Τι να πρωτοπεί κανείς λοιπόν γι' αυτές τις παρατάξεις και κυρίως για τη ΔΑΚΕ, που μπορεί να είναι και η μοναδική παράταξη στα χρονικά που τα χειρότερα δυο χρόνια που πέρασαν οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο μας δεν εμφανίστηκε ποτέ και πουθενά; Στην πρώτη προσπάθεια συνέλευσης στην αρχή της πανδημίας, ήρθαν σα συνοδοί της διοικήτριας κι αποχώρησαν μαζί της, κι από κει και πέρα τίποτα.
Δεν κουνήσανε το μικρό τους δαχτυλάκι ούτε όταν συνάδερφοι με σοβαρά προβλήματα υγείας ή με μικρά παιδιά δεν μπορούσαν να πάρουν άδεια ειδικού σκοπού, ούτε όταν δουλεύαμε με ελάχιστα μέσα προστασίας, ούτε όταν κολλάγαμε ο ένας μετά τον άλλο αλλά δεν έβγαινε το πρόγραμμα κι έπρεπε να γυρίσουμε νωρίτερα από την καραντίνα, ούτε όταν δουλεύαμε με ένα ρεπό, ούτε όταν αναστέλλονταν οι άδειες πριν προλάβουμε να πάρουμε, ούτε όταν πηγαίναμε από τμήμα σε τμήμα, ούτε όταν διώχνανε τους ανεμβολίαστους συναδέρφους μας, ούτε όταν έπρεπε να κάνουμε και τη δουλειά τους, ούτε... ούτε...
Όσο για τη ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ, με "αίσθημα ευθύνης" απέφευγε όλες τις κινητοποιήσεις, στα λόγια ήταν με τους συναδέρφους στην πράξη όμως δεν έκανε το παραμικρό.
Συναδέρφισσες και συνάδερφοι,
Τα σωματεία πρέπει να είναι όργανα πάλης στα χέρια μας κι όχι το μακρύ χέρι της διοίκησης.
Οι συγκεκριμένες παρατάξεις δεκαετίες τώρα και στο νοσοκομείο μας αλλά και οι ομοιδεάτες τους σε όλους τους εργασιακούς χώρους, μετέτρεψαν το συνδικαλισμό σε συνδιαλλαγή, απομάκρυναν τους εργαζόμενους από τα σωματεία και από ενεργά μέλη τούς κάνανε απλούς ψηφοφόρους, για να μπορεί τώρα η κυβέρνηση με το νόμο Χατζηδάκη να τους δώσει άλλο ένα καίριο χτύπημα.
Η πανδημία για να αντιμετωπιστεί θέλει μια σειρά από πράγματα που η κυβέρνηση δεν έχει καμιά διάθεση να κάνει. Τη χρησιμοποιεί όμως σα πρόσχημα για να περάσει μια σειρά από μέτρα. Και οι συγκεκριμένες παρατάξεις τη βοηθούν με κάθε τρόπο.
Δυο μέρες πριν την απεργία για την υπεράσπιση του επιδόματος επικίνδυνης κι ανθυγιεινής εργασίας που η διυπουργική επιτροπή εισηγείται στην κυβέρνηση να καταργηθεί σε πολλούς κλάδους (μαίες, φορείς, βοηθούς θαλάμου, εργαστηριακούς) και να μειωθεί στους νοσηλευτές, αντί να κουβεντιάζουμε στη συνέλευση την οργάνωση του αγώνα μας, οι συγκεκριμένοι την αναβάλλουν. Αν έχεις τέτοιους φίλους, τι τους θέλεις τους εχθρούς, που λέει κι ο λαός μας.
Μην τους κάνουμε τη χάρη.
Ας πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας! Ο οργανωμένος αγώνας είναι η ελπίδα μας.
Οι εργαζόμενοι της e-food, οι εργάτες της Cosco, οι εκπαιδευτικοί, μας δείχνουν το δρόμο. Του αγώνα για την αντίσταση στην αντεργατική πολιτική, για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου