Οι καλλιτέχνες δεν θα σωπάσουν! Διεκδικούμε μέτρα στήριξης για τους εργαζόμενους στην τέχνη!

Οι δύσκολες και πρωτόγνωρες συνθήκες με τις οποίες μας έφερε αντιμέτωπους η πανδημία, αποκάλυψαν, με τον πιο σκληρό τρόπο, την πραγματικότητα που βιώνουμε χιλιάδες εργαζόμενοι στον χώρο του ακροάματος-θεάματος. Η βιαιότητα μιας μακρόχρονης πορείας διάλυσης των εργασιακών μας δικαιωμάτων επικυρώθηκε με τον αρχικό αποκλεισμό όλων των καλλιτεχνικών κλάδων από το έκτακτο επίδομα των 800 ευρώ. Ο εμπαιγμός συνεχίστηκε με την ένταξή τους, αποκλείοντας παράλληλα τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων του κλάδου βάσει των κριτηρίων. Κορύφωση αποτέλεσε το τελευταίο διάγγελμα, με τον αποκλεισμό μας από τη δουλειά, χωρίς χρονικό ορίζοντα και χωρίς καμία πρόβλεψη μέτρων στήριξης για το διάστημα της ανεργίας. Τι κι αν είμαστε οι πρώτοι που έμειναν χωρίς δουλειά και οι τελευταίοι που -αν- θα επιστρέψουν;

Στο σάλο και τη δίκαιη οργή που προκλήθηκε, προκειμένου να εκτονώσει την κατάσταση, η κυβέρνηση ακολούθησε την επικοινωνιακή τακτική της γενικόλογης αναζήτησης λύσεων σχετικά με την πραγματοποίηση καλοκαιρινών παραγωγών, φεστιβάλ με περιορισμούς αλλά αποφεύγοντας να τοποθετηθεί και να δεσμευτεί σε συγκεκριμένα μέτρα στήριξης. Οι ανάγκες και το προβλήματα μας όμως δεν είναι γενικόλογα, είναι συγκεκριμένα. Οι εργαζόμενοι στην τέχνη δεν είμαστε άεργοι, χομπίστες, παιδιά ενός κατώτερου θεού. Είμαστε εργαζόμενοι και έχουμε δικαιώματα.

Ο κατακερματισμός των κλάδων και η διάσπαση των εργαζομένων είναι αποτέλεσμα της διάλυσης της κλαδικής σύμβασης, της χειροτέρευσης των όρων των συλλογικών συμβάσεων, της ατομικής διαπραγμάτευσης με τους εργοδότες στους χώρους που η τέχνη ‘’ιδιωτεύει’’ και ‘’αν μιλήσεις, δε θα ξαναβρείς ποτέ δουλειά’’. Είναι αποτέλεσμα της βίαιης επίθεσης των κυβερνήσεων ενάντια στο δικαίωμα στη δουλειά και δη στη δουλειά με δικαιώματα. Είναι αποτέλεσμα της υποχώρησης των αγώνων και της συλλογικής μας πάλης στα δικαιώματα που μας κλέβουν. Η λογική του ατομικού δρόμου, της φίμωσης, της τρομοκρατίας και του φόβου με τα οποία εμποτίζουν κάθε μας βήμα στη δουλειά.

Οι απλήρωτες πρόβες, το μεροκάματο, η πληρωμή, και αν, με ποσοστά, η ανασφάλιστη και πολλές φορές απλήρωτη εργασία, είναι η δουλειά μας. Μας έμαθαν να ζούμε με ψίχουλα, να τρέμουμε για το τι μας ξημερώνει, να κάνουμε τρεις δουλειές για να μπορούμε να επιβιώσουμε, να κυνηγάμε επιδόματα…των οποίων τα κριτήρια δεν πληρούμε. Για μας η κρίση είναι διαχρονική. Η εργοδοτική τρομοκρατία καθεστώς. Η επίκληση στο ‘’λειτούργημα’’ και τις  ‘’θυσίες στον βωμό της τέχνης’’ καθημερινότητα. Ήρθε η ώρα να σπάσουμε τη σιωπή. Να δυναμώσουμε τις φωνές μας. Να φωνάξουμε το δίκιο μας δυνατά. Κανένας δε θα το κάνει για μας. Η υγεία, η ζωή, η επιβίωση, η δουλειά, οι ελευθερίες μας δεν παζαρεύονται! Να δυναμώσουμε τα σωματεία μας με την ενεργή συμμετοχή μας και να τα κάνουμε πραγματικά όργανα πάλης των εργαζομένων! Να απαντήσουμε στα καλέσματα της υποταγής συλλογικά και ανυποχώρητα!  Να διεκδικήσουμε το δικαίωμα μας στη δουλειά και τη ζωή!

Στηρίζουμε την συγκέντρωση στις 7 Μάη, 12:00 στο Σύνταγμα.

Διεκδικούμε:

ü  Καθολική ένταξη των καλλιτεχνών και των εργαζομένων στους χώρους του ακροάματος-θεάματος στα μέτρα στήριξης μέχρι να αρθεί ο αποκλεισμός μας από τη δουλειά

ü  Επίδομα στο ύψος των αναγκών μας

ü  Κλαδικές-συλλογικές συμβάσεις εργασίας