Το αντεργατικό νομοσχέδιο θέλει να σαρώσει και το δημόσιο

Μπορεί με μια πρώτη ματιά να φαίνεται ότι στόχος του αντεργατικού νομοσχεδίου Χατζηδάκη είναι κατ’ αρχήν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, ωστόσο είναι φανερό ότι κανένας εργαζόμενος δεν εξαιρείται απ’ την επίθεση του συστήματος και δεν μπορεί να νιώθει ασφαλής και στο απυρόβλητο.

Πιο συγκεκριμένα, οι διατάξεις που αφορούν στις αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο πλήττουν τη λειτουργία όλων των πρωτοβάθμιων σωματείων και το δικαίωμα των εργαζόμενων να αποφασίζουν και να αγωνίζονται. Ο τρόπος συγκρότησης και λήψης των αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων αλλάζει άρδην. Η εξ αποστάσεως συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις σε συνδυασμό με την υποχρεωτική ηλεκτρονική ψηφοφορία σε περίπτωση προκήρυξης απεργίας αφορούν όλους τους εργαζόμενους. Ακόμα και στο δημόσιο, που η συμμετοχή των εργαζόμενων στα σωματεία αγγίζει σχεδόν το 100%, αποτελεί πολύ συχνά ζητούμενο η συμμετοχή του 50% των οικονομικά ενεργών μελών στις γενικές συνελεύσεις, προϋπόθεση που τίθεται (απ' το νόμο του ΣΥΡΙΖΑ) ως απαραίτητη για την προκήρυξη απεργίας. Δεδομένης δε της κατάστασης των δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων-ομοσπονδιών και της απροθυμίας της ΑΔΕΔΥ, καταλαβαίνουμε πόσο δύσκολη θα γίνει η προκήρυξη απεργίας αν περάσει το νομοσχέδιο, ακόμα και σε χώρους που διατηρούν στοιχειωδώς τη συνδικαλιστική τους οργάνωση και δράση.

Επίσης, η υποχρέωση σε περίπτωση απεργίας να συνεχίζει η λειτουργία της επιχείρησης ή του οργανισμού τουλάχιστον κατά το 1/3, παράλληλα με την υποχρέωση προσωπικού ασφαλείας (που ήδη υπάρχει) σε τομείς «ζωτικής σημασίας», καταλαβαίνουμε ότι, στο δημόσιο, που κατεξοχήν αφορά υπηρεσίες στους πολίτες (περίθαλψη, εκπαίδευση, τομείς καθαριότητας των δήμων, μετακινήσεις και πολλά ακόμα) σε συνδυασμό με την τεράστια έλλειψη προσωπικού θα καθιστά σχεδόν αδύνατη τη συμμετοχή των εργαζόμενων στην απεργία.

Από παλιότερη κινητοποίηση στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης

Η επίκληση δε της «κατάληψης εργασιακού χώρου» ή της «άσκησης ψυχολογικής ή σωματικής βίας» κατά την περιφρούρηση θα χαρακτηρίζει σαν παράνομες τις όποιες ελάχιστες απεργιακές κινητοποιήσεις έχουν καταφέρει μέχρι τώρα να γλιτώσουν από τη μέγγενη της «νομιμότητας». Η απεργία λοιπόν υπό απαγόρευση. Ακόμα και τα σωματεία υπό απαγόρευση, αφού η καταχώρησή τους και το ηλεκτρονικό τους φακέλωμα στα μητρώα θ’ αποτελεί προϋπόθεση για την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων και συνολικά τη λειτουργία τους.

Αλλά και οι υπόλοιπες διατάξεις του νομοσχεδίου για την κατάργηση του 8ώρου, τη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, την αμοιβή των υπερωριών, το ψηφιακό ωράριο, την τηλεργασία κτλ. αφορούν και τους δημόσιους υπαλλήλους. Με εργοδότη το κράτος, είναι βέβαιο ότι οι διατάξεις του νομοσχεδίου θα χρησιμοποιηθούν σαν βάση για την επιβολή αντίστοιχων ανατροπών στους εργασιακούς όρους στο δημόσιο. Έχει αποδείξει άλλωστε η εμπειρία ότι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα αντιμετωπίζονται ενιαία ως στόχοι για την επίθεση του συστήματος. Η χειροτέρευση στη μια πλευρά χρησιμοποιείται σαν «δικαιολογία» για τη χειροτέρευση και στην άλλη.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΜΟΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΜΑΣ