Καταγγελία για τις αντίξοες συνθήκες εργασίας στο εργοστάσιο της ΒΙC

Σε άκρως επικίνδυνες συνθήκες εργασίας καλούνται να δουλεύουν οι εργάτες του εργοστασίου της Bic. Εν μέσω καύσωνα με τις θερμοκρασίες να φτάνουν τους 40 βαθμούς, οι εργαζόμενοι δουλεύουν με κλιματισμό που είτε δεν υπάρχει καθόλου είτε υπολειτουργεί όπου υπάρχει, με τους εργάτες κυριολεκτικά να λιώνουν.

Ήδη έχουν υπάρξει τα πρώτα λιποθυμικά περιστατικά στη βάρδια του σαββατοκύριακου! Εδώ να σημειώσουμε ότι στη βάρδια του σαββατοκύριακου οι εργαζόμενοι δουλεύουν υπερεντατικά για δώδεκα ώρες σε εργασίες που αφορούν κουβάλημα και σκληρή χειρωνακτική εργασία  με την κούραση να χτυπάει  κόκκινο. Αυτό σε συνδυασμό με την σοβαρή έλλειψη κλιματισμού έχει ως αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να πέφτουν κάτω από την εξάντληση και εργατικά ατυχήματα που μπορούν να γίνουν ακόμα και θανατηφόρα. Μέχρι και η χρήση της μάσκας γίνεται ανυπόφορη και οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να την βγάλουν για πάρουν λίγο αέρα. Παρά τις συνεχείς διαμαρτυρίες από την μεριά των εργαζομένων για επαρκή κλιματισμό, η εταιρεία αρνείται πεισματικά να βάλει. Η ακόρεστη λύσσα της για κέρδος δε λογαριάζει ανθρώπινες ζωές ούτε στοιχειώδεις ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.

Την ίδια στιγμή που η εταιρεία χτίζει καινούργιες πτέρυγες με μηχανές που κοστίζουν εκατομμύρια ευρώ και μάλιστα με χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι εργάτες καλούνται να δουλεύουν με ανεμιστήρες το καλοκαίρι και με σόμπες το χειμώνα. Αποδεικνύεται για ακόμα μια φορά με τραγικό τρόπο πώς αντιμετωπίζει τους εργάτες το κεφάλαιο. Σαν εξαρτήματα μηχανής, σαν δούλους που δουλεύουν κάτω από όρους εργασιακού μεσαίωνα, αξιοποιώντας στο έπακρο όλη την κυβερνητική αντεργατική πολιτική.

Και ενώ η παραγωγή βρίσκεται στα ύψη, οι εργάτες καλούνται να δουλεύουν συνεχώς υπερωρίες, με αποτέλεσμα αρκετοί να γυρνάνε στα σπίτια τους για λίγες μόνο ώρες μέχρι να ξαναπιάσουν πάλι βάρδια. Το τελευταίο διάστημα μάλιστα η εταιρεία κάνει λόγο συνεχώς για κόψιμο αδειών όπως το Πάσχα που μας πέρασε αλλά  και φέτος το καλοκαίρι.

Αυτή είναι η βάρβαρη πραγματικότητα στην οποία μας καλούν να ζήσουμε και να αποδεχτούμε. Μια πραγματικότητα με εργαζόμενους να λιποθυμούν από την εξάντληση και την ζέστη. Μια πραγματικότητα που το αφεντικό μπορεί και με τον νόμο να «λιώσει» τους εργάτες στις υπερωρίες χωρίς πληρωμή. Μια πραγματικότητα που θέλει τους εργάτες αναλώσιμους.

Αυτή η ίδια πραγματικότητα όμως αποδεικνύεται κάθε μέρα και πιο έντονα ότι πρέπει και μπορεί να αλλάξει. Μέσα από την ένταξη των εργαζομένων στα σωματεία τους, μέσα από την συλλογική αντίσταση και αναμέτρηση με την εργοδοσία, το κεφάλαιο και την αντεργατική πολιτική, οι εργαζόμενοι μπορούν να ξεπεράσουν την απογοήτευση και να διεκδικήσουν μια ζωή με δικαιώματα, μια ζωή που τους αξίζει.