Τα προβλήματά μας αυξάνονται καθημερινά. Για να μπορέσουμε, όμως, με καλύτερους όρους να διεκδικήσουμε τη λύση τους, πρέπει οπωσδήποτε να λύσουμε το βασικό. Το πρόβλημα της οργάνωσής των αγώνων μας σε κατεύθυνση αντίστασης και διεκδίκησης.
Πρέπει, αναγνωρίζοντας ότι βιώνουμε επίθεση από την πλευρά του συστήματος τόσο απέναντι στα εργασιακά μας δικαιώματα όσο και στο δικαίωμά μας στην ίση-πλήρη-δωρεάν περίθαλψη, να οικοδομήσουμε όρους αντίστασης σε αυτή την πολιτική και διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας. Η πολιτική γραμμή της συνδιαλλαγής και της ανάθεσης που υπηρετούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι αυτή που μας έχει οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση και έχει απογοητεύσει τους εργαζόμενους διώχνοντάς τους από τα ίδια τα όργανα πάλης τους χάνοντας την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους.
Απαιτείται να καταφέρουμε να γίνουμε ένα πραγματικά δυνατό σωματείο, που τα μέλη του δεν θα παίρνουν απλά, μια στο τόσο μόνο μέρος στις εκλογές, αλλά θα προσπαθήσουν στα σοβαρά να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Να βρουν όσα τους ενώνουν κι όχι όσα τους χωρίζουν. Να παίρνουν μέρος στις συζητήσεις και τις αποφάσεις κι όχι να περιμένουν από τους «σωτήρες» λύσεις που δεν θα έρθουν ποτέ αλλά ίσα ίσα θα υπηρετούν το προχώρημα της κυβερνητικής πολιτικής.
Απαιτείται να καταφέρουμε να γίνουμε ένα πραγματικά δυνατό σωματείο, που τα μέλη του δεν θα παίρνουν απλά, μια στο τόσο μόνο μέρος στις εκλογές, αλλά θα προσπαθήσουν στα σοβαρά να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Να βρουν όσα τους ενώνουν κι όχι όσα τους χωρίζουν. Να παίρνουν μέρος στις συζητήσεις και τις αποφάσεις κι όχι να περιμένουν από τους «σωτήρες» λύσεις που δεν θα έρθουν ποτέ αλλά ίσα ίσα θα υπηρετούν το προχώρημα της κυβερνητικής πολιτικής.
