Καμία «αισιοδοξία» από τη στάση της ΓΣΕΕ για τον προϋπολογισμό του 2020

Κάποιες φορές περιττεύει ο σχολιασμός δηλώσεων, όταν από μόνες τους φροντίζουν να εκθέσουν αυτόν που τις κάνει. Ίσως κάτι τέτοιο να ήταν αρκετό για το άρθρο του διορισμένου από τα δικαστήρια προέδρου της ΓΣΕΕ, Παναγόπουλου, στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» (17/12) με τίτλο "Προϋπολογισμός 2020: αισιοδοξία, αβεβαιότητα, προβληματισμός". Ίσως η πρόταση «..ο προϋπολογισμός του 2020 δημιουργεί αισιοδοξία, αφού θέτει ως στόχο του την επιτάχυνση του ρυθμού ανάπτυξης της οικονομίας και τη μείωση του φορολογικού βάρους» να ήταν από μόνη της αρκετή για να εκθέσει (για ακόμα μια φορά) τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, αυτούς τους κηφήνες που –στην προσπάθειά τους να διαφυλάξουν τις θέσεις τους– σιγοντάρουν το κυβερνητικό αφήγημα περί ανάπτυξης, σκορπώντας σύγχυση στους εργαζόμενους συνολικά.

Τόσο με το άρθρο του Παναγόπουλου όσο και με το δελτίο του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ γίνεται φανερό ότι το άγχος και το μέλημά τους είναι αν θα πάει καλά η προσέλκυση επενδύσεων και η «αβεβαιότητα» αυτών λόγω των διεθνών εξελίξεων στην περιοχή. Μεγάλη «αβεβαιότητα» εκφράζουν και για τους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας και για το αν οι φοροελαφρύνσεις του μεγάλου κεφαλαίου θα επενδυθούν στην πραγματική οικονομία. Πολλοί οι προβληματισμοί του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου που συμμερίζεται η ηγεσία της ΓΣΕΕ! Μην είμαστε όμως άδικοι: τους βγαίνει και ένας «προβληματισμός» για τα βάρη που θα φορτωθούν πάλι οι εργαζόμενοι! Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να κινηθεί η οικονομία πρέπει και ο λαός να έχει να ξοδέψει... το πώς θα ζήσει είναι δικό του πρόβλημα.

Η τοποθέτηση για τον προϋπολογισμό φανερώνει ξεκάθαρα πως η ηγεσία της ΓΣΕΕ επιχειρεί να ξεπλύνει την αντεργατική-αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική στα μάτια των εργαζομένων και όχι να τους οργανώσει απέναντι σε αυτή. Αξιοποιεί τις αυταπάτες και την απογοήτευση που καλλιέργησε στους εργαζόμενους όλο το προηγούμενο διάστημα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και την αποστροφή των εργαζομένων για τις διαδικασίες του συνδικαλιστικού κινήματος, στην οποία η ίδια έχει συμβάλει (δικαστικές διαμάχες με το ΠΑΜΕ, διορισμοί διοικήσεων) για να πλασαριστεί ως «επίσημος» συνομιλητής της κυβέρνησης και να βάλει πλάτη στα αντεργατικά της σχέδια. 

Γιατί, ενώ είναι λεπτομερέστατες οι τοποθετήσεις τους για τις επιπτώσεις στην οικονομία και τις επιχειρήσεις, «παραλείπουν» να αναφερθούν στο τι σημαίνει η αύξηση της φορολογίας των φυσικών προσώπων και η «διεύρυνση της φορολογικής βάσης», το ξεζούμισμα δηλαδή των πλατιών λαϊκών μαζών. «Παραλείπουν» να αναφερθούν στις δραματικές περικοπές των κοινωνικών δαπανών, που σημαίνει ότι ο λαός θα καλεστεί να βάλει ακόμα πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη του. «Παραλείπουν» να αναφέρουν στο ότι μαζί με την «ανάπτυξη» του κεφαλαίου δεν έρχεται καμία αύξηση σε μισθούς και συντάξεις, και ότι τα ψίχουλα των επιδομάτων και των «ισοδύναμων» δεν χρυσώνουν το χάπι της αφαίμαξης του λαού για άλλη μια φορά. 

Όμως, επειδή όλα αυτά δεν είναι «παραλείψεις» αλλά συγκεκριμένη πολιτική άποψη που δηλητηριάζει το συνδικαλισμό και τα μυαλά των εργαζομένων, είναι ζήτημα αυτές οι αισχρές τοποθετήσεις να αντιπαλευτούν. Κόντρα στον αρνητικό ταξικό συσχετισμό, είναι ευθύνη για τις απόψεις που παλεύουν στην κατεύθυνση της σύγκρουσης με το κεφαλαίο και της ανατροπής, να δυναμώσουν τη φωνή τους μέσα στο εργατικό κίνημα. Σε κάθε σωματείο, σε κάθε χώρο δουλειάς, η οργάνωση και η πολιτικοποίηση των εργαζομένων παραμένει ο πραγματικός στόχος και όρος για την ανασυγκρότηση του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος. Γιατί μόνο τότε θα νιώθουν την ανάγκη να προκηρύσσουν απεργίες, και μόνο έτσι οι απεργίες θα θέτουν μπροστά τα προβλήματα των εργαζομένων και όχι τα αδιέξοδα του συστήματος.