ΜΑΖΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΣΤΟ ΜΙΣΘΟ, ΣΤΗ ΖΩΗ
Την Παρασκευή 16 Μάρτη ανακοινώθηκε η συμφωνία για πώληση της καπνοβιομηχανίας ΣΕΚΑΠ και συνολικά των εταιριών Donskoy Tabak -συμφερόντων Ιβάν Σαββίδη-, στην Japan Tobacco Inc., τη δεύτερη μεγαλύτερη πολυεθνική καπνοβιομηχανία του κόσμου, που το 33% ελέγχεται από το ιαπωνικό Δημόσιο. Η εξέλιξη αυτή, απ’ ότι φαίνεται μέχρι στιγμής και από τις ανακοινώσεις της εταιρίας, δεν ήταν μια βεβιασμένη ενέργεια, αλλά μια «απόλυτα μελετημένη επιχειρηματική κίνηση». Η απερχόμενη διοίκηση παρουσιάζει τον εαυτό της περίπου σαν «σωτήρα» της ΣΕΚΑΠ, που αφού την πήρε και την «σήκωσε στα πόδια της», τώρα έρχεται η ώρα του ξεπουλήματος.
Μπορεί τα 1,3 δις ευρώ που θα εισπράξει ο όμιλος Σαββίδη, να μην αφορούν μόνο τη ΣΕΚΑΠ, ωστόσο καταλαβαίνει κανείς εύκολα ότι αυτό που αναλογεί στην καπνοβιομηχανία της πόλης μας, είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από τα 5 εκατ. ευρώ με τα οποία είχε αποκτηθεί το 2013, ακόμη κι αν προσθέσει και την συνολική επένδυση που λέγεται ότι έγινε στη συνέχεια, ύψους 35 εκατ. ευρώ.
Μπορεί τα 1,3 δις ευρώ που θα εισπράξει ο όμιλος Σαββίδη, να μην αφορούν μόνο τη ΣΕΚΑΠ, ωστόσο καταλαβαίνει κανείς εύκολα ότι αυτό που αναλογεί στην καπνοβιομηχανία της πόλης μας, είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από τα 5 εκατ. ευρώ με τα οποία είχε αποκτηθεί το 2013, ακόμη κι αν προσθέσει και την συνολική επένδυση που λέγεται ότι έγινε στη συνέχεια, ύψους 35 εκατ. ευρώ.
Είναι φανερό ότι δεν παίζουν ρόλο, όπως κιόλας ανακοινώνεται, οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν μετά τα πρόσφατα γεγονότα της γκανγκστερικής εμφάνισης του Σαββίδη σε ποδοσφαιρικό αγώνα, με το όπλο στη ζώνη. Όπως επίσης, φαίνεται να μην έπαιξε ρόλο στην απόφαση αυτή, το πρόσφατο «πάγωμα» από τα δικαστήρια της αναγκαστικής εκτέλεσης προστίμου ύψους 44 εκατ. ευρώ. Σίγουρα όμως, δεν είναι μια απόφαση έξω από τον άγριο ανταγωνισμό που εκδηλώνεται μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας (και γενικότερα), για το ποιανού τα κεφάλαια θα προχωρήσουν σε «επενδύσεις» έναντι του άλλου (ο όμιλος Σαββίδη ανακοινώνει παράλληλα στροφή σε άλλες «επενδυτικές» κατευθύνσεις). Οι αιχμές του ίδιου του πρέσβη των ΗΠΑ Τζέφρι Πάιατ, για την προέλευση των κεφαλαίων του επενδυτικού ομίλου Σαββίδη στην περίπτωση πώλησης του ΟΛΘ, είναι ενδεικτικό αυτού του ανταγωνισμού. Ένας ανταγωνισμός, που το τελευταίο που λαμβάνει υπόψιν του, είναι η ανάγκη των εργαζομένων να δουλέψουν και να ζήσουν με αξιοπρέπεια.
Η επόμενη μέρα πρέπει να βρει τους εργαζόμενους σε θέσεις αγώνα. Η αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς είναι πολύ πιθανό να χειροτερεύσει τις εργασιακές συνθήκες, όπως άλλωστε έγινε και την εποχή της μετάβασης στην ιδιοκτησία του Σαββίδη. Η τότε μετάβαση βρήκε τους εργαζόμενους σε αγώνα ενάντια στις ατομικές συμβάσεις, τη μείωση των μισθών, τις «εθελούσιες εξόδους» και τις απειλές για απολύσεις από τον τότε «σωτήρα» Σαββίδη, που μέσα από σκανδαλώδεις διαδικασίες και διαγραφές χρεών απέκτησε την καπνοβιομηχανία της πόλης μας. Ο κάθε κεφαλαιοκράτης θέλει να επιβάλλει τους δικούς του όρους, με στόχο πάντα τη μεγιστοποίηση του κέρδους του, αλλά και την πλήρη αποδιοργάνωση του αντιπάλου του, που είναι σε κάθε περίπτωση η εργατική τάξη και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι.
Πρέπει να ξεπεραστούν αυταπάτες για «καλά» αφεντικά, που δήθεν νοιάζονται για το «καλό του τόπου». Αυτές οι απόψεις κρατάνε την εργατική τάξη σε λήθαργο, χαμηλώνοντας όλο και πιο πολύ τον πήχη των διεκδικήσεων. Φάνηκε και με τις πρόσφατες εξελίξεις, πως μπορεί ένας κεφαλαιοκράτης να πουλήσει (κυριολεκτικά και μεταφορικά), αν κρίνει ότι έτσι είναι καλύτερα για τον ίδιο. Καμιά ενότητα συμφερόντων δεν μπορεί να υπάρξει μεταξύ εργατικής τάξης και κεφαλαιοκρατών. Μόνο ο δρόμος της αντίστασης και του αγώνα, της συγκρότησης της εργατών σε δύναμη αντιπαράθεσης με την εκάστοτε εργοδοσία και συνολικά το κεφάλαιο, μπορεί να βάλει φρένο στον εργασιακό μεσαίωνα. Μόνο αυτή η διαδικασία μπορεί να «εγγυηθεί» τα δικαιώματα στη δουλειά, το μισθό, την ασφάλιση, την αξιοπρεπή ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου