Εργοδοτικό έγκλημα στο Παγκράτι: Στη δουλειά, να παλεύουμε για καλύτερη ζωή, όχι με το Χάρο

Νέο εργοδοτικό έγκλημα συνέβη σήμερα στο Παγκράτι, όταν κουβούκλιο ανελκυστήρα έπεσε από τον 5ο όροφο, με μεγάλη ταχύτητα, και καταπλάκωσε συντηρητή που εργαζόταν στο υπόγειο, προκαλώντας πολλαπλές και σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Ο 30χρονος εργαζόμενος παλεύει για τη ζωή του, σε μια άνιση μάχη με την ασυδοσία και την απληστία του κεφαλαίου.

Ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εγκαταστατών Συντηρητών Ανελκυστήρων καταγγέλλει: «Δεν έχουμε λεπτομερή ενημέρωση, αλλά αυτό που φοβόμαστε είναι η πιθανότητα να μην είχαν προβλεφθεί από το συνεργείο τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας. Πρόκειται για πολύ συγκεκριμένα μέτρα ασφαλείας, τα οποία δεν είναι δύσκολο να εφαρμόσεις μεν, είναι χρονοβόρα δε. Το πρόβλημα είναι πως τα τελευταία χρόνια τα συνεργεία δουλεύουν όλο και πιο εντατικά σε όλο και πιο συμπιεσμένο χρόνο. Η οικονομική δυσπραγία του κόσμου κάνει τα συνεργεία να δουλεύουν υπό πίεση, να βγάζουν περισσότερες δουλειές σε λιγότερο χρόνο για να καλυφθεί το εισόδημα. Υπάρχει αθέμιτος ανταγωνισμός που ωθεί κάποιες φορές στην παράβλεψη των μέτρων ασφάλειας. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια τα εργατικά ατυχήματα έχουν αυξηθεί.»


Τα μέτρα ασφαλείας είναι χρονοβόρο να εφαρμοστούν και το κεφάλαιο διψάει για κέρδη. Η δουλειά εντατικοποιείται, ο εργαζόμενος είναι αναλώσιμο εργαλείο, η ζωή του δεν έχει καμία σημασία, μπορεί και να εξοντωθεί. Χρειάζεται να είναι γρήγορος, αποδοτικός, να είναι αποτελεσματικός σε όλο και μεγαλύτερο φόρτο εργασίας, δηλαδή να παίζει με τη ζωή του κάθε μέρα. Δε δικαιούται να απαιτήσει και να διεκδικήσει τα αυτονόητα δικαιώματά του στη ζωή, τα μέτρα ασφαλείας, το ωράριο και το μισθό. Αν το κάνει, η απειλή της απόλυσης βρίσκεται πάνω απ' το κεφάλι του. Η πίεση της ανεργίας τον αναγκάζει να υποχωρεί.

Η κεντρική πολιτική απόφαση της κυβέρνησης να συρρικνώσει και να διαλύσει τα εργατικά δικαιώματα, η ψήφιση αντεργατικών μέτρων το ένα μετά το άλλο, η προσπάθεια ποινικοποίησης της συνδικαλιστικής έκφρασης και δράσης, όπως και των αγώνων των εργαζομένων, είναι που διαμορφώνουν το έδαφος ώστε οι συνειδήσεις και οι ζωές μας να είναι έρμαια στις ορέξεις τους. Καθόλου συμπτωματικό δεν είναι ότι η ραγδαία αύξηση των εργατικών ατυχημάτων συμπίπτει με την απόφαση να πάρουν πίσω όλες τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος. Το σύστημα της εκμετάλλευσης κάνει πλάτες στους εργοδότες για να μας σκοτώνουν στη δουλειά για ψίχουλα και να θεωρείται δικιά μας ευθύνη η «κακιά στιγμή». Το σύστημα της εκμετάλλευσης θέλει να μας πείσει ότι αποτελεί μονόδρομο και χρησιμοποιεί όλα του τα όπλα, ενώ εμάς μας θέλει άοπλους, αδύναμους, μόνους, υποταγμένους, εν δυνάμει θύματα στο βωμό της κερδοφορίας του.

Εμείς πηγαίνουμε στη δουλειά για να διαμορφώσουμε τους όρους για μια καλύτερη ζωή. Θέλουμε να δουλεύουμε ασφαλείς και να γυρίζουμε σπίτι μας σώοι και υγιείς. Θέλουμε να ζούμε με αξιοπρεπείς συνθήκες. Δικό μας καθήκον δεν είναι η υποταγή. Είναι η διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας στη ζωή και τη δουλειά, στα μέτρα ασφαλείας, στο μισθό και την ανάπαυση. Μαζί με τους συναδέλφους, τον κόσμο της δουλειάς, να δούμε τον εχθρό, να οργανωθούμε και να τον αντιπαλέψουμε. Το σύστημα της εκμετάλλευσης δεν είναι ανίκητο. Το εργατικό κίνημα έχει δείξει ότι η συλλογική πάλη φέρνει νίκες.