Εκτεθειμένοι οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς

Όλοι οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες και ιδιαίτερα στα λεωφορεία, λίγο-πολύ ξέραμε ότι είμαστε εργαζόμενοι ενός κατώτερου θεού. Το τελευταίο διάστημα έγινε φανερό και στον πιο δύσπιστο ότι αυτό είναι μεγάλη αλήθεια. Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα και τον «πόλεμο» με τον «αόρατο εχθρό» τον κορονοϊό, νιώθουμε σαν να πηγαίνουμε ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια. Η εταιρία μάς βλέπει σαν αναλώσιμα υλικά ή και ακόμα χειρότερα. Παρότι συνάδελφοί μας βρέθηκαν σε επαφή με ανθρώπους που νοσούσαν από τον κορονοϊό από τις πρώτες μέρες κι ενώ σε άλλους χώρους οι εργαζόμενοι είναι με κάποιο τρόπο προστατευμένοι –φυσικά πολύ λιγότερο απ’ ό,τι απαιτείται– για εμάς είναι σαν να μην τρέχει τίποτα.
Από μέτρα προστασίας, η εταιρία μάς χορήγησε από ένα μπουκάλι αντισηπτικό πριν από μια βδομάδα και με καθυστέρηση, αφού πρώτα είχαμε πάρει όλοι από μόνοι μας ό,τι θεωρούσε ο καθένας απαραίτητο. Για να μην αναφέρουμε τα γάντια, που δώσαν από τρία ζευγάρια. Όσο για την αλυσίδα που βάλανε για να μην έρχονται οι επιβάτες δίπλα στους οδηγούς, είναι για γέλια και για κλάματα. Καθώς ακόμα και σήμερα υπάρχουν λεωφορεία στα οποία ο οδηγός δεν είναι σε ξεχωριστή καμπίνα, οι οδηγοί με δική μας πρωτοβουλία βάζαμε κορδέλα για την εξασφάλιση ενός μικρού χώρου προστασίας. Η εταιρία αρχικά μας το απαγόρευσε και στη συνέχεια πήρε απόφαση να μας… αλυσοδέσει, γιατί το πλέξιγκλας είναι μάλλον ακριβό.

Αυτή η ανυπαρξία μέτρων προστασίας, που θέτει σε κίνδυνο τόσο τους οδηγούς όσο και τους επιβάτες και ολόκληρο το λαό της Αθήνας, συνεχίζεται ακόμα και σήμερα. Η εγκύκλιος που βγήκε προβλέπει για τα ΜΜΜ να μεταφέρονται στα οχήματα οι μισοί επιβάτες από τους αναγραφόμενους σε κάθε όχημα. Αν σ’ ένα λεωφορείο για παράδειγμα αναγράφεται ότι μπορεί να μεταφέρει 102 επιβάτες, θα μεταφέρονται μόνο 51. Κι ο οδηγός θα πρέπει να μετρήσει πόσοι είναι ήδη μέσα και πόσοι περιμένουν να μπουν, και θα πρέπει να πάρει μόνο όσους επιτρέπεται… Ούτε πορτιέρηδες σε κλαμπ δηλαδή. Το επόμενο βήμα είναι να μας δώσουν κι ένα θερμόμετρο να παίρνουμε και τη θερμοκρασία των επιβατών…

Το πιο σοβαρό είναι η ανυπαρξία και η μηδαμινή αντίδραση του συνδικάτου σε όλα αυτά, πάντα σε συνεργασία με τη διοίκηση της εταιρίας μην τυχόν και χαλάσει η δουλειά. Αφού «τα κορόιδα δουλεύουν σε όλες τις συνθήκες». Χαρακτηριστικό του πώς μας αντιμετωπίζουν είναι ότι ενώ εμείς ερχόμαστε σε επαφή με χιλιάδες ανθρώπους καθημερινά, στα αμαξοστάσια οι πόρτες στα γραφεία είναι κλειστές λόγω επιδημίας. Εμείς θεωρούμαστε χαμένοι, τα στελέχη της εταιρίας να σωθούν. Άλλωστε εμείς έχουμε… «ισχυρό ανοσοποιητικό», τόσα χρόνια εκτεθειμένοι. Η διοίκηση παίρνει καλά-καλά τα μέτρα για τον εαυτό της, αλλά τους οδηγούς ούτε να τους ακουμπήσει.

Στα μέσα μαζικής μεταφοράς, υπάρχει άμεσα ανάγκη για ουσιαστικά μέτρα προστασίας για εργαζόμενους και επιβάτες, μαζικές προσλήψεις προσωπικού, αντικατάσταση του απαρχαιωμένου στόλου των οχημάτων, αύξηση των δρομολογίων. Για να γίνεται η μετακίνηση του λαού με ασφάλεια κι αξιοπρέπεια.