Τα νομοσχέδια καταργούνται, οι νόμοι ανατρέπονται!

Ρίχνοντας ΚΑΠΟΙΟΣ μια πρόχειρη ματιά στις δηλώσεις της Κεραμέως και άλλων στελεχών της κυβέρνησης, ακόμα και στις επίσημες ανακοινώσεις του υπουργείου Εργασίας, το πρώτο που διαπιστώνει είναι πως όλοι μαζί πασχίζουν να χρυσώσουν το χάπι της αντεργατικής επίθεσης. Ο ίδιος ο τίτλος του νομοσχεδίου κινείται σε αυτό ακριβώς το κλίμα, διακηρύσσοντας τη «στήριξη» και «προστασία» του εργαζόμενου, κάνοντας «δίκαιη» την εργασία για όλους.

Ακόμα όμως και με μια επίσης πρόχειρη ματιά στις συγκεκριμένες διατάξεις του νέου νομοσχεδίου, σε συνδυασμό με τους νόμους Χατζηδάκη και Γεωργιάδη που προηγήθηκαν και τον πρόσφατο νόμο για τον κατώτατο μισθό, εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι η «στήριξη», η «προστασία», το «δίκαιο» και όλα τα υπόλοιπα αντίστοιχα, δεν αναφέρονται σε κανέναν εργαζόμενο, αλλά στο ίδιο το κεφάλαιο και την εργοδοσία. Αυτοί στηρίζονται, τα δικά τους υπερκέρδη προστατεύονται, το δικό τους δίκιο εξασφαλίζεται. Το νέο νομοσχέδιο δεν είναι παρά ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ της κατάργησης των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, του παραπέρα βαθέματος της αντεργατικής επίθεσης του συστήματος και του πολιτικού του προσωπικού.

Φαίνεται ότι απέναντι σε αυτόν τον νέο γύρο επίθεσης, που έρχεται να «διευθετήσει» το ωράριο εργασίας ακόμα μια φορά προς όφελος του κεφαλαίου, οι απαντήσεις δεν είναι ούτε εύκολες, ούτε αυτονόητες. Αντιθέτως, ποικίλλουν κατά περίπτωση για τις δυνάμεις που –θέλουν να– αναφέρονται στο εργατικό κίνημα.

Μια προσέγγιση που προβάλλεται ιδιαίτερα από τις δυνάμεις που αναφέρονται στο ΠΑΜΕ είναι το «να μείνει στα χαρτιά». Και, όχι, δεν είναι μια εναλλακτική διατύπωση του αιτήματος «να μην περάσει» το νομοσχέδιο. Πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, απλούστατα διότι η πρώτη περίπτωση αποδέχεται ότι αυτό το έκτρωμα θα γίνει νόμος του κράτους και με κάποιον… μαγικό τρόπο δεν θα εφαρμοστεί. Είναι μια ολόκληρη άλλη μεγάλη συζήτηση το τι έγινε με όλους τους νόμους που… πράγματι «έμειναν στα χαρτιά» και τελικά εφαρμόστηκαν κατά γράμμα στην πλάτη των εργαζομένων και του εργατικού κινήματος.

Η πρόκριση αυτού του αιτήματος και η με κάθε τρόπο αποφυγή της διατύπωσης του «να μην περάσει» το νομοσχέδιο, κρύβει μια σειρά από πολιτικές αδυναμίες και φόβους. Υποτιμάει τη δύναμη της μαζικής οργανωμένης πάλης και του ανυποχώρητου αγώνα των εργαζόμενων, για την ακρίβεια θεωρεί ότι δεν μπορεί καν να υπάρξει. Προεξοφλεί ότι τα νομοσχέδια δεν καταργούνται… Αλλά υπερτιμάει και τις δυνάμεις του συστήματος, μη μπορώντας να αναγνωρίσει τις δικές του πιέσεις, αδυναμίες και αντιφάσεις. Πολύ περισσότερο, δεν αναγνωρίζει το γεγονός ότι ο λαός με κάθε ευκαιρία που του δίνεται εκφράζει μαζικά την αντίθεσή του στην αντεργατική, αντιλαϊκή, δολοφονική πολιτική του.

Στην περίπτωση, όμως, του συγκεκριμένου νομοσχεδίου, έχουμε και μια ιδιότυπη «σύμπτωση διατυπώσεων». Όταν η Κεραμέως μιλάει για συκοφαντίες και διατυμπανίζει ότι το 13ωρο δεν μπορεί να ισχύσει εάν δεν συμφωνήσει ο εργαζόμενος, μήπως κάτι αντίστοιχο δεν περιγράφει; Οτι θα είναι μεν νόμος του κράτους, αλλά… θα μείνει στα χαρτιά… Βεβαίως, το γεγονός ότι η απειλή της απόλυσης κρέμεται σαν λαιμητόμος πάνω από τους εργαζόμενους εάν τολμήσουν να διαφωνήσουν αποκρύπτεται αριστοτεχνικά… Εκτός από «σύμπτωση», λοιπόν, η κατεύθυνση «να μείνει ο νόμος στα χαρτιά» είναι βούτυρο στο ψωμί του κυβερνητικού αφηγήματος. Δεν οργανώνει κίνημα απέναντι στα κυβερνητικά μέτρα, αλλά κάνει ατομική υπόθεση το ζήτημα της «απάντησης» σε αυτά.

Οι εργαζόμενοι έχουν έναν και μόνο αγώνα να δώσουν, και πρέπει να τον δώσουν μαζικά και οργανωμένα. Τον αγώνα για την κατάργηση του νομοσχεδίου, για την πλήρη απόσυρσή του! Τον αγώνα υπεράσπισης του 8ωρου και του 5θήμερου, για δουλειά με δικαιώματα και αυξήσεις που να καλύπτουν το κόστος της ζωής! Κάθε άλλη παράφραση, κάθε «αραίωση» των πραγματικών επίδικων ρίχνει νερό στον μύλο της αντεργατικής επίθεσης.

Κώστας Ασβεστόπουλος, Ειρήνη Βλαχοπούλου

Μισθωτοί τεχνικοί, μέλη της Ταξικής Πορείας