ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΤΩΤΑΤΟ ΜΙΣΘΟ

 

Στον σταθμό του μετρό Σύνταγμα βρέθηκαν το πρωινό της Τετάρτης 12 Φεβρουαρίου μέλη της Πρωτοβουλίας ενάντια στον νόμο για τον κατώτατο μισθό. Μοίρασαν την ανακοίνωση και κάλεσαν σε μαζική συμμετοχή τόσο στην απεργία στις 28/2 όσο και στη συγκέντρωση που θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 6/3, στις 7μμ, στην πλατεία Κοραή, ενάντια στον νόμο για τον κατώτατο μισθό, για πραγματικές αυξήσεις και συλλογικές συμβάσεις. Οι παρεμβάσεις πλατιάς απεύθυνσης στους εργαζόμενους θα συνεχιστούν όλο το επόμενο διάστημα.

H ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας ενάντια στον νόμο για τον κατώτατο μισθό:

Όχι στον νόμο για τον κατώτατο μισθό!

Μαζικός αγώνας για πραγματικές αυξήσεις!

Εργατική Συγκέντρωση: Πέμπτη 6 Μαρτίου, 7:00μμ, πλ. Κοραή

Έτοιμη δηλώνει η υπ. Εργασίας να ανακοινώσει το ύψος του κατώτατου μισθού. Έτοιμη η κυβέρνηση να εφαρμόσει τον νόμο που ψήφισε τον περασμένο Δεκέμβρη, με τον οποίο αποφάσισε ότι ο κατώτατος μισθός θα παραμείνει για πάντα στα χέρια της κάθε κυβέρνησης, στο ίδιο πρακτικά καθεστώς που επιβλήθηκε τον Φλεβάρη του 2012 με το 2^ο μνημόνιο. Έτοιμη να μας αιχμαλωτίσει σε μόνιμη εξαθλίωση, στο έδαφος που διαμόρφωσαν οι νόμοι Χατζηδάκη και Γεωργιάδη και η πολιτική της διάλυσης των εργασιακών και συνδικαλιστικών μας δικαιωμάτων. Και περιμένει οι εργαζόμενοι να υπομένουμε για πάντα μια ζωή καταδικασμένη να προσαρμόζεται στις όλο και πιο στενές “αντοχές της οικονομίας” και τις “δημοσιονομικές δυνατότητες” του κράτους, χωρίς δικαιώματα και χωρίς λόγο.

Να μην τους περάσει! 

Δεν θα ανεχτούμε μια ζωή στη φτώχεια!

Με τον νόμο 5163/2024, η κυβέρνηση νομοθέτησε μια ολόκληρη διαδικασία-κοροϊδία που καταλήγει να αποφασίζει το κράτος τον κατώτατο μισθό όπως θέλει, για λογαριασμό του κεφαλαίου συνολικά. Στην προσπάθεια αυτή η απόφαση να παρουσιάζεται σαν “επιστημονικά τεκμηριωμένη”, επιστρατεύονται ένα σωρό “επιτροπές” και “φορείς” (κάτω από κρατικό έλεγχο), ενώ στήνονται και τραπέζια “κοινωνικού διαλόγου” με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Όλα αυτά δεν παίζουν κανέναν ρόλο, είναι στην πραγματικότητα διακοσμητικά: Μόνο σκοπό έχουν να κρύψουν πως η απόφαση αύξησης ή παγώματος του κατώτατου μισθού βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια της κάθε κυβέρνησης. Με στόχο οι εργαζόμενοι να αποδεχτούμε σαν “αντικειμενική” μια στυγνή ταξική πολιτική, που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της εργοδοσίας, βυθίζοντάς μας στη φτώχεια.

Το ίδιο ισχύει και από το 2028 και μετά, όπου στην επιχείρηση συγκάλυψης της αντεργατικής πολιτικής προστίθεται ο περιβόητος “μαθηματικός συντελεστής”. Αν ποτέ εφαρμοστεί, οδηγεί το πολύ σε παγίωση και σε καμιά περίπτωση σε βελτίωση της θέσης των εργαζομένων. Οι 7 λόγοι παρέκκλισης που περιλαμβάνει ο νόμος λύνουν, έτσι κι αλλιώς, τα χέρια κάθε κυβέρνησης ώστε να αγνοεί ακόμα κι αυτόν τον συντελεστή. Η ύφεση, ο πληθωρισμός, το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, το ποσοστό ανεργίας, η παραγωγικότητα, οι δημοσιονομικές δυνατότητες, οι έκτακτες περιστάσεις, όλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν άλλοθι για να οδηγούνται οι εργαζόμενοι σε ακόμα χειρότερη θέση.

Γιατί μπορεί η κυβέρνηση να υποστηρίζει ότι ο κατώτατος μισθός “δεν θα μπορεί να μειώνεται”, η πραγματική αξία των μισθών μας, όμως, ροκανίζεται σε μόνιμη βάση.

Ø  Από την ακρίβεια, που θα συνεχιστεί καθώς το σύστημα βρίσκεται σε αλλεπάλληλες κρίσεις μέσα στην αθεράπευτη συνολική κρίση του, που τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από τους ανταγωνισμούς των ισχυρών, απειλώντας όλους τους λαούς του κόσμου.

Ø  Από την άμεση και έμμεση φορολογία, που χρηματοδοτεί τους τόκους για το κρατικό χρέος, τα εξοπλιστικά και τις επιδοτήσεις των επιχειρήσεων.

Ø  Από το χτύπημα κάθε λαϊκού δικαιώματος, που μας αναγκάζει να βάζουμε όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για την περίθαλψή μας, την εκπαίδευση των παιδιών μας και κάθε μας ανάγκη.

Το ζήτημα αφορά όλους τους εργαζόμενους

Άμεσα τους εκατοντάδες χιλιάδες που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό, ειδικά τους νέους και όσους θα ξεκινήσουν να εργάζονται τα επόμενα χρόνια.

Όλους τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, ακόμα κι αν έχουν μεγαλύτερο μισθό, καθώς η όποια μεταβολή του κατώτατου πάντα θα λειτουργεί ως σημείο αναφοράς για όλους τους μισθούς. Άλλωστε, οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας παραμένουν στο καθεστώς πλήρους υπονόμευσης που έχουν φτάσει με τα πολλαπλά χτυπήματα που έχουν δεχτεί τα τελευταία 15 χρόνια. Αυτά που ενισχύουν τους εργοδότες να αρνούνται ακόμα και τη διαπραγμάτευση ΣΣΕ, ενώ περιορίζουν την ισχύ και των ελάχιστων κλαδικών ΣΣΕ που υπογράφονται. Ακόμα περισσότερο, αυτά που τσακίζουν το δικαίωμα των εργαζομένων στον ελεύθερο συνδικαλισμό, με τον ασφυκτικό κρατικό έλεγχο των σωματείων, την ποινικοποίηση της απεργίας, τις διώξεις κ.ο.κ. Που απαιτούν σωματεία ξεδοντιασμένα, χωρίς δυνατότητα ούτε να διεκδικούν ΣΣΕ με κατακτήσεις, ούτε να διασφαλίζουν την εφαρμογή τους.

Όλους τους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα, που θα πρέπει να είναι κι ευχαριστημένοι με ένα ποσό ίσο με την όποια τυχόν αύξηση του κατώτατου. Η σύνδεση των μισθών στο δημόσιο με τον κατώτατο στον ιδιωτικό τομέα θα χρησιμοποιείται σαν δικαιολογία ώστε οι μισθοί και των μεν και των δε να διατηρούνται σε επίπεδα αθλιότητας. Επιπλέον, το γεγονός ότι οι τυχόν αυξήσεις θα δίνονται οριζόντια ως ποσό και όχι ποσοστό, σημαίνει ότι όσοι παίρνουν περισσότερα λόγω προϋπηρεσίας ή/και σπουδών θα βλέπουν πάντα μικρότερο ποσοστό αύξησης. Θα οδηγούνται δηλαδή όλο και πιο κοντά στις κατώτατες αμοιβές. Την ισοπέδωση όλων προς τα κάτω είναι που βαφτίζει “δίκαιο σύστημα καθορισμού των μισθών” η κυβέρνηση, ξεχνώντας και ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι στερούνται εδώ και πολλά χρόνια τον 13^ο και 14^ο μισθό.

Όλους όσους βρίσκονται ή απειλούνται να βρεθούν στην ανεργία, καθώς το επίδομα συνδέεται με το ύψος του κατώτατου, ενώ προχωράει και ο σχεδιασμός για τον περιορισμό του.

Αγώνας για την ανατροπή του νόμου 

για τον κατώτατο μισθό

Ο νόμος 5163/2024 για τον κατώτατο μισθό συνεχίζει την πολιτική των αντεργατικών νόμων που προηγήθηκαν. Χτυπάει τη διεκδίκηση πραγματικών αυξήσεων στους μισθούς σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και επικυρώνει το καθεστώς διάλυσης των Συλλογικών Συμβάσεων. Ενισχύει την κατεύθυνση της πλήρους υποταγής των εργαζομένων στις ανάγκες του κεφαλαίου, που είναι αυτό που θα ορίζει πότε, πώς, πόσο και για πόση αμοιβή θα εργαζόμαστε.

Για να δουλεύουμε και να ζούμε με αξιοπρέπεια, οι εργαζόμενοι έχουμε ανάγκη πραγματικούς αγώνες ενάντια σ’ αυτή την πολιτική. Καμία προοπτική δεν έχει η υποταγή στους κυβερνητικούς εκβιασμούς να δουλεύουμε περισσότερες ώρες, περισσότερες μέρες, σε περισσότερες δουλειές, παρά μόνο τη μόνιμη εξαθλίωση. Κανένα αντίκρυσμα δεν έχουν οι “προτάσεις νόμου” στη Βουλή, που μας συνιστούν να κάνουμε υπομονή μέχρι τις επόμενες (κάθε φορά) εκλογές. Καμία ανάγκη μας δεν καλύπτει η “εργασιακή ειρήνη”, δηλαδή ο περιορισμός των εργατικών διεκδικήσεων, την ώρα που η εργοδοσία χρησιμοποιεί κάθε όπλο που διαθέτει για να εντείνει την εκμετάλλευσή μας.

Το ζήτημα των μισθών δεν είναι υπόθεση “μαθηματικών συντελεστών” και “επιστημονικών επιτροπών” υπό κρατικό έλεγχο. Είναι ζήτημα του συσχετισμού που μπορούν να διαμορφώνουν οι εργαζόμενοι με την πάλη τους. Η συγκρότηση των δικών μας δυνάμεων και η μαζική μας κινητοποίηση είναι η μόνη κατεύθυνση που μπορεί να φέρει νίκες απέναντι στην αντεργατική πολιτική και να μας φέρει σε καλύτερη θέση.

Ø  Να ανατραπεί ο αντεργατικός νόμος για τον κατώτατο μισθό

Ø  Πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, που να καλύπτουν το κόστος ζωής

Ø  Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με δικαιώματα για όλους

Πρωτοβουλία ενάντια στον νόμο για τον κατώτατο μισθό