ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΕ ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΥΡΙΣΜΟ

Στο πλαίσιο της συνολικότερης επίθεσης που βιώνει ο λαός και η εργατική τάξη, ακόμη και τα μέτρα «προστασίας» για τη μη εξάπλωση του κορονοϊού καλούνται να τα πληρώσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Δεκάδες είναι οι καταγγελίες εργοδοτικής αυθαιρεσίας τις τελευταίες ημέρες κι ανάμεσά τους πολλές αφορούν τους εργαζόμενους στους κλάδους του επισιτισμού και του τουρισμού.

Σε όλη αυτήν την «έκτακτη συνθήκη» υπάρχει ήδη το έδαφος στρωμένο, όσον αφορά τους εργαζομένους. Οι εργοδότες και το κεφάλαιο απέναντι στον κόσμο της εργασίας καθημερινά  εφαρμόζουν τις απολύσεις, τα πετσοκομμένα μεροκάματα και τις καθυστερημένες πληρωμές ή και τις ατελείωτες απλήρωτες ώρες εργασίας. Κι αυτά, σε κανονικές συνθήκες. Πόσο μάλλον τώρα, που με αφορμή τον κορονοϊό η εργοδοσία βρήκε την ευκαιρία να ξεσαλώσει. Καφετέριες, εστιατόρια, μπαρ, όλος ο χώρος του επισιτισμού και της εστίασης εφαρμόζουν τη μέθοδο της υποχρεωτικής άδειας, κόβουν με περισσή ευκολία τα μεροκάματα του προσωπικού, απολύουν κατά κόρον κόσμο, αφού το μαγαζί «δεν βγαίνει» ή παραμένει κλειστό.

Επιπλέον, πολλές είναι οι καταγγελίες για την προσπάθεια εργοδοτών σε ξενοδοχειακές μονάδες να μετακυλήσουν τη «χασούρα» από ακυρώσεις ή μείωση κρατήσεων, στους εργαζόμενους. Οι ξενοδοχοϋπάλληλοι καταγγέλλουν ότι η μείωση κρατήσεων στα ξενοδοχεία έφερε «άδειες» παρά τις αντιρρήσεις των εργαζομένων. Ανάλογες καταγγελίες  κάνουν λόγο για μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, που δεν την δέχθηκαν οι εργαζόμενοι ούτε τον καιρό των μνημονίων. Όπως δηλώνουν οι εποχικοί εργαζόμενοι στον τουρισμό, υπάρχουν αυτή τη στιγμή τροποποιήσεις συμβάσεων από συνεχούς απασχόλησης σε μερικής, προώθηση της εκ περιτροπής εργασίας, άδειες άνευ αποδοχών και δεκάδες απολύσεις και μη επαναπροσλήψεις.

Στις συνθήκες Εργασιακού Μεσαίωνα που διαμορφώνονται, οι εργαζόμενοι είναι εκείνοι που καλούνται να πληρώνουν τα σπασμένα! Σε όλες τις «φυσικές καταστροφές», τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες, τους σεισμούς και τις επιδημίες, η ευθύνη βαραίνει τις δικές τους πλάτες, τη στιγμή που εκείνοι δε φέρουν καμία ευθύνη. Η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία δεν έχουν κανένα λόγο να πληρώσουν κι αυτή την κρίση του καπιταλιστικού- ιμπεριαλιστικού συστήματος, ενός συστήματος που γεννά μόνο τη φτώχεια, τη δυστυχία και την καταστροφή. Γι’ αυτό μαζικά θα πρέπει να εναντιωθούν στην προσπάθεια του να μετακυλήσει το πρόβλημα στις δικές τους πλάτες, με το αφήγημα περί «ατομικής ευθύνης», αλλά αντ’ αυτού να προτάξουν τη συλλογική διεκδίκηση.