Επιτέλους! Μετά από χρόνια μέτρων, φόρων και πετσοκόμματος δικαιωμάτων, βρήκαμε την απάντηση. Και αυτή ήρθε δια στόματος Νέας Δημοκρατίας, πιο συγκεκριμένα από το βουλευτή Κυρανάκη. Ο λόγος για τον οποίο το ποσοστό ανεργίας κυμαίνεται στο 19,6% το 2020 και θα αυξηθεί στο 20,4% το 2021 (σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΟΟΣΑ) δεν βρίσκεται στη δομική κρίση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, δεν βρίσκεται στην επίθεση που εξαπολύει εδώ και χρόνια το κεφάλαιο στους λαούς και στο λαό μας συγκεκριμένα, και φυσικά δεν βρίσκεται στον ίδιο τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα αυτού του συστήματος. Όχι. Ο λόγος είναι ότι οι νέοι «δεν κάθονται να κάνουν μία σωστή δόμηση βιογραφικού», ενώ πρέπει και να μπουν «σε μία νέα νοοτροπία για το πώς να ψάχνουν δουλειά και να μην τα περιμένουν όλα από το κράτος».
Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά για το περιεχόμενο των δηλώσεων αυτών, αλλά θα περιοριστούμε σε δύο ζητήματα, καθότι είναι μακρύς ο κατάλογος των έργων και ημερών της ΝΔ. Είναι τουλάχιστον υποκριτικό από πλευράς των κυβερνητικών στελεχών να κουνάνε με περίσσιο θράσος το δάχτυλο και να κατηγορούν το λαό για το ζήτημα της ανεργίας. Εδώ και χρόνια η αστική τάξη της χώρας και οι κυβερνήσεις της προσπαθούν με διάφορους τρόπους να τσακίσουν όχι μόνο τα δικαιώματα των εργαζομένων αλλά και το ίδιο το δικαίωμα στη δουλειά. Με νόμους, ελαφρύνσεις στο κεφάλαιο ακόμα και με ωμή τρομοκρατία, σπάνε απεργίες, καταστέλλουν αγώνες, ονομάζουν τις απολύσεις «εθελούσιες παραιτήσεις» και διαμορφώνουν ένα πλαίσιο στο οποίο ο εργαζόμενος είναι έρμαιο στις ορέξεις και τα θέλω της εργοδοσίας, Αυτή είναι η πραγματικότητα, όσο και να θέλουν να τη διαστρεβλώσουν και να την αντιστρέψουν. Αυτή είναι η πραγματικότητα που καθημερινά αντιμετωπίζει ο λαός και η νεολαία.
Το δεύτερο ζήτημα είναι το μοντέλο εργαζομένου που ονειρεύονται τύποι σαν τον Κυρανάκη, ή πιο σωστά τη «νοοτροπία» την οποία θέλουν να αποκτήσει η νέα γενιά. Μια νοοτροπία που έχει στη βάση της την αποδοχή της κυρίαρχης πολιτικής. Μια νοοτροπία που θέλει τους νέους να δουλεύουν για ψίχουλα και να λένε κι ευχαριστώ, να γίνονται λάστιχο από τα ατελείωτα ωράρια, να μην ξέρουν αν την επόμενη μέρα θα εξακολουθούν να εργάζονται. Αυτή είναι η προσαρμογή του εργαζομένου στη «νέα εποχή». Την εποχή της εργασιακής ανασφάλειας, των voucher, των μαζικών απολύσεων, του εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα. Και κάθε σκέψη για οργάνωση στο χώρο δουλειάς, για απεργία, για διαδήλωση να θεωρείται ουσιαστικά παράνομη.
Οι δηλώσεις αυτές, ακόμα και αν τίθενται από ένα μικρομεσαίο στέλεχος, αποτυπώνουν διαθέσεις και στόχους του συστήματος. Προετοιμάζουν το έδαφος για τα επόμενα αντεργατικά μέτρα που σχεδιάζει η κυβέρνηση, ανάμεσα στα οποία βρίσκεται και το χτύπημα του επιδόματος ανεργίας. Απέναντι σ' αυτή την κατάσταση, ξέρουμε πολύ καλά ότι όποια κυβέρνηση και αν υπάρχει θα ακολουθήσει τον ίδιο ακριβώς δρόμο. Αλλά ξέρουμε και τις επιλογές που έχουμε. Θα παλέψουμε για τη ζωή και το δίκιο μας. Θα παλέψουμε για έναν κόσμο που δεν ταιριάζει με τη λογική τους, αλλά που η ζωή και η αξιοπρέπεια των εργαζομένων θα είναι αδιαπραγμάτευτη.
Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά για το περιεχόμενο των δηλώσεων αυτών, αλλά θα περιοριστούμε σε δύο ζητήματα, καθότι είναι μακρύς ο κατάλογος των έργων και ημερών της ΝΔ. Είναι τουλάχιστον υποκριτικό από πλευράς των κυβερνητικών στελεχών να κουνάνε με περίσσιο θράσος το δάχτυλο και να κατηγορούν το λαό για το ζήτημα της ανεργίας. Εδώ και χρόνια η αστική τάξη της χώρας και οι κυβερνήσεις της προσπαθούν με διάφορους τρόπους να τσακίσουν όχι μόνο τα δικαιώματα των εργαζομένων αλλά και το ίδιο το δικαίωμα στη δουλειά. Με νόμους, ελαφρύνσεις στο κεφάλαιο ακόμα και με ωμή τρομοκρατία, σπάνε απεργίες, καταστέλλουν αγώνες, ονομάζουν τις απολύσεις «εθελούσιες παραιτήσεις» και διαμορφώνουν ένα πλαίσιο στο οποίο ο εργαζόμενος είναι έρμαιο στις ορέξεις και τα θέλω της εργοδοσίας, Αυτή είναι η πραγματικότητα, όσο και να θέλουν να τη διαστρεβλώσουν και να την αντιστρέψουν. Αυτή είναι η πραγματικότητα που καθημερινά αντιμετωπίζει ο λαός και η νεολαία.
Το δεύτερο ζήτημα είναι το μοντέλο εργαζομένου που ονειρεύονται τύποι σαν τον Κυρανάκη, ή πιο σωστά τη «νοοτροπία» την οποία θέλουν να αποκτήσει η νέα γενιά. Μια νοοτροπία που έχει στη βάση της την αποδοχή της κυρίαρχης πολιτικής. Μια νοοτροπία που θέλει τους νέους να δουλεύουν για ψίχουλα και να λένε κι ευχαριστώ, να γίνονται λάστιχο από τα ατελείωτα ωράρια, να μην ξέρουν αν την επόμενη μέρα θα εξακολουθούν να εργάζονται. Αυτή είναι η προσαρμογή του εργαζομένου στη «νέα εποχή». Την εποχή της εργασιακής ανασφάλειας, των voucher, των μαζικών απολύσεων, του εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα. Και κάθε σκέψη για οργάνωση στο χώρο δουλειάς, για απεργία, για διαδήλωση να θεωρείται ουσιαστικά παράνομη.
Οι δηλώσεις αυτές, ακόμα και αν τίθενται από ένα μικρομεσαίο στέλεχος, αποτυπώνουν διαθέσεις και στόχους του συστήματος. Προετοιμάζουν το έδαφος για τα επόμενα αντεργατικά μέτρα που σχεδιάζει η κυβέρνηση, ανάμεσα στα οποία βρίσκεται και το χτύπημα του επιδόματος ανεργίας. Απέναντι σ' αυτή την κατάσταση, ξέρουμε πολύ καλά ότι όποια κυβέρνηση και αν υπάρχει θα ακολουθήσει τον ίδιο ακριβώς δρόμο. Αλλά ξέρουμε και τις επιλογές που έχουμε. Θα παλέψουμε για τη ζωή και το δίκιο μας. Θα παλέψουμε για έναν κόσμο που δεν ταιριάζει με τη λογική τους, αλλά που η ζωή και η αξιοπρέπεια των εργαζομένων θα είναι αδιαπραγμάτευτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου