Υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα και τη ζωή μας! Δεν είμαστε εργαλεία για τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών!

Οι προκλητικές δηλώσεις του υπ. Εργασίας Γεωργιάδη για νομοθέτηση των 16 ωρών δουλειά τη μέρα αποκαλύπτουν τους ειλικρινείς πόθους της άρχουσας τάξης, των ιμπεριαλιστών και του πολιτικού προσωπικού που τους υπηρετεί. Με όπλο τις κεντρικές οδηγίες της ΕΕ, η οποία δήθεν ενδιαφέρεται για τα δικαιώματα των εργαζόμενων, προωθούν την πλήρη και «νόμιμη» διάλυση του 8ώρου και κάθε έννοιας ωραρίου. Κατεύθυνσή τους για τις εργαζόμενες μάζες, στην Ελλάδα και σε κάθε χώρα, είναι μια ζωή «αφιερωμένη» στην εκμετάλλευση απ’ τον εργοδότη. Διωγμένοι απ’ την εκπαίδευση όσο το δυνατό νωρίτερα, με «μαθητεία» και «πρακτική» απ’ τα παιδικά χρόνια. Με δεκαετίες δουλειάς χωρίς κανέναν περιορισμό ούτε στη διάρκεια ούτε στην ένταση, με μοναδικό σκοπό ύπαρξης την υπηρεσία στο αφεντικό. Με δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα, γιατί όχι και μέχρι το θάνατο, μ’ ένα βάρβαρο συνδυασμό εξοντωτικών ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και σύνταξης που δεν μπορεί να διασφαλίσει ούτε την επιβίωση. Το πρώτο νομοσχέδιο του υπ. Εργασίας σημαίνει την εκκίνηση νέας αντεργατικής επίθεσης, καθώς το σύστημα δεν μπορεί ν’ αρκεστεί στη βαρβαρότητα που επικρατεί ήδη στους χώρους δουλειάς.

Δεν χωράει η παραμικρή αυταπάτη για τις προθέσεις της κυβέρνησης. Η «διευκρίνηση» που δόθηκε απ’ το υπουργείο επιβεβαιώνει το 16ωρο, όταν γράφει «η ελάχιστη ανάπαυση δεν μπορεί να είναι κατώτερη των 11 συνεχών ωρών, το οποίο συνεχίζει να ισχύει για κάθε εργοδότη στον οποίο εργάζεται ο εργαζόμενος» (η υπογράμμιση δική μας). Άλλωστε και με τη σημερινή νομοθεσία επιτρέπεται η δουλειά σε περισσότερους εργοδότες κι είναι πολλοί οι εργαζόμενοι, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, που κάνουν δύο και τρεις δουλειές για να τα βγάλουν πέρα. Αυτό που χρειάζεται το σύστημα είναι το σπάσιμο του νομικού περιορισμού στο χρόνο της εργάσιμης μέρας, ώστε να νομιμοποιήσει αυτό που έχει (σ’ ένα βαθμό) επιβάλει στην πράξη. Στο καθεστώς που οραματίζεται, οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν μέχρι και 16 ώρες τη μέρα και του είναι αδιάφορο αν θα το κάνουν για έναν ή περισσότερους εργοδότες σε οποιονδήποτε συνδυασμό. Το καθεστώς που ισχύει για τους εργαζόμενους στην τουριστική σεζόν είναι το πρότυπο για όλους, σε κάθε κλάδο, όλη τη χρονιά, για όλα τα χρόνια δουλειάς.

Η τοποθέτηση του υπουργού περί «φιλελεύθερης απόφασης» της ΕΕ, μαζί με την «ελαφριά» δήλωση ότι «δική του είναι η απόφαση, όχι δική μου» (εννοεί του εργαζόμενου, άλλωστε η «δουλειά» του υπουργού είναι να διασφαλίζει την εκμετάλλευση όσων πράγματι δουλεύουν), κρύβει τη βασική αλήθεια που γνωρίζουν οι εργαζόμενοι: η «φυσική» λειτουργία του καπιταλισμού οδηγεί στον εξαναγκασμό των εργατών να νοικιάζουν την εργατική τους δύναμη δίχως όρια. Η εργατική νομοθεσία είναι υποχρεωτική προκειμένου να προστατεύει τους εργαζόμενους ακόμα κι απ’ αυτό που μοιάζει επιλογή αλλά στην πραγματικότητα είναι εκβιασμός του συστήματος. Υπάρχει για να περιορίζει την εκμετάλλευση, γι’ αυτό και κανένας κρατικός μηχανισμός δεν αγωνιά για την επιβολή της. Η ιστορική πάλη για μείωση του χρόνου εργασίας είχε πολύ καθαρά στον πυρήνα της τον υποχρεωτικό περιορισμό, τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Κι από τότε, κατηγορούνταν οι εργάτες ότι περιορίζουν την «ελευθερία» του κεφαλαίου να τους ξεζουμίζει απεριόριστα, με σκοπό τη δική τους απελευθέρωση, έστω και για μερικές ώρες.

Οι προεκλογικές μάσκες του πολιτικού προσωπικού του συστήματος ξέφτισαν σε λιγότερο από 2 μήνες και αποκάλυψαν το ίδιο, γνωστό, απάνθρωπο και κυνικό πρόσωπο του καπιταλισμού, που δεν χορταίνει με τίποτα. Οι προεκλογικοί δεκάρικοι περί «καλών μισθών» αποδεικνύονται καθρεφτάκια για τους εργαζόμενους. Οι μισθοί πείνας είναι το έδαφος του εκβιασμού για αύξηση των ωρών δουλειάς και, ταυτόχρονα, η δουλειά σε περισσότερους εργοδότες θ’ αποτελεί «επιχείρημα» για χαμηλούς μισθούς. Το νομοσχέδιο που έρχεται, στο οποίο περιλαμβάνεται και το σπρώξιμο των συνταξιούχων να ξαναμπούν στη δουλειά, πατάει στο έδαφος που έχουν διαμορφώσει οι προηγούμενοι νόμοι. Παίρνει καύσιμα όχι τόσο απ’ το εκλογικό ποσοστό της κυβέρνησης, αλλά απ’ τον αγώνα που δεν δόθηκε για την κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη. Στο επίκεντρο εκείνου του νόμου βρισκόταν η διάλυση του οχταώρου, συμπληρωμένη με κάθε είδους διευκολύνσεις για την εργοδοσία στην κατεύθυνση της απόλυτης διάθεσης του εργαζόμενου στις ανάγκες της. Καμία αγωνία δεν έχει το σύστημα για το πώς θα καλύψουν οι εργαζόμενοι τις δικές τους ανάγκες. Για το σύστημα και τους πολιτικούς του, η ζωή των εργαζόμενων δεν έχει καμία άλλη αξία πέρα της δουλειάς για τον κεφαλαιοκράτη.

Η ζωή μας έχει αξία. Οι εργαζόμενοι είμαστε που παράγουμε ολόκληρο τον πλούτο αυτής της κοινωνίας. Η ζωή και τα δικαιώματά μας δεν είναι «κόστος», «αφθονία», «λαϊκισμός» κι ό,τι άλλη αντιδραστική ορολογία χρησιμοποιεί ένα σύστημα που μας θέλει να δουλεύουμε μια ζωή όλη μέρα κι όλη νύχτα για ένα ξεροκόμματο και να πεθαίνουμε «ορθολογικά» χωρίς να «επιβαρύνουμε» τα ασφαλιστικά ταμεία με σύνταξη ή περίθαλψη. Δεν θα υποταχτούμε σ’ αυτούς που μας αντιμετωπίζουν σαν μια μάζα εργατικής δύναμης προς απεριόριστη εκμετάλλευση, σ’ αυτούς που υποκριτικά στέλνουν «συλλυπητήρια» στις οικογένειες των εργατών που δολοφονούνται στα «ανεξιχνίαστα» εργοδοτικά εγκλήματα, γνωρίζοντας ότι η κούραση κι οι εκβιασμοί είναι απ’ τους βασικότερους παράγοντες που υπονομεύουν τη δουλειά με ασφάλεια.

Οι εργαζόμενοι παντού στον κόσμο, και στην Ελλάδα, αναζητούν διέξοδο, έξω απ’ αυτό το σύστημα που, παρά την κυριαρχία του, βυθίζεται σε ολοένα μεγαλύτερη κρίση. Και μπορεί η πραγματική διέξοδος να κρύβεται επιμελώς με καθρεφτάκια, ρεφορμιστικές απάτες και κοινωνικό εταιρισμό, αλλά ο κόσμος της δουλειάς ολοένα και περισσότερο αναγνωρίζει την απάτη, αποστοιχίζεται απ’ τις δυνάμεις του συστήματος και αναζητά τον δικό του δρόμο. Της αντίστασης και του αγώνα. Αυτόν το δρόμο πρέπει να βοηθήσουμε να στρωθεί, να φωτιστεί, να φαρδύνει και να στεριώσει. Και κάθε εργαζόμενος πρέπει και μπορεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο σ’ αυτή την κατεύθυνση.

• Να μην περάσει το νομοσχέδιο του υπ. Εργασίας!
• Κάτω τα χέρια απ’ το οχτάωρο!
• Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, ώστε να καλύπτουν το κόστος της ζωής!
• Δουλειά και ζωή με δικαιώματα!