«Πλατιά σύσκεψη για την κλιμάκωση της πάλης και τον αγωνιστικό συντονισμό» καλούσαν την περασμένη Δευτέρα στην Αθήνα το Εργατικό Κέντρο Λαυρίου-Ανατολικής Αττικής, η Ομοσπονδία Γάλακτος-Τροφίμων-Ποτών και μια σειρά πρωτοβάθμιων σωματείων της Αττικής, με την επίσημη συμμετοχή πλήθους σωματείων εργαζομένων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Κοινό και καθοριστικό χαρακτηριστικό των περισσότερων απ' αυτά ο έλεγχος των διοικήσεών τους απ' το ΠΑΜΕ. Γεγονός που αποτυπώθηκε και στις ιδιότητες των ομιλητών, όπως ο Ν. Μαυροκέφαλος ως μέλος του ΔΣ του ΕΚ Αθήνας (όπου η παράταξη του ΠΑΜΕ είναι πρώτη δύναμη) και της γραμματείας του ΠΑΜΕ.
Εισηγητικά και στις τοποθετήσεις που ακολούθησαν, αποσαφηνίστηκε ο ορισμός που δίνει το ΠΑΜΕ στην «κλιμάκωση» και τον «αγωνιστικό συντονισμό», με σημείο εκκίνησης την «πρόσφατη μεγάλη απεργία ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο Γεωργιάδη» και μπροστά στην ψήφιση του προϋπολογισμού: απογευματινό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα στις 15/12 στις 7μμ. Το πώς ένα απογευματινό συλλαλητήριο αποτελεί ανώτερο σκαλοπάτι από μια -σχεδόν γενική- απεργία, μόνο στην κλίμακα της πολιτικής λογικής του ΠΑΜΕ και του πολιτικού του φορέα, του ΚΚΕ, μπορεί κανείς να το συναντήσει.
Πραγματικά, σε μια πολιτική λογική στην οποία το κύριο, το σημαντικότερο και το καθοριστικό είναι η εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ στη Βουλή, εκεί όπου ορίζεται (σύμφωνα με αυτή την πολιτική λογική πάντα) η ζωή των εργαζόμενων και του λαού, μια απεργιακή μάχη, που μάλιστα δόθηκε κόντρα στην ξεδιάντροπα ξεπουλημένη στάση της ΓΣΕΕ, έχει ως επόμενο βήμα ένα απογευματινό συλλαλητήριο. Και ο ρόλος των συνδικαλιστικών οργάνων, συμπεριλαμβανομένων δευτεροβάθμιων, περιορίζεται στον στόχο «να μην μπορεί η κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα να κρυφτούν». Κάθε προετοιμασία, κάθε παρέμβαση, κάθε κίνηση (όπου προτείνονται «μαζικές παραστάσεις στην εργοδοσία και σε διοικήσεις» καθώς και «κινητοποίηση σε υπουργεία που θα απαιτούνται λύσεις») εντάσσεται και υπηρετεί αυτόν τον «σταθμό κλιμάκωσης του αγώνα». Τον ίδιο σκοπό υπηρετεί ακόμα κι η στήριξη κινητοποιήσεων άλλων συνδικαλιστικών οργάνων που είχαν ήδη αποφασιστεί όταν γινόταν η σύσκεψη και στις οποίες έγινε εκτενής αναφορά, όπως η 48ωρη απεργία των νοσοκομειακών γιατρών, η παράσταση διαμαρτυρίας ομοσπονδιών του δημοσίου στο υπουργείο Οικονομικών στις 6/12 στις 12:30μμ, η αλληλεγγύη στον αγώνα των αυτοαπασχολούμενων.
Στην πραγματική ζωή, οι εργαζόμενοι και τα συνδικαλιστικά τους όργανα δεν αποτελούν μοχλό στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι του ρεφορμισμού. Αποτελούν το υποκείμενο της ταξικής πάλης ενάντια στο κεφάλαιο και την πολιτική που το υπηρετεί και το ενισχύει, χτυπώντας τα δικαιώματά τους. Οι αγώνες τους μπορούν να αποσπούν νίκες απ' το κεφάλαιο και να πετυχαίνουν συγκεκριμένους στόχους. Όσο βρίσκονται στο περιθώριο, όσο περιορίζονται από κοινοβουλευτικές κι εκλογικές αυταπάτες, όπως αυτές που καλλιεργεί το ΚΚΕ, ο πραγματικός συσχετισμός, που διαμορφώνεται ακριβώς σ' αυτή τη μόνιμη πάλη και όχι στις εκλογές κάθε είδους (στις οποίες επιχαίρει το ΚΚΕ ότι διαρκώς ενισχύεται), χειροτερεύει. Κι επιτρέπει στην κυβέρνηση να μετατρέπει σε νόμους τα αντεργατικά νομοσχέδια όπως το πρόσφατο του Γεωργιάδη, πραγματικότητα που «παρέλειψαν» τα στελέχη του ΠΑΜΕ, ακριβώς για να «παραλείψουν» την ευθύνη που αντιστοιχεί στη δεύτερη σε επϊπεδο ΓΣΕΕ συνδικαλιστική δύναμη. Και παράγει απογοήτευση και παραίτηση, καθώς η πραγματικότητα χειροτερεύει.
Η δύναμη που διαθέτουν οι εργαζόμενοι όταν οργανώνονται και εξοπλίζονται πολιτικά είναι ανεξάντλητη. Η ενεργοποίησή της είναι ο σκοπός κάθε δύναμης που θέλει να υπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζόμενων. Αυτή απαιτεί το πέταγμα του βάρους των αυταπατών και της ηττοπάθειας που καλλιεργούν οι κυρίαρχες δυνάμεις, αστικές και ρεφορμιστικές. Και είναι η μόνη που μπορεί πραγματικά να πετύχει νίκες και να βελτιώσει τη θέση και τη ζωή των εργαζόμενων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου