Η αντεργατική πολιτική είναι δολοφονική

Ούτε 10 μέρες δεν είχε στη δουλειά ο 20χρονος ναυτεργάτης που έχασε τη ζωή του πριν καλά-καλά αυτή αρχίσει, σήμερα Τετάρτη 24/9 το πρωί μπαίνοντας στο μηχανοστάσιο του πλοίου «Blue Star Χίος» εν πλω. Βρέθηκε καταπλακωμένος από την υδατοστεγή βαριά συρόμενη πόρτα στο ισόγειο γκαράζ του πλοίου, καθώς έπιανε βάρδια ως καθαριστής μηχανής, ενώ παράλληλα σπούδαζε σε σχολή μηχανικών. Όταν πια έφτασε το πλοίο στον Πειραιά, τον παρέλαβε χωρίς αισθήσεις ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ και κατέληξε στο νοσοκομείο.

Άμεσα αντανακλαστικά στην υπηρεσία του εφοπλιστικού κεφαλαίου έδειξαν διάφορα συστημικά ΜΜΕ, με πρώτο και καλύτερο το ΑΜΠΕ. «Είχε καταθέσει όλα τα απαραίτητα πιστοποιητικά», «ακολούθησε πλήρη διαδικασία ενημέρωσης και εξοικείωσης», «εκπαιδεύτηκε στη χρήση υδατοστεγών πορτών», «οι πόρτες είναι χειροκίνητες», «ο ναυτικός έχει τον πλήρη έλεγχο του συστήματος». Τσάμπα γράφουν ότι οι συνθήκες είναι υπό διερεύνηση και ότι θα διαλευκάνουν την υπόθεση οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του λιμενικού και του εισαγγελέα. Το πόρισμα το διατυπώνει η εργοδοσία, οπλισμένη με τον συσχετισμό που βαραίνει την εργατική τάξη, τους εκβιασμούς που αναγκάζουν σε δουλειά με όποιους όρους, την αντεργατική νομοθεσία που απελευθερώνει την εκμετάλλευση, τη στήριξη των κρατικών μηχανισμών.

Η κατεύθυνση όλων τους είναι ίδια σε κάθε εργοδοτική δολοφονία: φταίει το θύμα. Ώστε καμία ευθύνη να μην έχει η εργοδοσία. Αυτή που έχει κάθε λόγο να βάζει τους εργάτες να τρέχουν, να τους ρίχνει όσο πιο γρήγορα μπορεί στη δουλειά μόνους τους, να ελαχιστοποιεί το προσωπικό, να συμπιέζει τους μισθούς, να ελαττώνει τον χρόνο ξεκούρασης, να μην εγκαθιστά εξοπλισμό σχεδιασμένο να προστατεύει τη ζωή των εργατών. Συνολικά, να κάνει ό,τι περνάει απ' το χέρι της ώστε τα κέρδη της να μεγαλώνουν. Κι αν μεγαλώνουν κι οι κίνδυνοι, «δεν πειράζει», οι εργάτες παίζουν τη ζωή τους, όχι η εργοδοσία. Κι αν «κάτσει η στραβή», κροκοδείλια δάκρυα, υποκριτικά συλλυπητήρια και άμεση ενεργοποίηση κάθε μέσου που διαθέτει ώστε να συγκαλύψει ότι το πραγματικό κίνητρο του εγκλήματος είναι τα δικά της συμφέροντα.

Η δολοφονική πολιτική του συστήματος δεν υπολογίζει δήθεν ανεξάρτητους ελεγκτικούς και δικαστικούς μηχανισμούς. Το μόνο ανάχωμα που έχουν στη διάθεσή τους οι εργάτες είναι ο συλλογικός αγώνας ενάντια στα μέτρα που βαθαίνουν τον εργασιακό μεσαίωνα και τους φέρνουν σε ολοένα χειρότερη θέση. Η μόνη απάντηση στην επιχείρηση ξεπλύματος της ευθύνης εργοδοσίας, κεφαλαίου και κυβέρνησης είναι η συγκρότηση της πάλης για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, για την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων.