43 τουλάχιστον είναι οι εργάτες που πλήρωσαν με τη ζωή τους τη δολοφονική φωτιά που ξέσπασε σε εργοστάσιο στο Νέο Δελχί. Δεν έτυχε να βρίσκονται τη λάθος ώρα, στο λάθος μέρος. Η φωτιά τούς βρήκε στον ύπνο καθώς οι πάνω από εκατό εργάτες του εργοστασίου δούλευαν, έτρωγαν, κοιμόντουσαν στον ίδιο χώρο. Στο τετραώροφο δαιδαλώδες κτίριο του εργοστασίου, κάθε όροφος, που είχε είκοσι δωμάτια, συνδεόταν με τον άλλον με μια εσωτερική σκάλα. Κεντρική είσοδος υπήρχε μόνο μία, με βαριά σιδερένια κλειδωμένη πόρτα ενώ όλα τα παράθυρα είχαν σιδεριές. Αυτός είναι ο τάφος όπου εγκλωβίστηκαν και δολοφονήθηκαν οι εργάτες. Οι αυτόπτες μάρτυρες λένε ότι ξύπνησαν από τα ουρλιαχτά των καιόμενων ‘’που δεν ήξεραν πώς να βγουν’’, ότι η αιτία βρίσκεται στα εκτεθειμένα καλώδια δίπλα σε πλαστικά και χάρτινα υλικά στον πρώτο όροφο, ότι, λόγω, των στενών περασμάτων στους δρόμους γύρω από το εργοστάσιο, τα πυροσβεστικά οχήματα δυσκολεύτηκαν να προσεγγίσουν τον χώρο. Όταν κατάφεραν να φτάσουν, ήταν ήδη αργά. 43 άτομα είχαν πεθάνει από ασφυξία, ενώ όσοι γλίτωσαν το έκαναν την τελευταία στιγμή, καταφέρνοντας να παραβιάσουν την κεντρική είσοδο.
Στην Ινδία των καστών, της κοινωνικής αδικίας, της φρικτής εκμετάλλευσης των φτωχότερων στρωμάτων, οι μικρές εργοστασιακές μονάδες βρίσκονται στις παλιές συνοικίες, όπου οι τιμές των ακινήτων είναι χαμηλές, οι προδιαγραφές ασφαλείας ανύπαρκτες και υπάρχει το περιθώριο να λειτουργούν χωρίς άδεια. Οι μισθοί των εργατών είναι πενιχροί. Τα εργοστάσια τη νύχτα μετατρέπονται σε κοιτώνες όπου στεγάζονται, ‘’φυλακίζονται’’, στην πλειοψηφία τους οι φτωχοί εργάτες. Στο εργοστάσιο-τάφο, οι εργάτες αμοίβονταν με μόλις 14 δολάρια το μήνα. Στην Ινδία, τα σκλαβοπάζαρα λειτουργούν ακόμα. Οι εν ψυχρώ δολοφονίες εργαζομένων και εργατών, τα εργοδοτικά εγκλήματα-‘’ατυχήματα’’ αποτελούν καθημερινότητα, η εκπόρνευση ανήλικων κοριτσιών θεωρείται δουλειά. Οτιδήποτε θυμίζει κίνημα, αγωνιστική διάθεση, διεκδίκηση δικαιωμάτων καταστέλλεται και διώκεται λυσσασμένα.
Το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης ρίχνει κροκοδείλια δάκρυα και συλλαμβάνει παραδειγματικά τους εργοδότες για να τους δώσει σε λίγο προαγωγή. Δολοφονεί. Κλειδώνει καλά τις σιδερένιες πόρτες του για να κρατά τους λαούς φιμωμένους, τρομοκρατημένους και εξαθλιωμένους. Χρειάζεται τα ουρλιαχτά του τρόμου για την κερδοφορία του. Όταν το κεφάλαιο λυσσάει, δεν διστάζει να θυσιάζει τις ζωές των εργατών. Έτσι φυλάει τα έρμα, έτσι διευρύνει την κυριαρχία του. Αυτός είναι ο δικός του δρόμος. Δεν είναι όμως ο δικός μας. Ο δρόμος των εργαζομένων και της εργατικής τάξης. Χρειάζεται να γίνουν τα ουρλιαχτά, συγκροτημένες φωνές αντίστασης και διεκδίκησης που δεν λυγίζουν στην τρομοκρατία. Φωνές που ξέρουν τη δύναμη που έχουν για να σπάσουν τις σιδερένιες αλυσίδες.
Στην Ινδία των καστών, της κοινωνικής αδικίας, της φρικτής εκμετάλλευσης των φτωχότερων στρωμάτων, οι μικρές εργοστασιακές μονάδες βρίσκονται στις παλιές συνοικίες, όπου οι τιμές των ακινήτων είναι χαμηλές, οι προδιαγραφές ασφαλείας ανύπαρκτες και υπάρχει το περιθώριο να λειτουργούν χωρίς άδεια. Οι μισθοί των εργατών είναι πενιχροί. Τα εργοστάσια τη νύχτα μετατρέπονται σε κοιτώνες όπου στεγάζονται, ‘’φυλακίζονται’’, στην πλειοψηφία τους οι φτωχοί εργάτες. Στο εργοστάσιο-τάφο, οι εργάτες αμοίβονταν με μόλις 14 δολάρια το μήνα. Στην Ινδία, τα σκλαβοπάζαρα λειτουργούν ακόμα. Οι εν ψυχρώ δολοφονίες εργαζομένων και εργατών, τα εργοδοτικά εγκλήματα-‘’ατυχήματα’’ αποτελούν καθημερινότητα, η εκπόρνευση ανήλικων κοριτσιών θεωρείται δουλειά. Οτιδήποτε θυμίζει κίνημα, αγωνιστική διάθεση, διεκδίκηση δικαιωμάτων καταστέλλεται και διώκεται λυσσασμένα.
Το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης ρίχνει κροκοδείλια δάκρυα και συλλαμβάνει παραδειγματικά τους εργοδότες για να τους δώσει σε λίγο προαγωγή. Δολοφονεί. Κλειδώνει καλά τις σιδερένιες πόρτες του για να κρατά τους λαούς φιμωμένους, τρομοκρατημένους και εξαθλιωμένους. Χρειάζεται τα ουρλιαχτά του τρόμου για την κερδοφορία του. Όταν το κεφάλαιο λυσσάει, δεν διστάζει να θυσιάζει τις ζωές των εργατών. Έτσι φυλάει τα έρμα, έτσι διευρύνει την κυριαρχία του. Αυτός είναι ο δικός του δρόμος. Δεν είναι όμως ο δικός μας. Ο δρόμος των εργαζομένων και της εργατικής τάξης. Χρειάζεται να γίνουν τα ουρλιαχτά, συγκροτημένες φωνές αντίστασης και διεκδίκησης που δεν λυγίζουν στην τρομοκρατία. Φωνές που ξέρουν τη δύναμη που έχουν για να σπάσουν τις σιδερένιες αλυσίδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου