Αργά το βράδυ της Δευτέρας αποκαλύφτηκε το έγκλημα που κόστισε τη ζωή 65χρονης εργαζόμενης σε βιοτεχνία στα όρια Άνω Πατήματος Χαλανδρίου και Βριλησσίων. Η γυναίκα και μητέρα 2 παιδιών, με καταγωγή από Ρωσία, που εργαζόταν για πάνω από 20 χρόνια στην επιχείρηση, εγκλωβίστηκε στο κτίριο το μεσημέρι της Δευτέρας, όταν η πυρκαγιά που ξεκίνησε το μεσημέρι της Κυριακής 30 χλμ. μακριά, στον Βαρνάβα Αττικής, έφτασε να καίει σπίτια και επιχειρήσεις σε γειτονιές της Αθήνας. Στον ίδιο χώρο βρίσκονταν μέχρι τελευταία στιγμή κι άλλοι εργαζόμενοι, που πρόλαβαν να ξεφύγουν. Η 65χρονη γυναίκα, όμως, κάηκε ζωντανή μέσα στον χώρο δουλειάς της.
Καθόλου «μοιραίο» δεν ήταν αυτό το περιστατικό. Κανένας «αντικειμενικός» λόγος δεν υπάρχει για το γεγονός πως, σε μια περιοχή που κλήθηκε να εκκενωθεί πάνω από μια ώρα νωρίτερα, εργαζόμενοι έμειναν μέχρι να καούν. Είναι αποτέλεσμα του πλαισίου που έχει διαμορφώσει το σύστημα συνολικά, νομικά, ιδεολογικά, στην πράξη: ότι ο εργαζόμενος (και όλη του η ζωή) υπάρχει για να βρίσκεται στη διάθεση της εργοδοσίας.
Το σύστημα κι οι απολογητές του επιχειρούν να ρίξουν την ευθύνη στα ίδια τα θύματα της πολιτικής του. Αυτοί που επί 30+ ώρες μας καλούσαν ανά πεντάλεπτο να χειροκροτάμε την κυβέρνηση και τους κρατικούς μηχανισμούς για το ότι «δεν θρηνούμε ανθρώπινες ζωές», ενώ καταστρεφόταν το μισό πράσινο που είχε απομείνει στην Αττική και καίγονταν καλλιέργειες, ζώα, εγκαταστάσεις, σπίτια και αυτοκίνητα, και είχε πνιγεί στον καπνό όλη η περιοχή, αυτοί τώρα μιλάνε για «ατομική ευθύνη» και για «ανεύθυνη στάση» του θύματος, καθώς αποκαλύπτονται πλατιά (και ξανά) οι συνέπειες της δολοφονικής πολιτικής που υπηρετούν. Παριστάνουν πως δεν ξέρουν ότι η καθημερινότητα που έχουν φτιάξει για τους εργαζόμενους είναι ένα καθεστώς μόνιμου εκβιασμού. Μισθοί πείνας και οριακή επιβίωση, με κάθε μεροκάματο να είναι σημαντικό. Εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία για όποιον διεκδικεί. Απειλή απόλυσης και ανεργία χωρίς καμία προστασία. Ωράρια λάστιχο, που δεν δίνουν καμιά σημασία στη ζωή και την ξεκούραση των εργαζόμενων, προκειμένου να είναι διαθέσιμος όποτε, όσο και όπως απαιτεί η εργοδοσία. Άπιαστα όρια συνταξιοδότησης και συντάξεις που δεν φτάνουν ούτε για την επιβίωση. Αλλά κι ένα συνολικό «κλίμα», σύμφωνα με το οποίο το κράτος ούτε μπορεί αλλά ούτε και πρέπει να διασφαλίζει τίποτα, ούτε καν τα βασικά δικαιώματα του λαού στη ζωή, την υγεία, την προστασία από καταστροφές κοκ. Ένα «κλίμα» όπου ο καθένας προσπαθεί «να σώσει ό,τι σώζεται», υποχρεωτικά σε πλάνο ατομικό, με τη δυνατότητα συλλογικής οργάνωσης και διεκδίκησης να διώκεται ποινικά.
Αυτό το καθεστώς υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της εργοδοσίας. Εξαιτίας αυτού του καθεστώτος διασφαλίζει τα κέρδη της, γι’ αυτό και προωθεί την επιβολή του με κάθε μέσο. Απ’ την καθημερινότητα στους χώρους δουλειάς, ως τη στήριξη της εκάστοτε κυβέρνησης, τους νόμους που περνάει, τις δικαστικές αποφάσεις που βασίζονται σ’ αυτούς τους νόμους, τους μηχανισμούς κρατικής καταστολής που εφαρμόζουν με τον βούρδουλα αυτούς τους νόμους στα κεφάλια των εργαζόμενων, της νεολαίας, του λαού που αντιστέκεται.
Κανένα άλλοθι για το σύστημα και το κράτος του. Η συναδέλφισσά μας έχασε τη ζωή της εξαιτίας της ίδιας δολοφονικής πολιτικής που προκαλεί και καλύπτει τα εργοδοτικά εγκλήματα, της ίδιας δολοφονικής πολιτικής που τσακίζει τα δικαιώματά μας στη δουλειά, στον μισθό, στην ασφάλιση, στην ουσιαστική ασφάλεια, στη ζωή συνολικά.
- Να αποζημιωθεί η οικογένεια της 65χρονης εργαζόμενης
- Κανένας εργαζόμενος για δουλειά σε επιχειρήσεις που βρίσκονται σε κίνδυνο μέχρι να σβήσουν οι φωτιές
- Όχι στην αναστολή συμβάσεων εργασίας - Πλήρης αποζημίωση χαμένων μισθών και ενσήμων για τους εργαζόμενους στις εταιρίες που έχουν πληγεί
- Μέτρα ουσιαστικής ασφάλειας για όλους τους εργαζόμενους
- Πλήρης αποζημίωση για κάθε καταστροφή απ’ την πυρκαγιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου