Ολοκληρώθηκαν οι εκλογές στο ΣΕΤΗΠ στις 21 Νοέμβρη. Η διαδικασία των εκλογών ενός σωματείου, καθώς αποτελεί μια συλλογική διαδικασία του κινήματος, αποτυπώνει τη φάση και κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι εργαζόμενοι του κλάδου στον οποίο αναφέρεται το σωματείο, στο πλαίσιο της γενικότερης κατάστασης του εργατικού κινήματος σήμερα. Μια κατάσταση που βρίσκει τις δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού να επιτίθενται με πολύ σκληρούς όρους στους λαούς και τους εργαζόμενους, με το εργατικό κίνημα σε μια φάση αποσυγκρότησης αλλά και κάποια δείγματα ανάτασης και αγώνα. Έτσι και στις εκλογές του ΣΕΤΗΠ, δεν μπορούσε να μην αποτυπωθεί αυτός ο συσχετισμός, ακόμα και στη διαδικασία αυτή καθαυτή.
Πατώντας λοιπόν πάνω σε αυτή την πραγματικότητα, μια σειρά δυνάμεων, με κυρίαρχα την Ταξική Ενότητα (ΚΚΕ-ΠΑΜΕ), νιώθοντας ότι λίγο πολύ δεν έχουν να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν, δρουν και κινούνται σαν το σωματείο να αποτελεί ιδιοκτησία τους. Άλλη μια φορά, με πρόσχημα τη μεγαλύτερη συμμετοχή εργαζομένων στις εκλογές, είδαμε κάλπες να περιφέρονται σε όλη την Αττική, οι εκλογές να διαρκούν περίπου 20 ημέρες, μητρώα μελών που δεν κλείνουν ποτέ αλλά παραμένουν ανοιχτά για εγγραφές ακόμα και κατά τη διάρκεια των εκλογών και άλλα.
Το τελευταίο καρφί ήρθε με την (κρυφή από τα μέλη του σωματείου) απόφαση της διοίκησης να γίνουν οι εκλογές ΚΑΙ με ηλεκτρονικές κάλπες, εφαρμόζοντας έτσι τον νόμο Χατζηδάκη και δίνοντας τη δυνατότητα στο κράτος και τους μηχανισμούς του να βάλουν βαθιά τα χέρια τους μέσα στο σωματείο και τις διαδικασίες του. Η ύπαρξη του νόμου Χατζηδάκη είναι δεδομένο πως θα χαρακτηρίζει τις διαδικασίες των σωματείων στο εξής, ο τρόπος όμως με τον οποίο στέκεται κάθε δύναμη, ειδικά δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά και κυριαρχούν σε σωματεία, έχει σημασία και δείχνει διαθέσεις και κατευθύνσεις. Όπως πριν την ψήφιση του νόμου είχε σημασία ο αποφασιστικός αγώνας για να μην περάσει (ή, αντίθετα, η ακύρωση - «αναβολή» αποφασισμένης απεργιακής κινητοποίησης), όπως μετά την ψήφιση του νόμου είχε σημασία ο αγώνας για την κατάργησή του (ή, αντίθετα, η άρνησή του μέσω της κατεύθυνσης του «να μείνει στα χαρτιά»), έτσι και στη φάση που πρωτο-εφαρμόζεται στις διαδικασίες ενός σωματείου, έχει σημασία ο αγώνας για να μην υποταχτούν τα όργανα των εργαζομένων στις απαιτήσεις του νόμου (ή, αντίθετα, να «δηλώνεται» δήθεν αντίθεση ενώ γίνονται αποδεχτές «σιωπηρά»). Στη συγκεκριμένη περίπτωση, λοιπόν, η διοίκηση του σωματείου ήρθε να εφαρμόσει τον νόμο Χατζηδάκη κατά γράμμα (ανεξάρτητα αν επιχείρησε να «εξαπατήσει το σύστημα» με φαεινές και τρικ), την ώρα που πλήθος σωματείων εξακολουθούν να κάνουν εκλογές με αποκλειστικά φυσική παρουσία.
Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα, η ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ αποφάσισε να απέχει από τη διαδικασία νομιμοποίησης του νόμου Χατζηδάκη, προβάλλοντας έτσι την ανάγκη, ταυτόχρονα με τη μάχη ενίσχυσης της συλλογικής πάλης των εργαζομένων μέσω του σωματείου, της πάλης για την κατάργηση του νόμου και όλων των αντεργατικών πτυχών του. Η ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, παρά την απόφασή της για αποχή από τις εκλογές, δεν «έμεινε σπίτι της». Με ουσιαστικές παρεμβάσεις σε χώρους εργασίας, καθώς και με παρεμβάσεις στα μέρη που βρίσκονταν οι κάλπες, προσπάθησε να αναδείξει την ανάγκη συσπείρωσης στα συλλογικά όργανα πάλης, την ανάγκη ουσιαστικής λειτουργίας τους, καθώς επίσης και την ανάγκη μαζικοποίησης της απεργίας στις 20 του Νοέμβρη, που συνέπεσε με την περίοδο. Ενημέρωνε τους συναδέλφους για τους όρους διεξαγωγής των εκλογών και την παγίδα της εφαρμογής του νόμου. Ανέδειξε την ανάγκη αγώνα ανατροπής του νόμου Χατζηδάκη και όλων των αντεργατικών-αντισυνδικαλιστικών του διατάξεων, για την ουσιαστική ύπαρξη των σωματείων ως όργανα πάλης, όπλα στα χέρια των εργαζομένων, ανεξάρτητα από κρατικούς και εργοδοτικούς μηχανισμούς.
Απείχαμε από τις εκλογές γιατί θέλουμε σωματείο όπλο των εργαζομένων κι όχι φερέφωνο του κράτους και των εργοδοτών. Απείχαμε γιατί θέλουμε να υπηρετήσουμε την κατεύθυνση της υπεράσπισης της ελεύθερης συνδικαλιστικής δράσης και της απεργίας. Απείχαμε γιατί θέλουμε να υπηρετήσουμε τον δρόμο της συσπείρωσης δυνάμεων και της διεκδίκησης, που μπορεί να φέρει τους εργαζόμενους στο προσκήνιο του αγώνα και να τους δώσει τη δυνατότητα να πετύχουν νίκες στο σήμερα.
Η αποχή από τις εκλογές ήταν συνεπώς μια ΘΕΣΗ ΜΑΧΗΣ και όχι μια θέση αδράνειας, που παλεύτηκε μέσα στους ίδιους τους εργαζόμενους του κλάδου. Ήταν μια θέση ενίσχυσης του σωματείου και των διαδικασιών του, μια θέση η οποία βάζει στο προσκήνιο τους εργαζόμενους για να αγωνιστούν και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Τελικά ήταν η μόνη θέση που μπορούσε να πάει κόντρα στον νόμο Χατζηδάκη και τις προδιαγραφές του.
Αντίθετα, θα πρέπει να προβληματιστούν οι δυνάμεις εκείνες που είχαν δεσμευτεί να μην αφήσουν τον νόμο Χατζηδάκη να εφαρμοστεί στα σωματεία, αλλά συμμετείχαν κανονικά στη διαδικασία νομιμοποίησης αυτού που καταγγέλλουν.
Οι εργαζόμενοι στις τηλεπικοινωνίες και την πληροφορική, όπως και όλοι οι εργαζόμενοι, έχουμε μπροστά μας μια περίοδο έντασης της επίθεσης από τη μεριά κυβέρνησης και κεφαλαίου. Μέρος και αναγκαίο συμπλήρωμα αυτής της αντεργατικής πολιτικής είναι το χτύπημα στο δικαίωμα στον ελεύθερο και ανεξάρτητο από το κράτος συνδικαλισμό. Οι συνδικαλιστικές διώξεις, οι εκδικητικές απολύσεις, το σύρσιμο σωματείων στα δικαστήρια, αναδεικνύουν την αποφασιστικότητα των αντιπάλων μας. Για να διεκδικήσουμε καλύτερους όρους, πρέπει να συγκροτήσουμε τις δικές μας δυνάμεις με την ίδια αποφασιστικότητα και να υπερασπιστούμε τόσο τα εργασιακά όσο και τα συνδικαλιστικά, και συνολικά δημοκρατικά, μας δικαιώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου