Αμέσως μετά την ψήφιση του νόμου Χατζηδάκη, η κυβέρνηση, το δικαστικό σύστημα και ο κυβερνητικός συνδικαλισμός προχωρούνε αμέσως σε κινήσεις εφαρμογής και κατοχύρωσής του, και ειδικά των απαγορεύσεων ενάντια στη συνδικαλιστική δράση. Η πολιτική αυτή «τεστάρει» τις αντιδράσεις και τα αντανακλαστικά του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος.
Η αρχή έγινε με την απαγόρευση της απεργίας της ΟΛΜΕ για τις 29 Ιούνη, με το πρόσχημα της «μη έγκαιρης προειδοποίησης» και του «προσωπικού ασφαλείας στο 1/3», και μάλιστα με παρεμβάσεις του ίδιου του πρωθυπουργού και της υπουργού Παιδείας προς τη «δικαιοσύνη». Αποδεικνύεται έτσι η ουσία του νέου νόμου και των «προϋποθέσεων» για την κήρυξη απεργίας: να βγαίνουνε οι απεργίες παράνομες! Το ίδιο, άλλωστε, συνέβη σε όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις των ναυτεργατικών σωματείων στο λιμάνι του Πειραιά το προηγούμενο διάστημα, οι οποίες βγήκανε όλες ανεξαιρέτως παράνομες.
Από κοντά, και ρίχνοντας νερό στο μύλο της κυβέρνησης, ακολουθεί ο κυβερνητικός-εργοδοτικός συνδικαλισμός. Η ηγεσία της ΟΛΜΕ με μια πρωτοφανή, κατάπτυστη ενέργεια εξαίρεσε τον ίδιο τον κλάδο της από την απεργία της 16ης Ιούνη, καταστέλλοντας το ίδιο της το συνδικάτο! Για να ακολουθούσουν οι ίδιες συνδικαλιστικές ηγεσίες στην τράπεζα Πειραιώς, που έσπευσαν να εφαρμόσουνε τις εκλογές με ηλεκτρονική ψηφοφορία, δρώντας ως «λαγοί» και για τις υπόλοιπες ομοσπονδίες. Οι πρακτικές αυτές δείχνουνε ότι ο αστικός συνδικαλισμός έχει επιλέξει να «βαρέσει προσοχή» στο νόμο και την κυβέρνηση.
Αλλά και στα πλαίσια των δυνάμεων που ορκίζονται στον ταξικό συνδικαλισμό, με πρώτο και καλύτερο το ΠΑΜΕ, υπάρχει μια «σιωπηρή αποδοχή» αυτής της κατάστασης. Οι δυνάμεις του ρεφορμισμού, ήδη πριν τη ψήφιση του νόμου, κινήθηκαν με βάση το γνωστό αίτημα για «μη εφαρμογή του νόμου στην πράξη» διαφεύγοντας από το καθήκον για την ΑΝΑΤΡΟΠΗ των μέτρων, κάτι που πιστοποιήθηκε και στη στάση τους με την ακύρωση της απεργίας της 3ης Ιούνη. Το αίτημα αυτό μάλιστα υιοθετήθηκε και από δυνάμεις που άσκησαν κριτική προς το ΠΑΜΕ. Το κακό προηγούμενο που άφησε το ζήτημα του Μητρώου των σωματείων «κρέμεται» πάνω από μια σειρά συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Τώρα όμως που ο νόμος αρχίζει και εφαρμόζεται ανοιχτά, οι θιασώτες της «μη εφαρμογής» δεν εμφανίζονται δραστήριοι για τις συνέπειες που βάζει μια τέτοια κατεύθυνση. Ίσα-ίσα, αποδεικνύεται ότι η πάλη για τη συνολική ανατροπή του νόμου είναι δεμένη με την ακύρωσή του στην πράξη, με την αποτροπή της εφαρμογής των πτυχών του, και δεν μπορούνε να διαχωρίζονται.
Τα σωματεία αλλά και οι δυνάμεις που αναφέρονται στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα καλούνται να πάρουνε θέση: είτε με την πολιτική των απαγορεύσεων, με την πολιτική του κρατικού ελέγχου και της επέμβασης του κράτους στα εσωτερικά των σωματείων, είτε με τον ανεξάρτητο ταξικό συνδικαλισμό. Είτε με το νόμο, είτε στην πάλη για την ανατροπή του. Ενδιάμεση θέση δεν μπορεί να υπάρξει. Οι απεργία, το εργατικό κίνημα, οι ταξικοί αγώνες δεν διεξάγονται με τις «προδιαγραφές» που ορίζει ο ταξικός εχθρός και οι νόμοι του, αλλά ενάντιά τους.
Τα σωματεία πρέπει άμεσα, είτε με μαζικές διαδικασίες είτε μέσω των οργάνων τους, να πάρουνε αποφάσεις καταδίκης αυτών των μεθοδεύσεων, και να δεσμευτούν απέναντι στα μέλη τους, ότι δεν θα δεχθούνε τα μητρώα, τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, τις συναλλαγές με το κράτος, και κάθε είδους κρατική παρέμβαση στις αποφάσεις και τα εσωτερικά τους ζήτημα. Και ταυτόχρονα, να πάρουνε αποφάσεις καταδίκης της νέας αντιασφαλιστικής επιδρομής που ετοιμάζει η κυβέρνηση.
· ΜΑΖΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ (4808/2021)!
· ΚΑΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΔΕΚΤΗ ΣΤΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ – ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ
ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ.
· ΚΑΜΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΙΣ «ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ» ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΝΟΜΟΥ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου