40 άτομα απολύονται από δομές κοινωνικής πρόνοιας παιδιών με αναπηρία

Στις 19 Μαρτίου λήγουν οι συμβάσεις 40 εργαζομένων στο Κέντρο Κοινωνικής Πρόνοιας της Περιφέρειας Αττικής. Πρόκειται για εργαζόμενους διαφόρων ειδικοτήτων: ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, κοινωνικούς φροντιστές, βρεφονηπιοκόμους και βοηθούς νοσοκόμων, που επί δώδεκα μήνες στελεχώνουν δομές, όπως το Αναρρωτήριο Πεντέλης, η Παιδόπολη «Άγιος Αντρέας», η Παιδόπολη «Αγία Βαρβάρα», το Παράρτημα Αποκατάστασης και Αποθεραπείας Παιδιών με Αναπηρία Βούλας, το Παράρτημα ΑΜΕΑ Μελισσίων, το Παράρτημα Προστασίας Παιδιού «Η Μητέρα» και το Παράρτημα ΑΜΕΑ Δυτικής Αττικής. Εργαζόμενους που προσλήφθηκαν πριν από ένα χρόνο με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, τους καλλιέργησαν ελπίδες ότι οι συμβάσεις τους θα ανανεωθούν, πάλεψαν όλο αυτό το διάστημα με τεράστιες ελλείψεις σε υποδομές και προσωπικό και τώρα απολύονται. Και μάλιστα, ήδη από τις 2-11-2023, δημοσιεύθηκε η νέα προκήρυξη, επίσης διάρκειας 12 μηνών, για να τους αντικαταστήσει με τους επόμενους «αναλώσιμους».

Τη Δευτέρα 11 Μαρτίου πραγματοποίησαν συγκέντρωση έξω από το υπουργείο Οικογένειας, συναντήθηκε αντιπροσωπεία τους με την υπουργό Ζαχαράκη για να εισπράξουν αόριστες υποσχέσεις, που εξανεμίστηκαν την Πέμπτη 14 Μαρτίου όταν έμαθαν ότι τελικά θα απολυθούν.

Δεν θα σταθούμε μόνο στο ότι αυτοί οι εργαζόμενοι είναι απαραίτητοι. Το δικαίωμα στη δουλειά ισχύει για όλους και είναι αναφαίρετο δικαίωμα του λαού. Εξάλλου, το γεγονός ότι η κυβέρνηση, που με την πολιτική της απαξιώνει πλήρως αυτούς τους φορείς και δείχνει συστηματικά εγκληματική αδιαφορία για την τύχη ακόμα και παιδιών με αναπηρία, αναγκάζεται να επαναπροκηρύξει τις θέσεις το αποδεικνύει. Ωστόσο, αποδεικνύει και το γεγονός ότι αντιμετωπίζει τόσο τα παιδιά αυτά, όσο και τους εργαζόμενους δίπλα τους, ως αναλώσιμους. Τους κρατά συστηματικά ομήρους, με απανωτές προκηρύξεις που ανανεώνουν το δυναμικό μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, που δεν επιτρέπει καν την προσαρμογή και εκπαίδευσή του. Είναι γνωστή τακτική σε όλο το δημόσιο, από τον χώρο της εκπαίδευσης, της υγείας έως και τους δήμους, να λειτουργεί, κυρίως, με προσωπικό σε ελαστικές σχέσεις απασχόλησης, επικουρικούς, συμβασιούχους, αναπληρωτές, ωρομίσθιους, εργολαβικούς, προσωπικό σε καθεστώς ομηρίας και τρομοκρατίας. Η μόνιμη και σταθερή δουλειά, κατακτημένη επί χρόνια στο δημόσιο, είναι «αγκάθι» για το σύστημα και παρελθόν, ειδικά σε τομείς «βαρίδια», όπως οι υπηρεσίες με αντικείμενο τα δικαιώματα του λαού.

Το δίκαιο αίτημα αυτών των ανθρώπων να παραμείνουν στη δουλειά είναι ζήτημα όλων των εργαζόμενων που υπερασπίζονται το δικαίωμα στη δουλειά και τη ζωή με αξιοπρέπεια, αλλά και ζήτημα όλου του λαού που υπερασπίζεται το δικαίωμά του για ελεύθερη πρόσβασή του σε κατακτημένα αγαθά και υπηρεσίες. Η δικαστική οδός που επιλέγουν συχνά οι εργαζόμενοι σε αυτές τις περιπτώσεις, μπορεί να έχει αποτέλεσμα μόνο υπό την πίεση του κινήματος, των συγκεντρώσεων και κινητοποιήσεων των εργαζομένων, της λαϊκής απαίτησης και των αγώνων, που είναι το μόνο όπλο που διαθέτουν και μπορεί να φέρει νίκες.