Πολυτεχνείο: 50 χρόνια μετά, η πάλη για ζωή με δικαιώματα είναι επίκαιρη!

50 χρόνια μετά, η πάλη για ζωή με δικαιώματα είναι επίκαιρη!

Πέρασαν 50 χρόνια από τη μεγαλειώδη πάλη και σύγκρουση του λαού μας με τη χούντα των συνταγματαρχών και των αμερικάνων υποκινητών της. Μια εξέγερση που ξεκίνησε από τη Νομική Σχολή, για να αποκτήσει παλλαϊκά χαρακτηριστικά στο Πολυτεχνείο. Ενάντια στον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό. Ενάντια στο σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Ενάντια στη γραμμή της υποταγής και της συνδιαλλαγής με το κράτος της χούντας, που δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για να λυγίσει τον αγωνιζόμενο λαό. Όμως παρά τα βασανιστήρια, τις εξορίες, τα τανκς και το φακέλωμα, δεν τα κατάφερε. Η φλόγα της εξέγερσης είχε ανάψει και δεν θα έσβηνε τόσο εύκολα.

Αυτή η φλόγα, τα οράματα του Νοέμβρη, έγιναν έναυσμα όλα αυτά τα χρόνια για τους αγώνες του λαού και της νεολαίας. Καθόλου τυχαία. Η πάλη για ψωμί–παιδεία–ελευθερία–ανεξαρτησία παραμένει μέχρι και σήμερα αδικαίωτη. Και αυτό είναι κάτι που επιβεβαιώνεται καθημερινά με τον πιο τραγικό τρόπο.

Στη δουλειά μας, τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα τσακίζονται ολοένα και περισσότερο. Η ακρίβεια εξανεμίζει τους μισθούς και προδιαγράφει ένα μαύρο, αβέβαιο μέλλον. Το κράτος προσπαθεί να καταστείλει κάθε αντίσταση, χτυπώντας διαδηλώσεις, βγάζοντας «παράνομες» απεργίες και παρεμβαίνοντας στα συλλογικά όργανα των εργαζομένων για να έχει τον απόλυτο έλεγχο. Ο νόμος Χατζηδάκη, συμπληρωμένος με τον νόμο Γεωργιάδη και στο ίδιο έδαφος που είχαν στρώσει οι προηγούμενοι, περιορίζει ασφυκτικά τη συνδικαλιστική οργάνωση και δράση, χτυπά το δικαίωμα στην απεργία, βάζει στο στόχαστρο το 8ωρο, το 5ήμερο, την κυριακάτικη αργία, την πλήρη και σταθερή δουλειά.

Παράλληλα, η εκπαίδευση γίνεται ακόμα πιο βίαιη και ταξική σε όλες τις βαθμίδες, ενώ με τη φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής, μέσω του επίσημου κράτους και του παρακράτους, αμφισβητούνται στοιχειώδεις ελευθερίες λαού και νεολαίας.

Η δε πάλη για ανεξαρτησία γίνεται καθήκον. Αυτές τις ώρες, το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ σφαγιάζει με μένος τον λαό της Παλαιστίνης με τις πλάτες και τη στήριξη των ΗΠΑ. Όπως τότε ο λαός μας πάλευε ενάντια σ’ ένα αμερικανοκίνητο καθεστώς, έτσι και τώρα ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός συνεχίζει να φυτεύει χούντες, διδακτορίες και κράτη δολοφόνους σ’ όλο τον κόσμο. Τα γεγονότα στην Παλαιστίνη βάζουν με επιτακτικό τρόπο το καθήκον της αλληλεγγύης των λαών απέναντι στους κοινούς εχθρούς.

Όλα τα παραπάνω είναι και ο λόγος που το Πολυτεχνείο παραμένει αγκάθι στο μάτι του συστήματος. Γιατί ήταν τέτοιος ο χαρακτήρας της εξέγερσης που το παρελθόν γίνεται δέσμευση για τους αγώνες του μέλλοντος.

Μισό αιώνα μετά, η πάλη για ψωμί–παιδεία–ελευθερία–ανεξαρτησία ψάχνει τη δικαίωσή της. Σ’ αυτόν τον δρόμο βρίσκεται η νικηφόρα κατεύθυνση για το κίνημα. Με την οργάνωση και τους αγώνες, με τη συλλογική μας πάλη, μέσα απ’ τις δικές μας δυνάμεις και έξω από λογικές ανάθεσης σε «σωτήρες», μπορούμε να κατακτήσουμε πραγματικές νίκες.

• Όλοι και όλες στις αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις για το Πολυτεχνείο!