Για τις εκλογές ανάδειξης νέας διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Πάτρας

Χωρίς πολλά ευτράπελα και χωρίς καμία ανατροπή οι εκλογές για την ανάδειξη νέας διοίκηση στο ΕΚΠ μπορεί να ερμηνευτεί και ως άλλη μια διαδικασία που αντιστοιχεί στην κατάσταση που βρίσκονται οι εργαζόμενοι και η εργατική τάξη της χώρας.

Για την ιστορία ,και όχι μόνο, τα αποτελέσματα των εκλογών είναι η συνέχεια μιας σειράς γεγονότων που ξεκίνησαν το 2017 με την προσπάθεια της ΠΑΣΚΕ να κατεβάσει νόθους συνέδρους στην εκλογοαπολογιστική συνέλευση του ΕΚΠ. Η δικαστική, και όχι μόνο, αντιπαράθεση εντός της διοίκησης του εργατικού κέντρου έφερε σαν αποτέλεσμα την άρνηση της ΣΥΝΔΕΣΗ-ΠΑΣΚΕ να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε διαδικασία του. Η πρώην διοίκηση του ΕΚΠ με τις πλάτες της ΓΣΕΕ δεν αναγνώρισε τη νέα διοίκηση που προέκυψε μετά από συνεννόηση των μελών της ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) και της ΠΑΝΑΧΑΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ (πρώην ΠΑΣΚΕ-νυν ΣΥΡΙΖΑ) ξεκινώντας έτσι νέο κύκλο δικαστικών επεισοδίων.

Στις εκλογές του Οκτώβρη (2021) τα πράγματα όμως δεν άλλαξαν καθόλου: η ΠΑΣΚΕ συνεχίζει να απέχει από τη διαδικασία (Συνέδριο-Εκλογές) η ΔΑΚΕ δεν πήρε ούτε την ψήφο της και η «ανίερη συμμαχία» μεταξύ ΠΑΜΕ και ΣΥΡΙΖΑ καλά κρατεί. Στη σύσταση του νέου σώματος τις θέσεις Προέδρου, Αντιπρόεδρου και αναπληρωτή Γενικού Γραμματέα τις παίρνει η «Παναχαϊκή Συμμαχία» ενώ για την ΔΑΣ μένουν αυτές του Γενικού Γραμματέα, Οργανωτικού Γραμματέα, Ταμία και Εφόρου.

Αποτελέσματα Εργατικού Κέντρου Πάτρας

ΔΑΣ(ΠΑΜΕ)	2021 ψήφοι(έδρες) 70 (12)	2018 ψήφοι(έδρες) 52(11)
ΠΑΝΑΧΑΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ(ΣΥΡΙΖΑ)	14(3)	13(3)
ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗ (ΣΕΑΜ)	10(2)	11(2)
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ –ΚΙΝΗΣΕΙΣ-ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ	2	1
ΔΑΚΕ	0	7(1)
ΕΓΓΕΓΡΑΜΜΕΝΟΙ	124	140
ΑΚΥΡΑ	0	0
ΛΕΥΚΑ	0	0

Η καταγραφή των συσχετισμών μέσα στα όργανα του ΕΚΠ αναδεικνύουν και την κατάσταση που βρίσκεται τόσο το συνδικαλιστικό κίνημα όσο και οι οργανωτικές δυνατότητες των εργαζομένων. Οι συνέπειες της ήττας του εργατικού κινήματος και η αδυναμία του να απαντήσει στην επίθεση που δέχεται αφήνουν αρνητικά αποτυπώματα σε κάθε προσπάθεια συγκρότησής του.

Τις ευθύνες για αυτήν την άθλια κατάσταση τις έχουν πρώτα και κύρια οι δυνάμεις των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ που για δεκαετίες έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για τη διάλυση του συνδικαλισμού. Είναι γνωστό πως οι δυνάμεις αυτές λειτουργούν ως υπάλληλοι των εργοδοτών, εντολοδόχοι των κυβερνητικών πολιτικών. Η στάση και των δύο στις διαδικασίες του ΕΚΠ είναι αποτέλεσμα της στάσης τους σε μια σειρά πρωτοβάθμιων σωματείων που συμμετέχουν και ελέγχουν και σαν σκοπό έχει να διαλύσει ό,τι έχει απομείνει από το συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτές οι δυνάμεις είναι οι τελευταίες που πρέπει να μιλούν για παρατυπίες σε διαδικασίες, τη στιγμή που είναι πρωτοπόρες στη νοθεία σε μια σειρά από σωματεία και ομοσπονδίες.

Η αλλαγή της διοίκησης του ΕΚΠ το 2018, αλλά και η ανανέωση της θητείας της σήμερα, ούτε μπορεί ούτε και θέλει να ανακόψει την αρνητική πορεία αυτής της κατάστασης. Η ηγετική ομάδα του ΕΚΠ (ΠΑΜΕ-ΣΥΡΙΖΑ- πρώην ΠΑΣΚΕ), στο βαθμό που της αναλογούν, έχει ευθύνες για την κατάσταση που επικρατεί στο εργατικό κίνημα. Προσπερνώντας το μαγείρεμα, χωρίς όμως να το υποτιμούμε, που έγινε το 2018 και ξανά έγινε το 2021 στο προεδρείο του ΕΚΠ θα θέλαμε να σταθούμε στα έργα και τις ημέρες της διοίκησης στην θητεία που μας πέρασε. Αυτές οι χρονιές είναι χρονιές που η ένταση της επίθεσης του κεφαλαίου κορυφώνεται. Η πανδημία εργαλειοποιείται από την αστική τάξη φορτώνοντας επιπλέον βάρη στις πλάτες των εργαζομένων. Τα απανωτά αντεργατικά μέτρα, οι απαγορεύσεις και το χτύπημα του συνδικαλισμού εντείνουν την εκμετάλλευση και αφοπλίζουν τους εργαζομένους. Μπροστά σε όλα αυτά και άλλα τόσα, το ΕΚΠ βρίσκεται κάτω των περιστάσεων παρά τις διακηρύξεις του για κλιμάκωση των ταξικών αγώνων. Την πρωτομαγιά του 2020 δεν κάλεσε σε συγκέντρωση, στις 17 Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς ακύρωσε τις αποφάσεις του για κινητοποίηση, λίγες ημέρες μετά στην αποφασισμένη απεργία πραγματοποίησε στα κρυφά «κινητοποίηση» εκπροσώπων μακριά από το κέντρο της πόλης, σε συγκέντρωση των υγειονομικών το Μάρτη του 2021 το μπλοκ του ΕΚΠ επέλεξε άλλη διαδρομή από αυτή της κοινής πορείας και τέλος, πήρε πίσω την απόφαση του για απεργία στις 3 Ιούνη, ακολουθώντας την γραμμή της ΓΣΕΕ με κύρια αιχμή και κεντρικό σύνθημα στο τελευταίο του συνεδρίου το «να μείνει στα χαρτιά» το έκτρωμα Χατζηδάκη, αποφεύγοντας έτσι την κεντρικού τύπου αναμέτρηση με την κυβέρνηση που θα είχε σαν στόχο την ανατροπή του νόμου.

Με την χρόνια κατάσταση που επικρατεί στα σωματεία, την αποτοίχιση των εργαζομένων από αυτά και τη έλλειψη ζωντανής λειτουργίας των οργάνων τους, δεν θα μπορούσε να γίνει καμιά τομή σε αυτά μόνο και μόνο επειδή άλλαξε ο συσχετισμός σε κάποια διοικητικά συμβούλια. Τόσο οι κυβερνητικές-αστικές δυνάμεις που κυριαρχούν στον συνδικαλισμό, όσο και οι ρεφορμιστικές που προσπαθούν να κρύψουν τις ευθύνες τους πίσω από μεγάλες ταξικές κουβέντες έχουν βάλει το λιθαράκι τους στην αποδιοργάνωση του κινήματος. Η αλλαγή στο τοπίο του συνδικαλιστικού κινήματος έρχεται μόνο με την ενεργό συμμετοχή των εργαζομένων στα όργανα πάλης τους και όχι με συμμαχίες και κόλπα ανωτέρου επιπέδου. Είναι ανάγκη να ενταθεί η δουλειά στα πρωτοβάθμια σωματεία με στόχο την μαζικοποίηση τους, ενισχύοντας την κατεύθυνση ανατροπής της αντεργατικής πολιτικής. Αυτήν την κατεύθυνση αποφεύγουν οι ρεφορμιστικές ηγεσίες, αυτήν πολεμούν και οι κυβερνητικοί-εργοδοτικοί συνδικαλιστές. Η συγκρότηση όμως των εργατικών αντιστάσεων και διεκδικήσεων υλοποιούνται μονάχα μέσα από τους αγώνες και τις μαζικές διαδικασίες της εργατικής τάξης και των εργαζομένων ,σε αντιπαράθεση με τις αστικο-ρεφορμιστικές δυνάμεις, μαζικοποιώντας την γραμμή της Αναμέτρησης.