ΨΗΦΙΑΚΗ ΚΑΡΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα Άλλο ένα εργαλείο εκμετάλλευσης και εντατικοποίησης!

Η ψηφιακή κάρτα εργασίας θεσμοθετήθηκε με τον ν.4808/2021 και σταδιακά επεκτάθηκε σε όλους τους κλάδους με τελευταίους τον επισιτισμό και τον τουρισμό. Μετά από τέσσερα, σχεδόν, χρόνια εφαρμογής η κυβέρνηση πανηγυρίζει ανακοινώνοντας ότι το μέτρο έχει «μεγάλη επιτυχία», «έχουν αυξηθεί σημαντικά οι καταγεγραμμένες και πληρωμένες υπερωρίες» και «οι εργαζόμενοι προστατεύονται».

Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Η όποια κατάσταση καταγράφει η ψηφιακή κάρτα εργασίας είναι πολύ μακριά από το τι πραγματικά συμβαίνει: εργαζόμενοι αναγκάζονται να «χτυπούν» την κάρτα και μετά να επιστρέφουν πίσω στη δουλειά, εργοδότες «χτυπούν» όλες τις κάρτες μαζικά, λαντζέρηδες δηλώνονται ως διευθυντικά στελέχη για να μην έχουν υποχρέωση κάρτας και πολλά άλλα που δείχνουν ότι οι μόνοι που μπορούν, πραγματικά, να πανηγυρίζουν από την εφαρμογή της ψηφιακής κάρτας εργασίας είναι οι εργοδότες. 

Είτε με την «Δήλωση Εξαίρεσης από την Υποχρέωση Προαναγγελίας», που τους δίνει την δυνατότητα να «διορθώνουν», μέχρι το τέλος του επόμενου μήνα, τα πραγματικά ωράρια των εργαζομένων με βάση τα χτυπήματα της κάρτας τους, είτε με την «Ευέλικτη Προσέλευση», που τους δίνει την δυνατότητα να δηλώνουν την ευέλικτη προσέλευση των εργαζομένων στο χώρο δουλειάς μέχρι και 120 λεπτά μετά την έναρξη του δηλωμένου ωραρίου, ουσιαστικά απελευθερώνεται η ευελιξία σε βάθος μήνα και η εκμετάλλευση κατά 2 ολόκληρες ώρες την ημέρα!! 

Στο πλαίσιο δε αυτό έρχεται να προστεθεί και το καινούριο αντεργατικό νομοσχέδιο που, σε συνδυασμό με την ψηφιακή κάρτα εργασίας, θα  επιφέρει το απόλυτο ξεσάλωμα του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων με διευθέτηση ωραρίου ακόμα και σε εβδομαδιαία βάση, με εργαζόμενους να δουλεύουν 10ωρα και να μην πληρώνονται παραπάνω, να δουλεύουν υπερωρίες και να τις «πληρώνονται» με ρεπό και πολλά άλλα τέτοια με την βούλα του νόμου!

 Με λίγα λόγια, η ψηφιακή κάρτα εργασίας δεν εφαρμόστηκε για ν’ απαλλάξει τους εργαζόμενους απ’ την αδήλωτη δουλειά όπως προκλητικά υποστηρίζει η κυβέρνηση, αλλά για να προσφέρει περισσότερες δυνατότητες εκμετάλλευσης στην εργοδοσία. Ενώ, παράλληλα με τη νομιμοποίηση της διάλυσης των ωραρίων, έδωσε και το «πράσινο φως» για την επέκταση κάθε είδους εργοδοτικής αυθαιρεσίας, όπως, καθόλου τυχαία, η απαλλαγή των εργοδοτών απ’ τις αυξημένες εργοδοτικές εισφορές για τα βραδινά, τις Κυριακές, τις αργίες και τις υπερωρίες. Σε κάθε περίπτωση, αποτελεί μέρος μιας πραγματικότητας όπου ο εργαζόμενος γίνεται «λάστιχο» για να διασφαλίζει το κεφάλαιο απρόσκοπτα την αύξηση των κερδών του και το ωράριό του δεν αποτελεί κατάκτηση και δικαίωμα, αλλά ατομική υπόθεση …μαθηματικού τύπου.

 Το «επιτυχημένο» λοιπόν μοντέλο της ψηφιακής κάρτας εργασίας σχεδιάζουν να εφαρμόσουν και στο δημόσιο. Μετά την επιβολή της αξιόλογης ακόμα και με συνταγματική αναθεώρηση, την απειλή της απόλυσης για όποιον δεν συμμετέχει σε αυτή, την αυστηροποίηση του πειθαρχικού δικαίου, τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων χαμηλής απόδοσης, να εκτοξεύονται από 237 το 2019 σε πάνω από 2.000! το 2024, η εφαρμογή της ψηφιακής κάρτας εργασίας προβάλει από την κυβέρνηση ως το καταλληλότερο αντίδοτο για την αύξηση της αποδοτικότητας και την αντιμετώπιση των τεμπέληδων και απείθαρχων δημόσιων υπαλλήλων.

 Ωστόσο, η προηγούμενη εμπειρία από την ιδιωτικό τομέα δείχνει ότι και οι εργαζόμενοι στο δημόσιο δεν έχουν τίποτα καλό να περιμένουν από την εφαρμογή της ψηφιακής κάρτας εργασίας. Κάθε άλλο: θα φέρει αυστηροποίηση, εντατικοποίηση, μεγαλύτερο έλεγχο από τους προϊσταμένους και κατάργηση ακόμα και αυτών των ελάχιστων χρημάτων που δίνονται ως «πλασματικές» υπερωρίες και οι εργαζόμενοι υπολογίζουν ως αντιστάθμισμα στις μηδενικές αυξήσεις δεκαετιών. Θα οδηγήσει σε νέα ανθρωποφαγία και «διαίρει και βασίλευε» με καθημερινούς ελέγχους σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας, ενώ οι πελατειακές σχέσεις θα συνεχίζονται και οι «προνομιούχοι» θα βρίσκουν, όπως πάντα, το περιθώριο ελιγμών με τις ευλογίες των μηχανισμών. Θα προχωρήσει, εντέλει, την εμπέδωση στις συνειδήσεις των εργαζομένων, της λογικής του «ό,τι δουλεύεις πληρώνεσαι» και όχι του μισθού ως δικαιώματος για να μπορέσει ο εργαζόμενος να καλύψει με αξιοπρέπεια την αναπαραγωγή και τις ανάγκες του.

 Το ζήτημα του ωραρίου εργασίας και της υπεράσπισης του 8ωρου αποτελούν θεμελιώδεις κατακτήσεις του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος. Αποτελούν, επίσης, μαζί με τον μισθό, θεμελιώδη στοιχεία συγκρότησης της εργατικής τάξης και των εργαζομένων, στοιχεία που τους ενοποιούν και τους οργανώνουν στη βάση των κοινών συμφερόντων τους για αυτό και η επίθεση του συστήματος σε αυτά, εκτός από την αύξηση της κερδοφορίας του, στοχεύει και σε αυτά ως τέτοια!

 ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ