15/3: «70χρονος οικοδόμος έπεσε από σκαλωσιά εν ώρα εργασίας και σκοτώθηκε». Ας αναλύσουμε την είδηση. Ένας άνθρωπος 70 χρόνων, συνταξιούχος, εξαναγκάζεται να συνεχίζει να δουλεύει γιατί η σύνταξη πείνας που παίρνει δε φτάνει για να επιβιώσει. Ένας άνθρωπος 70 χρόνων, φεύγει για δουλειά με τον μόχθο και τον φόρτο μιας ολόκληρης ζωής γραμμένα στο κορμί και τις δυνάμεις του. Κι όταν φτάνει εκεί, ΚΑΝΕΝΑ ΜΕΤΡΟ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ αλλά δεν έχει επιλογή και θα ανέβει στη σκαλωσιά…κι όπου βγει.
17 Μαρτίου: «Την ώρα που εκτελούσε εργασίες συγκόλλησης
ψυκτικός στη Χαλκίδα έγινε έκρηξη με αποτέλεσμα σοβαρά εγκαύματα σε όλο του το
πρόσωπο». Ένας εργαζόμενος δουλεύει χωρίς μέσα προστασίας και μηχανήματα που
ανά πάσα στη στιγμή μπορούν να εκραγούν αλλά το μεροκάματο πρέπει να βγει.
Ακόμα κι αν κοστίζει μια ολόκληρη ζωή. Πήρε τις πρώτες βοήθειες επί τόπου, δε
βρέθηκε ασθενοφόρο να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο της Λιβαδειάς. Μεταφέρθηκε
σε κλούβα επαγγελματικού αυτοκινήτου σε φορείο που πρόσφερε η πυροσβεστική. Μέχρι
τώρα και ενώ προκύπτει η ανάγκη, δεν έχει βρεθεί διαθέσιμο ασθενοφόρο και
νοσοκομείο για να αναλάβει τη διακομιδή και το περιστατικό στην Αθήνα»
Είναι μόλις 17 Μαρτίου και ήδη για το 2025 μετράμε 40
νεκρούς εργαζόμενους και πάνω από 55 βαριά τραυματισμένους εν ώρα εργασίας. Κάθε
μέρα ένας εργαζόμενος φεύγει από το σπίτι για δουλειά και γυρίζει σε φέρετρο ή
βαριά τραυματισμένος. Κάθε μέρα νέα ονόματα προστίθενται στη μακάβρια λίστα των
εργοδοτικών εγκλημάτων. Τα εργοδοτικά εγκλήματα δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, δεν είναι
απροσεξία και ατομική ευθύνη των εργαζομένων, δεν είναι κακιά στιγμή.
Είναι αποτέλεσμα της πολιτικής του κεφαλαίου και της
αδηφάγας φύσης του. Στο βωμό της κερδοφορίας του δε διστάζει να θυσιάζει
σωρηδόν τα αναλώσιμα εργαλεία του. Η
λεγόμενη «ανάπτυξή» του είναι βαμμένη με το αίμα των εργαζομένων, ποτισμένη με
τη βαθιά εκμετάλλευση και καταπίεση τους. Κι είναι αυτή η «ανάπτυξη» που θα
φέρει περισσότερο αίμα, βαθύτερη εκμετάλλευση, περισσότερη καταπίεση.
Αυτήν την κατεύθυνση έρχεται να υπηρετήσει η αντεργατική
πολιτική και οι αντεργατικοί νόμοι που συντρίβουν κάθε δικαίωμα στη δουλειά. Με
το νόμο Χατζιδάκη είναι που έγινε η τομή της κατάργησης του 8ωρου. Με το νόμο
Γεωργιάδη είναι θεσπίστηκε η δυνατότητα στο 13ωρο και η δουλειά μετά τη σύνταξη.
Και οι δύο νόμοι λύνουν τα χέρια των εργοδοτών, χτυπώντας στη βάση και στην
ουσία κάθε δικαίωμα στη συλλογική πάλη
και τον ανεξάρτητο ταξικό συνδικαλισμό. Νομιμοποίησαν τα εξοντωτικά ωράρια, την
ακόμα μεγαλύτερη τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, τις εκδικητικές απολύσεις.
Το κεφάλαιο χρειάζεται τον ταξικό του αντίπαλο αποδυναμωμένο, διασπασμένο,
απογυμνωμένο από τα εργαλεία πάλης του, χωρίς ίχνος δικαιώματος. Θέλει τον
εργαζόμενο σκλάβο να δουλεύει μέχρι να πεθάνει ή να πεθαίνει στη δουλειά ή
ακόμα κι αν ζήσει να μην καταφέρει να φτάσει καν στο νοσοκομείο που δε θα έχει
δικαίωμα στην περίθαλψη.
Στις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις του τελευταίου διαστήματος δίνεται ελπιδοφόρα και δυνατά το μήνυμα από εκατοντάδες χιλιάδες λαού, εργαζομένων και νεολαίας ότι οι ζωές μας μετράνε και δε θα τις θυσιάσουμε στο βωμό του συστήματος της εκμετάλλευσης. Γίνεται φανερή η δύναμη που έχουμε όταν βαδίζουμε το δρόμο του αγώνα μαζικά και αποφασισμένα. Είναι τώρα που χρειάζεται η συνέχεια του αγώνα να πάρει χαρακτηριστικά πάλης ενάντια στην εγκληματική πολιτική που δε σταματά να σκοτώνει σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Με συνελεύσεις στα σωματεία, οργάνωση στους χώρους δουλειάς, με αποφάσεις αγώνα, με νέες απεργίες να διεκδικήσουμε το δικαίωμα μας στη ζωή και τη δουλειά.
Κανένας εργαζόμενος θυσία στο βωμό του κέρδους
Μέτρα ασφάλειας για όλους τους εργαζόμενους
Ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς
Ανατροπή των νόμων Χατζιδάκη και Γεωργιάδη
Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις
Κάτω ο εργασιακός μεσαίωνας
Συνεχίζουμε οργανωμένα
στον δρόμο του αγώνα με συνελεύσεις-απεργίες-διαδηλώσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου