Άλλος ένας εργάτης έχασε τη μάχη για τη ζωή στην αρένα των εργοδοτικών εγκλημάτων. Σε οικοδομή στο Σταροχώρι Ερυμάνθου ο 40χρονος Βασίλης Γ. τραυματίζεται σοβαρά πέφτοντας από τη σκαλωσιά το πρωί της Δευτέρας. Την επομένη θα αφήσει την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο, τρεις μήνες ακριβώς από τον τραγικό θάνατο εργαζόμενης στο λιμάνι της Πάτρας. Τέτοια επαναλαμβανόμενα συμβάντα δεν μπορούν να εκληφθούν σαν «ατυχήματα». Είναι στυγνές δολοφονίες των εργοδοτών, που αναγκάζουν τους εργάτες να παίζουν τη ζωή τους κορόνα γράμματα για ένα κομμάτι ψωμί.
Μαζί με την εργοδοσία ευθύνη έχουν κράτος και κυβέρνηση που όχι μόνο κάνουν τα στραβά μάτια σε τούτες τις δολοφονικές αυθαιρεσίες αλλά έχουν στρώσει το έδαφος για να μετατραπούν οι εργασιακοί χώροι σε εμπόλεμες ζώνες με μόνιμα θύματα τους εργάτες και τις εργάτριες που παλεύουν σε αυτόν τον άνισο αγώνα.
Καμία θυσία στο βωμό της κερδοφορίας!
Η ανάπτυξή τους τρέφεται με αίμα και αυτό το βιώνουν πλέον καθημερινά χιλιάδες εργαζόμενοι που δεν ξέρουν πώς και αν θα επιστρέψουν στα σπίτια τους μετά τη δουλειά, ποιος συνάδελφος θα βρίσκεται εκτός την επόμενη ημέρα. Μας λένε πως η οικοδομή βρίσκεται σε παραγωγική και οικονομική ανάπτυξη. Ανάπτυξη όμως που ταυτίζεται με την πιο σκληρή και βάρβαρη εκμετάλλευση του κλάδου. Οι σακατεμένοι και οι νεκροί γίνονται ο παρονομαστής στην εξίσωση που φουσκώνει τα ταμεία του κατασκευαστικού κεφαλαίου. Αυτοί είναι οι κανόνες του καπιταλιστικού συστήματος και των μηχανισμών που το υπηρετούν. Κανόνες που δεν υπολογίζουν τον κόπο και τον ιδρώτα, την υγεία και την προστασία, κανόνες που δεν υπολογίζουν ούτε τις ζωές μας.
Η φρέσκια αντεργατική νομοθεσία που διαλύει το 8ωρο, το 5ήμερο, την Κυριακάτικη αργία, τις υπερωριακές αμοιβές κ.α. πολλαπλασιάζει τα εργοδοτικά εγκλήματα και έρχεται στο τέλος να τα βαφτίζει «ατυχήματα» βγάζοντας λάδι την εργοδοσία.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος!
Μονάχα με τον αδιάλλακτο και μαζικό αγώνα ενάντια σε όσους έχουν βάλει στο στόχαστρο τις ζωές μας θα καταφέρουμε ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Ο υπονομευτικός ρόλος των συνδικαλιστικών ηγεσιών που δεν αφήνουν να εκφραστεί η οργή μας για τους συναδέλφους που χάνονται σχεδόν καθημερινά, πρέπει και μπορεί να ξεπεραστεί. Η οργάνωση και ο αγώνας είναι ο μονόδρομος που πρέπει να βαδίσουμε για να κατακτήσουμε δουλειά και ζωή με δικαιώματα.
ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
5ΗΜΕΡΟ 8ΩΡΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΡΥΘΜΟΙ
ΚΑΤΩ ΟΙ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ
Ταξική Πορεία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου