Την Τετάρτη 16 Ιούνη η κυβέρνηση της ΝΔ, μέσα σε κλίμα απεργιακών κινητοποιήσεων, ψήφισε το νέο αντεργατικό τερατούργημα που χτυπά δραματικά τα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων και διαμορφώνει ένα μαύρο εργασιακό τοπίο ιδιαίτερα για τη νεολαία. Οι 158 κυβερνητικοί ψήφοι και η υπερψήφιση των μισών άρθρων από τον ΣΥΡΙΖΑ (παρά τις αντιπολιτευτικές του κορόνες) δείχνουν ότι ο νέος αντεργατικός οδοστρωτήρας, ανοιχτά ή συγκαλυμμένα, έχαιρε της συμφωνίας της μεγαλύτερης μερίδας του ντόπιου πολιτικού προσωπικού, αποτέλεσε διακαή πόθο δεκαετιών του κεφαλαίου και έπρεπε να ψηφιστεί και να εφαρμοστεί άμεσα παρακάμπτοντας κάθε εμπόδιο.
Όλο το διάστημα που πέρασε μέχρι την τελική ψήφιση του νομοσχεδίου, ο εργαζόμενος λαός μέσα σε τεράστιες δυσκολίες -που επέβαλαν τόσο η περίοδος της πανδημίας και του παρατεταμένου lock down, όσο και η διαλυτική κατάσταση του συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος- έδωσε μια μεγάλη και σημαντική μάχη. Μια μάχη η οποία μέσα στην εξέλιξή της ανέδειξε σημαντικές αδυναμίες και όρια στη δυνατότητα συγκρότησης ενός εργατικού μετώπου ικανού να προσπεράσει τις πολλαπλές τρικλοποδιές των «ψεύτικων φίλων» και να δημιουργήσει όρους ανατροπής της κυβερνητικής αντεργατικής λαίλαπας. Παρόλα αυτά αναδείχτηκαν αγωνιστικές διαθέσεις πλατιών εργαζόμενων μαζών, οι οποίες παρότι δε μπόρεσαν να εκφραστούν με οργανωμένο τρόπο αποτελούν παρακαταθήκη για την αμέσως επόμενη ημέρα, γεγονός που γίνεται ακόμη πιο σημαντικό καθώς μπορεί να συναντηθεί με τα στοιχεία έντονης δυσαρέσκειας της εργαζόμενης νεολαίας που αναδείχθηκαν.
Οι τρεις μαζικές απεργίες (6 Μάη, 10 Ιούνη, 16 Ιούνη) και οι μαζικές απεργιακές συγκεντρώσεις που έβγαλαν στους δρόμους χιλιάδες εργαζόμενους σε ολόκληρη τη χώρα, βρήκαν απέναντί τους σύσσωμο το αστικό πολιτικό προσωπικό, την εργοδοσία, το κεφάλαιο και τις υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Η πραξικοπηματική ακύρωση της απεργίας στις 3 Ιούνη, με απεργοσπαστική σφραγίδα της ΓΣΕΕ και ακόλουθους την ΑΔΕΔΥ, το ΕΚΑ και το ΠΑΜΕ, αποτέλεσε την κορύφωση της φιλοκυβερνητικής κατεύθυνσης των γνωστών συνδικαλιστικών ηγεσιών, αλλά και μια ακόμη απόδειξη της απροθυμίας του ΠΑΜΕ να συγκρουστεί ουσιαστικά με την αστική πολιτική. Η συντονισμένη προσπάθεια υπονόμευσης του μαζικού απεργιακού αγώνα, η οποία εκφράστηκε στα κεντρικά συνδικαλιστικά όργανα και κατέβηκε μέχρι τους μαζικούς εργασιακούς χώρους και τα πρωτοβάθμια σωματεία, μέσα σε όλα έδειξε το άγχος και τον φόβο γι’ αυτό που θα μπορούσε να ξεσπάσει. Φοβούνται -όπως ο διάολος το λιβάνι- τη δύναμη και την ενότητα των εργαζόμενων και της εργατικής τάξης.
Η επόμενη μέρα της ψήφισης του αντεργατικού νομοσχεδίου περιλαμβάνει την χωρίς εμπόδια εφαρμογή των νέων μέτρων και συνολικά το προχώρημα της επίθεσης. Οι αλλαγές στα ωράρια, τις απολύσεις, την κυριακάτικη αργία, την απεργία, την λειτουργία των σωματείων και συνολικά οι ανατροπές στα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζόμενων θα είναι άμεσες και πραγματικά θα διαμορφώσουν ένα νέο αντεργατικό τοπίο. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να συνεχίσει ακάθεκτη την επίθεση, αφού φέρνει στη Βουλή νέο αντιδραστικό νομοσχέδιο για την εκπαίδευση (αξιολόγηση και λειτουργία σχολικών μονάδων και εκπαιδευτικών) ενώ έχει ήδη ανακοινώσει ότι μέσα στο καλοκαίρι θα φέρει στη Βουλή νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο. Η πραγματικότητα της επίθεσης δεν αφήνει κανένα περιθώριο εφησυχασμού, αντιθέτως απαιτεί συνέχιση, επιμονή, οργάνωση και μαζικό αγώνα για την ανατροπή του αντεργατικού νομοσχεδίου.
Πρέπει να είναι ξεκάθαρο πως η κυβέρνηση και το κεφάλαιο ψήφισε έναν νέο βάρβαρο νόμο, όπως κάθε άλλο άλλωστε, για να τον εφαρμόσει στο σύνολό του. Τα γνωστά επιχειρήματα που ακούγονται όλο και περισσότερο ότι «ο νόμος θα μείνει στα χαρτιά» και «δε θα εφαρμοστεί στη πράξη», είναι πλήρως αποπροσανατολιστικά και στην πραγματικότητα εκφράζονται από δυνάμεις που επενδύουν στην ήττα και θέλουν να αποχωρήσουν από τη βασική κατεύθυνση συγκρότησης κινήματος ανατροπής του νόμου.
Η Ταξική Πορεία με όσες δυνάμεις διαθέτει μέσα και έξω από εργασιακού χώρους, στα σωματεία, τις γειτονιές, αξιοποιώντας το όπλο της κοινής δράσης όπου υπήρχε η δυνατότητα και παρά τις δυσκολίες και το άσχημο κλίμα στο συνδικαλιστικό κίνημα, προσπάθησε να προωθήσει τη κατεύθυνση της συγκρότησης απεργιακού αγώνα για την ανατροπή του αντεργατικού τερατουργήματος. Πήρε πρωτοβουλίες δράσης, πραγματοποίησε δεκάδες μαζικές παρεμβάσεις σε πολλές πόλεις της χώρας, μαζικοποίησε και στήριξε έμπρακτα τις απεργίες και τις απεργιακές συγκεντρώσεις, ακόμη και αυτές που καλέστηκαν με όρους «παρανομίας», αντιπαρατέθηκε με τις λαθεμένες και αποπροσανατολιστικές λογικές που σε πολλές περιπτώσεις κυριαρχούσαν στο κίνημα.
Η επόμενη μέρα δεν πρέπει να μας βρει ανενεργούς και απογοητευμένους. Ο αγώνας για την ανατροπή του αντεργατικού νόμου και συνολικά της επίθεσης πρέπει να συνεχιστεί. Τα σωματεία, καθόλου τυχαία, βρέθηκαν ξανά στο επίκεντρο της επίθεσης ακριβώς γιατί αποτελούν το κύτταρο των εργατικών διεκδικήσεων και αντιστάσεων. Η εκ νέου μαζικοποίησή τους και κυρίως από τη νεολαία, που δέχεται με ένταση τη βαρβαρότητα, είναι ζήτημα καθοριστικής σημασίας και πρέπει να παλευτεί με κάθε μέσο. Η μάχη που δόθηκε πρέπει να μας διδάξει πως χρειάζεται οι εργαζόμενοι να πάρουμε την κατάσταση στα δικά μας χέρια, να κάνουμε πέρα τις λογικές και τις δυνάμεις του ξεπουλήματος και της ήττας που κυριαρχούν και να προσπαθήσουμε για την ταξική οργάνωση στους χώρους εργασίας και την ανάπτυξη μαζικών συλλογικών αγώνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου