Λόγια που τα ακούμε συχνά, καμιά φορά κι από μερικούς που ούτε τα πιστεύουν, θα πει κανείς. Αυτό δε θα πει όμως ότι δεν ισχύουν, θα απαντήσω.
Δύναμή μας είναι η ενότητά μας. Το να δρούμε όλοι για όλους, το να ανταλλάζουμε απόψεις για τα κοινά μας προβλήματα, να παίρνουμε αποφάσεις και να τις παλεύουμε μαζί.
Το να υποστηρίζουμε με θάρρος τις απόψεις μας κι όχι να κρυβόμαστε πίσω από δήθεν ανεξαρτησίες.
Το να βρίσκουμε τις αιτίες που προκαλούν τα προβλήματά μας και να προσπαθούμε να τις καταπολεμήσουμε.
Το να αναγνωρίζουμε σωστά εχθρούς και φίλους.
Το να μη θεωρούμε προϋπόθεση για ν' αγωνιστούμε το να καταλήξουν όλοι οι συνδικαλιστές σε μια γνώμη, να ενωθεί η Αριστερά ή ένα σωρό άλλα πράγματα που δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ, αλλά να επιζητούμε την κοινή δράση δυνάμεων για ζητήματα στα οποία συμφωνούν.
Το να μην περιμένουμε το "σχέδιο το μελετημένο σε όλες του τις λεπτομέρειες", το οποίο μάλιστα δεν θα μας ζητά και καμία θυσία ή θα απαιτεί ένα ελάχιστο τίμημα. Όσο η κατάσταση χειροτερεύει τόσο το "τίμημα της νίκης" θα μεγαλώνει κι ο μόνος τρόπος να στοιχίσει λιγότερο στον καθένα μας είναι να είμαστε πολλοί αυτοί που θέλουμε να το πληρώσουμε.
Κυρίως, όμως, το να μην περιμένουμε άλλες, καλύτερες συνθήκες για να παλέψουμε. Κάθε μάχη που χάνουμε σχεδόν αμαχητί (γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων πείστηκε -από ποιους άραγε;- ότι είναι χαμένη έτσι κι αλλιώς), κάνει την κατάσταση χειρότερη κι ανοίγει την όρεξη των αντιπάλων μας για περισσότερα μέτρα.
Από το 2008 περιμένουμε πως όπου νά 'ναι τελειώνει το κακό, πως δεν μπορεί να γίνουν χειρότερα τα πράγματα. Όμως κάθε χρονιά που έρχεται είναι χειρότερη από την άλλη και φως στο τούνελ δεν φαίνεται από πουθενά.
Γιατί τίποτα καλό για μας δεν θα γίνει αν εμείς δεν παλέψουμε γι' αυτό. Όσα δικαιώματα κινδυνεύουμε να χάσουμε σήμερα κι όσα χάσαμε ως τώρα δεν ήταν προσφορά κάποιου καλού πρωθυπουργού που οι συνθήκες του επέτρεψαν να μας τα δώσει, αλλά αποτέλεσμα μαζικών κι ανυποχώρητων αγώνων των εργαζόμενων και του λαού. Αυτός λοιπόν είναι ο μοναδικός τρόπος να βελτιώσουμε τις συνθήκες ζωής και δουλειάς μας κι όχι να περιμένουμε από κάθε είδους εκλογές να πετύχουμε "το δέκα το καλό".
Άλλωστε όπως τόσο κυνικά ανακοίνωσε ο γνωστός εφοπλιστής (και ούτε καν αρνήθηκε η κυβέρνηση), οι κυβερνήσεις είναι για να εξυπηρετούν εφοπλιστές, βιομήχανους και τραπεζίτες, που τους έχουν και χεσ*ένους και να μετακυλούν όλα τα βάρη στο λαό.
Σ' αυτή την κατεύθυνση είναι και το νομοσχέδιο Χατζηδάκη-Βρούτση, που εκτός από δεκάδες αντεργατικά μέτρα, αυτό που προσπαθεί να κάνει είναι να διαλύσει τα πρωτοβάθμια σωματεία, να κάνει σχεδόν αδύνατο το να μπορούν να πάρουν αποφάσεις αγώνα, κι αν μια στο τόσο το καταφέρουν αυτοί να βγαίνουν σχεδόν αμέσως παράνομοι.
Γιατί το κάνει τώρα αφού ως γνωστό τα σωματεία είναι στα χειρότερά τους; Στους πιο πολλούς χώρους του ιδιωτικού τομέα ή δεν υπάρχουν ή είναι εργοδοτικά και στο δημόσιο ή είναι απλές σφραγίδες ή υπολειτουργούν. Κι όσο για αποφάσεις αγώνα, ελάχιστα έχουν πάρει τα τελευταία χρόνια. Μα ακριβώς γι' αυτό. Το σύστημα και οι κυβερνήσεις του πρώτα αποδυνάμωσαν με χίλιους τρόπους από μέσα τα σωματεία, πρώτα δυσφήμισαν με κάθε τρόπο το συνδικαλισμό μετατρέποντάς τον σε συνδιαλλαγή, πρώτα απομάκρυναν τους εργαζόμενους από την οργανωμένη πάλη, πρώτα πήραν με το μέρος τους την εργατική αριστοκρατία για να σφυρίζει αδιάφορα κάθε φορά που έρχονταν νέα μέτρα ή να κυρήσσει μια απεργία για τα μάτια του κόσμου, για να περάσει στο επόμενο βήμα, τώρα που τα κατάφερε όλα αυτά. Να μας πάρει από τα χέρια το μοναδικό όπλο που έχουμε να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας και να μας αφήσει μόνους κι άοπλους απέναντι στην εργοδοσία, που θα ζητάει ό,τι θέλει, θα απειλεί όσο θέλει και δεν θα σταματάει πουθενά.
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ.
ΑΥΤΟΙ ΜΑΣ ΑΠΕΔΕΙΞΑΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ.
ΑΝ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ!
Α.Λ. - νοσηλεύτρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου