Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ!
Εργάτες, εργαζόμενοι
Η λεγόμενη «τρίτη αξιολόγηση» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ από τους ιμπεριαλιστές ΕΕ και ΔΝΤ και τα 113 προαπαιτούμενα σημαίνουν ένα νέο γύρο επίθεσης στα δικαιώματά μας
Σημαίνουν νέα αντεργατικά μέτρα που θα προστεθούν σε όλο το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο που επιβλήθηκε τα προηγούμενα χρόνια και κατάργησε τις συλλογικές συμβάσεις, τσάκισε τους μισθούς, διέλυσε κάθε έννοια πλήρους και σταθερής δουλειάς, έθρεψε το σύγχρονο δουλεμπόριο σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
Παρά το δήθεν φιλεργατικό πρόσωπο που θέλει να παρουσιάσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η επίθεση ενάντια στα εργατικά δικαιώματα συνεχίζεται με μεγαλύτερη ένταση και με σταθερό στόχο να ισοπεδωθεί οτιδήποτε συγκροτεί την εργατική τάξη και τη δυνατότητά της να αγωνίζεται.
Η πιο σημαντική ανατροπή που επιδιώκουν αφορά το δικαίωμα στην απεργία. Το 69ο προαπαιτούμενο προβλέπει ότι για να προκηρυχθεί απεργία θα απαιτείται η ψήφιση του 50% των μελών των πρωτοβάθμιων σωματείων. Πρόκειται για άμεσο χτύπημα στη δυνατότητα προκήρυξης απεργίας, πρόσθετα στο νομικό πλαίσιο που έχει επιτρέψει ήδη στην «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη να βγάζει παράνομες τόσες και τόσες απεργίες. Επιπλέον, σημαίνει χτύπημα του δικαιώματος στον ελεύθερο συνδικαλισμό, ακόμα μεγαλύτερο έλεγχο από το κράτος στις εσωτερικές διαδικασίες των σωματείων. Προμήνυμά του ήταν και η πρόσφατη, ωμή, κρατική παρέμβαση στις διαδικασίες του Εργατικού Κέντρου Αθήνας και η ακύρωση των αποφάσεων του συνεδρίου του!
Το σύστημα δεν αρκείται στο καθεστώς που έφτιαξε με τον νόμο 1264 του 1982 και οδήγησε στη σημερινή κατάσταση διάλυσης του συνδικαλισμού: την τεράστια πλειοψηφία των εργαζόμενων εκτός σωματείων, την κυριαρχία των αστικών και ρεφορμιστικών δυνάμεων και αντιλήψεων σε όλα τα επίπεδα, την εξάρτηση -ακόμα και οικονομικά- σωματείων, εργατικών κέντρων και ομοσπονδιών από το κράτος. Γνωρίζουν καλά, κεφάλαιο και ιμπεριαλιστές, ότι η πολιτική που προωθούν θα γεννήσει, αργά ή γρήγορα, νέους εργατικούς αγώνες που δεν θα μπορούν να περιορίσουν οι κάθε λογής εργατοπατέρες. Και κάνουν ό,τι μπορούν για να τους εμποδίσουν.
Με τα νέα μέτρα επίσης προωθούνται:
- Το πετσόκομμα των επιδομάτων και των ρυθμίσεων για βαριά και ανθυγιεινή εργασία.
- Η επιτάχυνση του επανυπολογισμού των συντάξεων, ώστε το μαχαίρι να πέσει μέχρι τα τέλη Δεκέμβρη.
- Η κατάργηση σειράς προστατευτικών διατάξεων μέσα από νομοθετικά «μαγειρέματα» που βαφτίζονται «κωδικοποίηση» της εργατικής νομοθεσίας.
- Η άμεση εφαρμογή της «νέας» κινητικότητας στο Δημόσιο, που δημιουργεί νέους όρους εκβιασμού και πειθάρχησης
- Η αύξηση των ωρών διδασκαλίας ανά εκπαιδευτικό και των μαθητών ανά αίθουσα και ανά δάσκαλο, με βάση τις εντολές του ΟΟΣΑ
- Μειώσεις στα οικογενειακά επιδόματα και ένα σωρό ακόμα αντεργατικές εξελίξεις.
Εργάτες, εργαζόμενοι
Δεν χωράνε αυταπάτες για το μέγεθος και τον χαρακτήρα της επίθεσης που δεχόμαστε όλοι, χωρίς καμία εξαίρεση. Δεν χωράνε αυταπάτες μιας δήθεν «καλής» διαχείρισης του καπιταλισμού, όπως αυτές που καλλιέργησε και καλλιεργεί η σημερινή κυβέρνηση. Είναι μια κυβέρνηση που αποδεικνύει ξανά και ξανά τη δέσμευ-σή της στα συμφέροντα του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, στην υπηρέτηση αυτού του σάπιου συστήματος εξάρτησης και εξαθλίωσης.
Κι όμως! Έχει το θράσος να εμφανίζεται ως «φιλεργατική» με νομοσχέδια σαν αυτό του υπουργείου Εργασίας, που «θα επιβάλει τη νομιμότητα στους εργοδότες». Μόνο που ήδη αυτή η «νομιμότητα» περιλαμβάνει δεκάδες νόμους (που και αυτή η κυβέρνηση ψήφισε) οι οποίοι επιτρέπουν τις πιο μαύρες εργοδοτικές πρακτικές, προωθούν τον εργασιακό μεσαίωνα και κάνουν τον συσχετισμό ακόμη πιο αρνητικό για τους εργαζόμενους.
Θέλουν να μας αποκοιμίσουν με αυταπάτες ότι η εργασιακή ζούγκλα που επιβάλλει το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του θα διορθωθεί μέσα από «νομοθετικές παρεμβάσεις». Αυταπάτες σαν αυτές που πρόθυμα καλλιεργεί το ΚΚΕ και προωθεί το ΠΑΜΕ. Που υποκριτικά διαμαρτύρονται για το νόμο-κοροϊδία της κυβέρνησης, όταν οι ίδιοι πριν από μερικές βδομάδες περηφανεύονταν για την ψήφιση στη Βουλή μιας τροπολογίας του ΚΚΕ (αντίστοιχης λογικής), και τροφοδοτούν, χρόνια τώρα, με κοινοβουλευτικές αυταπάτες τη σύγχυση της εργα-τικής τάξης.
Εργάτες, εργαζόμενοι
Η ανατροπή των νέων μέτρων και συνολικά της αντεργατικής επίθεσης έχει μεγάλες απαιτήσεις. Ο δρόμος που έχουμε μπροστά μας είναι σίγουρα δύσκολος, μα είναι ο μόνος που μπορεί να μας οδηγήσει σε καλύτερη θέση και να μας δώσει προοπτική. Περνάει -πρώτα και κύρια- μέσα από την ενεργή συμμετοχή και δράση του κάθε εργαζόμενου, μέσα από την ένταξή του στην υπόθεση του κινήματος. Απαιτεί το ξεπέρασμα των διαλυτικών λογικών που έχουν οδηγήσει στη σημερινή υποχώρηση της εργατικής τάξης. Χρειάζεται επίμονη, αποφασιστική, καθημερινή δουλειά στους χώρους εργα-σίας. Χρειάζεται κάθε εργαζόμενος να βάλει το δικό του λιθάρι (και όχι την... ψήφο του) στην κοινή υπόθεση. Ώστε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι (και όχι κάποιοι «χαρι-σματικοί», «ικανοί», «ταξικοί» εκπρόσωποι) να υπερασπιστούμε μαζικά τη ζωή, τη δουλειά και τα δικαιώματά μας!
Εργάτες, εργαζόμενοι
Η λεγόμενη «τρίτη αξιολόγηση» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ από τους ιμπεριαλιστές ΕΕ και ΔΝΤ και τα 113 προαπαιτούμενα σημαίνουν ένα νέο γύρο επίθεσης στα δικαιώματά μας
Σημαίνουν νέα αντεργατικά μέτρα που θα προστεθούν σε όλο το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο που επιβλήθηκε τα προηγούμενα χρόνια και κατάργησε τις συλλογικές συμβάσεις, τσάκισε τους μισθούς, διέλυσε κάθε έννοια πλήρους και σταθερής δουλειάς, έθρεψε το σύγχρονο δουλεμπόριο σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
Παρά το δήθεν φιλεργατικό πρόσωπο που θέλει να παρουσιάσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η επίθεση ενάντια στα εργατικά δικαιώματα συνεχίζεται με μεγαλύτερη ένταση και με σταθερό στόχο να ισοπεδωθεί οτιδήποτε συγκροτεί την εργατική τάξη και τη δυνατότητά της να αγωνίζεται.
Η πιο σημαντική ανατροπή που επιδιώκουν αφορά το δικαίωμα στην απεργία. Το 69ο προαπαιτούμενο προβλέπει ότι για να προκηρυχθεί απεργία θα απαιτείται η ψήφιση του 50% των μελών των πρωτοβάθμιων σωματείων. Πρόκειται για άμεσο χτύπημα στη δυνατότητα προκήρυξης απεργίας, πρόσθετα στο νομικό πλαίσιο που έχει επιτρέψει ήδη στην «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη να βγάζει παράνομες τόσες και τόσες απεργίες. Επιπλέον, σημαίνει χτύπημα του δικαιώματος στον ελεύθερο συνδικαλισμό, ακόμα μεγαλύτερο έλεγχο από το κράτος στις εσωτερικές διαδικασίες των σωματείων. Προμήνυμά του ήταν και η πρόσφατη, ωμή, κρατική παρέμβαση στις διαδικασίες του Εργατικού Κέντρου Αθήνας και η ακύρωση των αποφάσεων του συνεδρίου του!
Το σύστημα δεν αρκείται στο καθεστώς που έφτιαξε με τον νόμο 1264 του 1982 και οδήγησε στη σημερινή κατάσταση διάλυσης του συνδικαλισμού: την τεράστια πλειοψηφία των εργαζόμενων εκτός σωματείων, την κυριαρχία των αστικών και ρεφορμιστικών δυνάμεων και αντιλήψεων σε όλα τα επίπεδα, την εξάρτηση -ακόμα και οικονομικά- σωματείων, εργατικών κέντρων και ομοσπονδιών από το κράτος. Γνωρίζουν καλά, κεφάλαιο και ιμπεριαλιστές, ότι η πολιτική που προωθούν θα γεννήσει, αργά ή γρήγορα, νέους εργατικούς αγώνες που δεν θα μπορούν να περιορίσουν οι κάθε λογής εργατοπατέρες. Και κάνουν ό,τι μπορούν για να τους εμποδίσουν.
Με τα νέα μέτρα επίσης προωθούνται:
- Το πετσόκομμα των επιδομάτων και των ρυθμίσεων για βαριά και ανθυγιεινή εργασία.
- Η επιτάχυνση του επανυπολογισμού των συντάξεων, ώστε το μαχαίρι να πέσει μέχρι τα τέλη Δεκέμβρη.
- Η κατάργηση σειράς προστατευτικών διατάξεων μέσα από νομοθετικά «μαγειρέματα» που βαφτίζονται «κωδικοποίηση» της εργατικής νομοθεσίας.
- Η άμεση εφαρμογή της «νέας» κινητικότητας στο Δημόσιο, που δημιουργεί νέους όρους εκβιασμού και πειθάρχησης
- Η αύξηση των ωρών διδασκαλίας ανά εκπαιδευτικό και των μαθητών ανά αίθουσα και ανά δάσκαλο, με βάση τις εντολές του ΟΟΣΑ
- Μειώσεις στα οικογενειακά επιδόματα και ένα σωρό ακόμα αντεργατικές εξελίξεις.
Εργάτες, εργαζόμενοι
Δεν χωράνε αυταπάτες για το μέγεθος και τον χαρακτήρα της επίθεσης που δεχόμαστε όλοι, χωρίς καμία εξαίρεση. Δεν χωράνε αυταπάτες μιας δήθεν «καλής» διαχείρισης του καπιταλισμού, όπως αυτές που καλλιέργησε και καλλιεργεί η σημερινή κυβέρνηση. Είναι μια κυβέρνηση που αποδεικνύει ξανά και ξανά τη δέσμευ-σή της στα συμφέροντα του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, στην υπηρέτηση αυτού του σάπιου συστήματος εξάρτησης και εξαθλίωσης.
Κι όμως! Έχει το θράσος να εμφανίζεται ως «φιλεργατική» με νομοσχέδια σαν αυτό του υπουργείου Εργασίας, που «θα επιβάλει τη νομιμότητα στους εργοδότες». Μόνο που ήδη αυτή η «νομιμότητα» περιλαμβάνει δεκάδες νόμους (που και αυτή η κυβέρνηση ψήφισε) οι οποίοι επιτρέπουν τις πιο μαύρες εργοδοτικές πρακτικές, προωθούν τον εργασιακό μεσαίωνα και κάνουν τον συσχετισμό ακόμη πιο αρνητικό για τους εργαζόμενους.
Θέλουν να μας αποκοιμίσουν με αυταπάτες ότι η εργασιακή ζούγκλα που επιβάλλει το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του θα διορθωθεί μέσα από «νομοθετικές παρεμβάσεις». Αυταπάτες σαν αυτές που πρόθυμα καλλιεργεί το ΚΚΕ και προωθεί το ΠΑΜΕ. Που υποκριτικά διαμαρτύρονται για το νόμο-κοροϊδία της κυβέρνησης, όταν οι ίδιοι πριν από μερικές βδομάδες περηφανεύονταν για την ψήφιση στη Βουλή μιας τροπολογίας του ΚΚΕ (αντίστοιχης λογικής), και τροφοδοτούν, χρόνια τώρα, με κοινοβουλευτικές αυταπάτες τη σύγχυση της εργα-τικής τάξης.
Εργάτες, εργαζόμενοι
Η ανατροπή των νέων μέτρων και συνολικά της αντεργατικής επίθεσης έχει μεγάλες απαιτήσεις. Ο δρόμος που έχουμε μπροστά μας είναι σίγουρα δύσκολος, μα είναι ο μόνος που μπορεί να μας οδηγήσει σε καλύτερη θέση και να μας δώσει προοπτική. Περνάει -πρώτα και κύρια- μέσα από την ενεργή συμμετοχή και δράση του κάθε εργαζόμενου, μέσα από την ένταξή του στην υπόθεση του κινήματος. Απαιτεί το ξεπέρασμα των διαλυτικών λογικών που έχουν οδηγήσει στη σημερινή υποχώρηση της εργατικής τάξης. Χρειάζεται επίμονη, αποφασιστική, καθημερινή δουλειά στους χώρους εργα-σίας. Χρειάζεται κάθε εργαζόμενος να βάλει το δικό του λιθάρι (και όχι την... ψήφο του) στην κοινή υπόθεση. Ώστε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι (και όχι κάποιοι «χαρι-σματικοί», «ικανοί», «ταξικοί» εκπρόσωποι) να υπερασπιστούμε μαζικά τη ζωή, τη δουλειά και τα δικαιώματά μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου