξη όμως δεν έκανε το παραμικρό.