Εργάτες, Εργαζόμενοι, Άνεργοι, Συνταξιούχοι, Νέοι και
Νέες
Μια νέα αντιλαική-αντεργατική καταιγίδα είναι προ των πυλών
με ένα σύνολο μέτρων που κλιμακώνουν την άγρια επέλαση των δυνάμεων του
κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη τα τελευταία
μνημονιακά χρόνια. Πρόκειται για μια ολομέτωπη επίθεση στην εργατική τάξη,
το λαό και τη νεολαία που έχει στρατηγικό χαρακτήρα, επιδιώκοντας να
γυρίσει το ρολόι της ιστορίας πίσω, παγιώνοντας έναν νέο εργασιακό και
κοινωνικό μεσαίωνα με ένταση τόσο της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης όσο
και της καταλήστευσης της χώρας και των πλουτοπαραγωγικών της πηγών και
υποδομών. Μια επέλαση των τελευταίων δεκετιών που πατάει επάνω στην ήττα και
την αποσυγκρότηση του εργατικού, επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος και
στη χώρα μας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας αντιδραστικής ανατροπής των
συσχετισμών δύναμης που κατέκτησαν με την πάλη τους οι λαοί με κορμό την
εργατική τάξη στις ελπιδοφόρες εφόδους του 20ού αιώνα.
Η επίθεση αυτή, που τα τελευταία 7 χρόνια πήρε τη μορφή των
3 μνημονίων, των εφαρμοστικών τους διατάξεων και των μεσοπρόθεσμων συμφωνιών
των κυβερνήσεων της αστικής τάξης με τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και των ΗΠΑ,
έχει ήδη επιφέρει ένα σημαντικό χτύπημα στους όρους δουλειάς και ζωής όλων των
κατοίκων αυτής της χώρας, ντόπιων και μεταναστών-προσφύγων, ανδρών και
γυναικών, νεότερων και μεγαλύτερων. Πάνω σ' αυτά τα δεδομένα πατάει ο νέος
γύρος της επέλασης που όλα δείχνουν ότι δεν θάναι κι ο τελευταίος, καθώς η μόνη
δύναμη που μπορεί να τους σταματήσει, η πάλη των εργατών και συνολικά των
εργαζόμενων λαικών στρωμάτων, αντιμετωπίζει προς ώρας μεγάλες δυσκολίες.
Τόσο οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ όσο και η
σημερινή ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καμώνονται ότι τάχα “διαπραγματεύονται σκληρά” με
τους εκπροσώπους της τρόικας. Στην ουσία είναι έρμαια των απαιτήσεων της
ιμπεριαλιστικής ΕΕ και του ΔΝΤ που σήμερα δυσκολεύονται να βρουν στις μεταξύ
τους σχέσεις-αντιθέσεις σημείο πρόσκαιρης έστω ισορροπίας, με βάση
ιδιαίτερα τις νέες τακτικές αναζητήσεις του επιτελείου Τραμπ και των κομματιών
του αμερικάνικου κεφαλαίου που εκφράζει για την υλοποίηση του στόχου της
παγκόσμιας κυριαρχίας. Και όλα αυτά μέσα σε μια ΕΕ που τρίζει μετά και το Brexit, ενώ αναγκάζεται να
αναγνωρίσει και επισήμως τις πολλές ταχύτητες στο πλαίσιό της.
Δίπλα και παράλληλα σ' όλα αυτά, η χώρα κι ο λαός μας
κινδυνεύουν να μετατραπούν σε κρέας για τα κανόνια των ιμπεριαλιστών και των
αρχουσών τάξεων, σ' ένα ευρύτερο τόξο που φλέγεται στη Μέση Ανατολή, τη
Βόρεια Αφρική και την Ανατολική Μεσόγειο, με σημερινό θέατρο τη Συρία και τις
γύρω περιοχές. Με τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, ιδιαίτερα μεταξύ
ΗΠΑ-Ρωσίας, να παροξύνονται καθημερινά και με τις 2 εξαρτημένες αστικές
τάξεις στις δύο πλευρές του Αιγαίου να συναγωνίζονται στον εθνικισμό, το
ρατσισμό και τον τυχοδιωκτισμό. Με τους μετανάστες-πρόσφυγες ν'
αντιμετωπίζονται κυριολεκτικά ως ανδράποδα, το φασισμό σ' όλες του τις μορφές
να σηκώνει κεφάλι και τη πολιτική της φασιστικοποίησης να αποτελεί απροκάλυπτα
το συμπλήρωμα της εξάρτησης και της αντεργατικής-αντιλαικής επίθεσης του
καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Μια κατάσταση που εγκυμονεί
τεράστιους κινδύνους και που μόνο η φιλία και το κοινό μέτωπο των λαών μπορούν
ν' αποσωβίσουν.
Το κλείσιμο της 2ης αξιολόγησης τραβάει για όλους αυτούς
τους λόγους. Και η ντόπια μεγαλοαστική τάξη βρίσκεται σε τρικυμμία, ακριβώς
γιατί δεν ελέγχει το πεδίο και απλά καλείται να προσαρμοστεί στα δεδομένα που
διαμορφώνουν οι “μεγάλοι παίκτες”. Για ένα όμως πρέπει να είμαστε βέβαιοι. Απέναντι
στο λαό, στα δικαιώματα, το εισόδημα και τις κατακτήσεις του, βρίσκονται όλοι
οι ξένοι και ντόπιοι δυνάστες και ληστές ΕΝΩΜΕΝΟΙ. Και το θέατρο που
παίζεται από το σύνολο των αστικών και ρεφορμιστικών δυνάμεων έχει ως μοναδικό
του στόχο να σπείρει τη σύγχυση, τον αποπροσανατολισμό και τελικά την υποταγή,
χρεώνοντας φυσικά το κόστος ο ένας στον άλλο.
Τα νέα βάρβαρα μέτρα είναι γνωστά. Φροντίζουν να τα
επαναλαμβάνουν καθημερινά ακριβώς για να “χωνευθούν” στις λαικές συνειδήσεις. Στο
μέτωπο του εισοδήματος, η δραστική περικοπή του αφορολόγητου θα επιφέρει
αύξηση της άμεσης φοροληστείας και δραματική μείωση μισθών, μεροκάματων και
συντάξεων. Στο μέτωπο του ασφαλιστικού, η κατάργηση της λεγόμενης
προσωπικής διαφοράς θα έχει ως συνέπεια το σφαγιασμό των συντάξεων.
Υπολογίζεται ότι κατά μέσο όρο θα χαθούν ένας μηνιαίος μισθός για όσους
“τυχερούς” ακόμη δουλεύουν και δύο μηνιαίες
συντάξεις για τους συνταξιούχους. Στο μέτωπο των
εργασιακών, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, η απελευθέρωση
των ομαδικών απολύσεων, η εργοδοτική ανταπεργία, το χτύπημα στον ελεύθερο από
κράτος κι εργοδότες συνδικαλισμό και το απεργιακό δικαίωμα περιλαμβάνονται στο
“μενού”. Στο μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων, βασική στόχευση του δυτικού
ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου σ' αυτή τη φάση αποτελεί η λεγόμενη απελευθέρωση της
αγοράς ενέργειας, το ξεπούλημα δηλ. της ΔΕΗ, του ΔΕΣΦΑ κλπ και το τσάκισμα των
δικαιωμάτων των εργαζομένων σ' αυτές τις επιχειρήσεις.
Απέναντι σ' αυτό το βαρύ για τους εργαζόμενους πακέτο
απαιτείται από ξένους και ντόπιους εκμεταλλευτές η στοίχιση ολόκληρου του
πολιτικού προσωπικού. Ιδιαίτερα ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ καλούνται ο μεν πρώτος να
ψηφίσει και υλοποιήσει τα μέτρα, η δε δεύτερη να δηλώσει από τώρα ότι δεν
πρόκειται να τ' αμφισβητήσει εάν κι εφόσον γίνει κυβέρνηση, άσε που μπορεί να
κληθεί και να τα ψηφίσει κιόλας. Και πράγματι το “μασάζ” στους βουλευτές και τα
κόμματα της πλειοψηφίας πάει σύννεφο από κυβερνητικά στελέχη ούτως ώστε να μην
υπάρξουν διαρροές, ενώ η αξιωματική
αντιπολίτευση ήδη
δήλωσε ότι “το κράτος έχει συνέχεια και δεν αμφισβητούνται οι διεθνείς
συμφωνίες της χώρας”
.
Εργάτες, Εργαζόμενοι, Άνεργοι, Συνταξιούχοι, Νέοι και
Νέες
Η εποχή που ο ρεφορμισμός καλείται να κάνει τη βρώμικη
δουλειά για λογαριασμό του συστήματος είναι εδώ. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή
του, υποταγμένος και υλοποιητής της σύγχρονης βαρβαρότητας του κεφαλαίου και
του ιμπεριαλισμού, κάλπικα παριστάνει δήθεν την Αριστερά που νοιάζεται για τα
λαικά προβλήματα. Τίποτα δεν είναι πιο ψεύτικο από αυτό. Έχει καταφέρει να
περάσει τα πιο αντιλαικά μέτρα και το γεγονός ότι μπορεί ακόμη και σήμερα να
σπέρνει την απογοήτευση και τη μοιρολατρία είναι το μεγάλο του ατού επ' ωφελεία
του σάπιου συστήματος που διαχειρίζεται. Είναι αυτό που τον διατηρεί στην
κυβερνητική εξουσία και όχι το δήθεν φιλολαικό του προσωπείο. Σ' αυτή την κατάσταση
πρέπει να απαντήσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός με τη μαζική κι αποφασιστική
τους πάλη.
Αλλά και στα συνδικάτα η κατάσταση δεν είναι καλύτερη.
Η εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, η αστική γραμμή και
κατεύθυνση σε ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα και πρωτοβάθμια σωματεία παραμένει
κυρίαρχη για χρόνια. Ενώ είναι πασιφανές τί πρόκειται ν' ακολουθήσει το επόμενο
διάστημα από πλευράς επίθεσης, κάνουν ότι περνάει απ' το χέρι τους για να μην
υπάρξει το παραμικρό εργατικό σκύρτημα (πολύ περισσότερο μια σοβαρή προετοιμασία),
ν' απομονωθούν οι δεκάδες εστίες αντίστασης που ξεπηδούν σ' εργασιακούς χώρους,
να παγιωθεί η λογική της αδυναμίας και της ανυμπόριας. Σουλατσάρουν
στους διαδρόμους της ΕΕ ακόμη και του ΔΝΤ, στις δεκάδες επιτροπές με
εκπροσώπους του κράτους, της εργοδοσίας και του ιμπεριαλισμού. Η γραμμή της
ταξικής συνεργασίας, του ακολουθητισμού και της στήριξης στις επιλογές της αστικής τάξης είναι αυτή που
τους αναπαράγει ως στρώμα στις πλάτες των εργατών και των εργαζομένων. Η
φιγούρα του αργόσχολου-κρατικοδίαιτου “συνδικαλιστή”, του “ειδικού” και του
μεσάζοντα, του βουτηγμένου στη λαμογιά και στους “ελιγμούς”, κάποιου που δεν
είναι όπως οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, ταιριάζει γάντι στο ρόλο που τους έχει
ανατεθεί, του κατευνασμού των αγώνων και των συνειδήσεων. Ταυτόχρονα
προβοκάρουν με τη στάση τους τον γνήσιο εργατικό-ταξικό συνδικαλισμό.
Δικό τους έργο είναι η απομαζικοποίηση των συνδικάτων, η
κυριάρχιση της γραμμής του συμβιβασμού και της υποταγής, της ανάθεσης και της
εξουσιοδότησης, του βολέματος και του ατομισμού. Δικές τους και οι απανωτές
ήττες - με ελάχιστες εξαιρέσεις - των αγώνων των εργαζομένων. Πρόκειται για
το μακρύ χέρι του συστήματος μέσα στα όργανα των εργαζομένων που τα έχει
μετατρέψει σε όργανα συνδιαλλαγής, ενίοτε και συνδιοίκησης, με τον ταξικό
αντίπαλο και το κράτος του. Ταυτόχρονα κάνει απωθητική τη μαζική συμμετοχή των
εργατών και των εργαζομένων στα σωματεία και τους συλλόγους, αφού οι ίδιοι τα
νοιώθουν σαν κάτι ξένο με τα συμφέροντά τους τόσο από άποψη άμεσης ανάληψης
δράσης στη κατεύθυνση αντίστασης και διεκδίκησης, όσο και με το ανοιχτό χτύπημα
της προοπτικής της αναμέτρησης με το σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς.
Πώς είναι σήμερα δυνατόν να ανακοπεί η αχαλίνωτη επίθεση
των δυνάμεων του συστήματος; Μπορούμε οι εργαζόμενοι να φρενάρουμε τη νέα
λαίλαπα, να απωθήσουμε τα νέα μέτρα, να υπερασπιστούμε εν τέλει τη δουλειά και
τη ζωή μας;
Λίγες εκατοντάδες μέτρα από 'δω, δυνάμεις που αναφέρονται
στην ανάγκη των αγώνων πραγματοποιούν τη δική τους συγκέντρωση. Μέσα από μια
λογική και πρακτική ηγεμόνευσης στο εξωκοινοβούλιο (ακόμα και μεταξύ τους),
ιδιοποίησης της ταμπέλας ορισμένων συνδικάτων, επιχειρούν να δόσουν το δικό
τους στίγμα (όχι χωρίς διαφοροποιήσεις) με το βλέμμα στραμμένο στις επόμενες
εκλογές. Βλέπετε, οι ταξικοί-κοινωνικοί αγώνες πρέπει πάντοτε να
κεφαλαιοποιούνται στη “μητέρα των μαχών”, τις εκάστοτε κοινοβουλευτικές
διαδικασίες. Τί κι αν τα μέτρα έχουν το χαρακτήρα που προαναφέραμε; Τί κι
αν οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί; Τί κι αν διαρηγνύουν τα ιμάτιά τους
τελευταία ότι επιζητούν την κοινή δράση; Το κατεβατό της μεταβατικής τους
αυταπάτης, της ρεφορμιστικής τους ουτοπίας, είναι αυτό που τους ενώνει, που το
θέτουν ως προαπαιτούμενο για οποιαδήποτε συνεργασία και που λίαν προσφάτως
έπαθε στραπάτσο με το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, επιμένουν. Έρχονται
στιγμές ,τελικά, που οι ρεφορμιστές αποδεικνύονται οι μεγαλύτεροι εχθροί των
μεταρρυθμίσεων.
Αλλά και το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, που αύριο θα παραγματοποιήσει
την δικιά του συγκέντρωση, αποτελεί τον πρώτο διδάξαντα στον κατακερματισμό και
τη διάσπαση. Το ημερολογιακό και το χωροταξικό δεν μπορούν να κρύψουν τη
βαθειά ρεφορμιστική του γραμμή, την υποταγή του στην αστική νομιμότητα, την
εχθρότητά του σε αντιστάσεις και αγώνες που δεν ελέγχει. Τα συνδικάτα που
ελέγχει δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από αυτά που κυριαρχούν οι αστικές
δυνάμεις, από άποψη μαζικότητας και συμμετοχής των ίδιων των εργαζομένων αλλά
και από άποψη γραμμής και προσανατολισμού. Οι κινήσεις τηλεοπτικού τύπου και οι
εικονικότητες δυστυχώς έχουν γίνει το κυρίαρχο στοιχείο στις μέρες μας σε μια
σειρά δυνάμεις με τους εργαζόμενους ουσιαστικά απόντες.
Εργάτες, Εργαζόμενοι, Άνεργοι, Συνταξιούχοι, Νέοι και
Νέες
Η κατάσταση για την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους
είναι δύσκολη αλλά αναστρέψιμη. Η αντιστροφή των αρνητικών δεδομένων θα
στηριχθεί πάνω στην ολόπλευρη συγκρότηση των δυνάμεων του κινήματος, πρώτα και
κύρια στην ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Αυτή προυποθέτει μαζικές
δημοκρατικές διαδικασίες συζήτησης και αντιπαράθεσης στους χώρους δουλειάς.
Ανάληψη πρωτοβουλιών για την κίνηση κόσμου στη προοπτική επίτευξης
συγκεκριμένων κάθε φορά στόχων. Αναγνώριση των φίλων αλλά και των εχθρών του
κινήματος. Κατανόηση των αναγκαιοτήτων και των δυνατοτήτων που υπάρχουν για την
επίτευξη των στόχων. Πρόκειται για μια σύνθετη διαδικασία με επιδίωξη την
πλατιά συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων, την απόκτηση αυτοπεποίθησης, την
πολιτικοποίηση και δράση στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που επιδιώκει το
σύστημα. Με συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, απεργίες και διαδηλώσεις μπορούν
σημαντικά πράγματα να γίνουν στη κατεύθυνση συσσώρευσης δυνάμεων και
διαφοροποίησης του σημερινού συσχετισμού δύναμης. Για να μπορούν οι αγώνες να
φτάνουν σε νίκες κι όχι να είναι άσφαιρες διαμαρτυρίες.
- ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΝΕΑ ΑΝΤΙΛΑΙΚΑ-ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΑ
ΜΕΤΡΑ!
- ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΕ ΜΙΣΘΟΥΣ, ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ!
- ΟΧΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΦΟΡΟΛΗΣΤΕΙΑ! – ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠ' ΤΙΣ
ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ!
- ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ
ΕΡΓΑΣΙΑΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ!
- ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ ΑΠΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΙ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑ
ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ!
- ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΕ, ΔΝΤ, ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ!
- ΜΕ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ, ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΝΑ
ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου