Με παράσταση διαμαρτυρίας στις 12 το μεσημέρι μέρα Παρασκευή κινήθηκε το ΠΑΜΕ μπροστά στο νέο νομοσχέδιο που σκοπεύει να ψηφίσει η κυβέρνηση. Πέρα από το γεγονός ότι η κίνηση αυτή απευθυνόταν σε συνδικαλιστικά στελέχη, μιας και δεν μπήκε κάποια απεργία ή στάση εργασίας από τα δεκάδες σωματεία που ελέγχει το ΠΑΜΕ, αυτό που τράβηξε το μάτι ήταν το πανό που κρεμάστηκε στη συγκέντρωση: Οι εργαζόμενοι δεν είναι τα γίδια του ΟΠΕΚΕΠΕ, Είμαστε άνθρωποι όχι μηχανές, 13 να είναι οι ώρες σας.
Με τέτοια συνθηματολογία, με αγκιτάτσιες του συρμού και ποντάροντας στη σκανδαλολογία των ημερών επιλέγουν οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ να απαντήσουν στο νέο αντεργατικό νομοσχέδιο. Σίγουρα η λογική αυτή δεν είναι καινούργια, αλλά κάθε φορά γίνεται ακόμα και πιο προβληματική και επικίνδυνη για το εργατικό κίνημα. Μπροστά σε τέτοιου μεγέθους επίθεση, αυτό που είναι αναγκαίο για να απαντηθεί από το εργατικό κίνημα είναι οι μαζικές διαδικασίες και η πολιτική συζήτηση στα σωματεία, για να μπορέσουν οι εργαζόμενοι να κατοχυρώσουν τοποθέτηση και στάση απέναντι στον νέο νόμο. Σε αυτό που ποντάρει, όμως, το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ (υπήρχαν και βουλευτές του στη συγκέντρωση) είναι ένα παιχνίδι εντυπώσεων και αναπαραγωγής της λογικής της ανάθεσης και της «αγωνιστικής» φασαρίας, χωρίς κανένα αντίκτυπο και ως εκεί. Είναι μια ακτιβίστικη λογική, που προκρίνει την εικόνα απέναντι στην ουσιαστική συγκρότηση των εργαζομένων. Είπαμε, δεν είναι καινούργια αυτή η λογική, την αναπαράγουν χρόνια οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, για να γίνουν πιο «προσιτοί» και να κερδίσουν το ενδιαφέρον των εργαζομένων. Είναι μια λογική μιμητισμού του συστήματος και των πολιτικών του δυνάμεων. Αποκορύφωμα αυτής της αντίληψης είναι η διαρκής υποχώρηση της πολιτικής τοποθέτησης και ουσίας στα σωματεία και τους εργαζόμενους. Αυτό βολεύει τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, οι οποίοι επιμένουν χρόνια τώρα, ενώ οι αντεργατικοί νόμοι περνάνε σωρηδόν, να μιλάνε για αντεπίθεση, για το εργατικό κίνημα που είναι σε φάση συγκρότησης κ.ά. Γιατί εκεί που ποντάρει το ΠΑΜΕ δεν είναι στη συγκρότηση εργατικού κινήματος το οποίο θα ανατρέπει νόμους. Άλλωστε, αυτό δεν είναι και στις κατευθύνσεις του. Εκεί που ποντάρουν οι ρεφορμιστές του ΠΑΜΕ είναι στην ανάπτυξη ενός εκλογικού μηχανισμού στα σωματεία, τις ομοσπονδίες και τα συνδικαλιστικά όργανα, για να μπορεί να είναι σε καλύτερη θέση συνεννόησης με το σύστημα. «Εδώ υπάρχει ΠΑΜΕ δεν είναι Ιρλανδία, την κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία» έλεγαν πριν 15 χρόνια μπροστά στο πάγωμα μισθών στην Ιρλανδία. Παρόλα αυτά, πέρασαν τα μνημόνια και μια σειρά αντεργατικοί νόμοι και το ΠΑΜΕ, από τότε έως τώρα, ήταν και είναι ο θιασώτης του αιτήματος «ο νόμος να μείνει στα χαρτιά», που πριονίζει τα πόδια του εργατικού κινήματος. Ένα είναι σίγουρο, ότι όσο αυτή η λογική κυριαρχεί στο εργατικό κίνημα, οι εργαζόμενοι θα μένουν στο περιθώριο και δεν θα παίρνουν την υπόθεση της πάλης στα χέρια τους. Ο νέος νόμος θέλει συνελεύσεις στα σωματεία, εργατικές κινητοποιήσεις παρατεταμένες και να πειστούν οι εργαζόμενοι ότι μόνο μέσα από τη μαζική κίνησή τους μπορεί η επίθεση να μπλοκαριστεί. Όλα τα άλλα είναι άπλα για το θεαθήναι.
Δημήτρης Γαγγάδης
μέλος Ταξικής Πορείας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου