Χαιρετισμός της Ταξικής Πορείας στην Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση της Αθήνας

131 χρόνια έχουν περάσει από τον Μάη του 1886 και η Εργατική Πρωτομαγιά εξακολουθεί να εμπνέει τους αγώνες της εργατικής τάξης για την κοινωνική απελευθέρωση. Τότε, δεκάδες χιλιάδες εργάτες διαδήλωναν στους δρόμους του Σικάγο για 8ωρο και καλύτερες συνθήκες δουλειάς. Στο πλευρό τους οι εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες που απεργούσαν ταυτόχρονα σε όλες τις μεγάλες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών, ενωμένοι στον κοινό αγώνα ενάντια στην ξέφρενη εκμετάλλευσή τους από το κεφάλαιο. Οι απεργοί του Σικάγο σύντομα βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις σφαίρες της αστυνομίας, με απολογισμό πολλούς νεκρούς, δεκάδες τραυματίες, εκατοντάδες συλληφθέντες και 4 εργάτες κρεμασμένους “για παραδειγματισμό”.

Αυτή η εξέγερση, αυτή η θυσία, γράφτηκε ανεξίτηλα στην ιστορία της εργατικής τάξης παγκόσμια. Αποτέλεσε σημαντική συμβολή στη συγκρότηση της εργατικής τάξης σε όλες τις χώρες. Στη συνειδητοποίηση της δύναμής της όταν οργανώνεται και δρα ενωμένη στους κοινούς της στόχους. Του κεντρικού της ρόλου στην κοινωνία. Του ιστορικού της ρόλου και της δυνατότητάς της να τον αναλάβει. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πορεία προς τη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση, την πρώτη μεγάλη έφοδο προς τον ουρανό, την πρώτη χώρα όπου καθιερώθηκε το 8ωρο για όλους τους εργαζόμενους, δικαιώνοντας και τους νεκρούς του Σικάγο.

Από τότε μέχρι και σήμερα, η Εργατική Πρωτομαγιά τιμάται από τους εργάτες όλου του κόσμου ως μέρα απεργίας και κινητοποίησης. Έχει συνδεθεί με τους ηρωικούς αγώνες των εργαζομένων και του λαού κάθε χώρας, όπως και του δικού μας λαού τον Μάη του ‘36 και του ‘44. Γι’ αυτό και αποτελούσε πάντα και συνεχίζει να αποτελεί αγκάθι για τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Γι’ αυτό και είναι αμέτρητες οι Πρωτομαγιές που έχουν ποτιστεί με το αίμα εργατών, που έχουν αμαυρωθεί με τα μεγαλύτερα εγκλήματα των καταπιεστών όπου γης. Γι’ αυτό και ακόμα και σήμερα, οι αγωνιστές που τιμούν την Πρωτομαγιά με διαδηλώσεις αντιμετωπίζουν την πιο στυγνή καταστολή. Από τη γειτονική Τουρκία μέχρι τη Νοτιοανατολική Ασία, από την Αφρική και τη Λατινική Αμερική μέχρι τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις σε Ευρώπη και Αμερική.

Η φετινή Πρωτομαγιά μας βρίσκει μέσα στην στρατηγικού χαρακτήρα επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού ενάντια σε κάθε μας δικαίωμα. Επίθεση με σκοπό να μετατραπούμε σε σύγχρονους δούλους, να δουλεύουμε όσο, όπως και όποτε θέλει η εργοδοσία. Να πληρωνόμαστε με ψίχουλα, να ρισκάρουμε ακόμα και τη ζωή μας, χωρίς να εξασφαλίζεται καν η επιβίωση η δική μας και των οικογενειών μας. Επίθεση με σκοπό να ξεχάσουμε τη συλλογική οργάνωση και δράση, να νιώθουμε αδύναμες “μονάδες” απέναντι στο “πανίσχυρο” αφεντικό.

Σε αυτή την επίθεση έχουν με το μέρος τους τις ντόπιες υποτακτικές κυβερνήσεις, μαζί και τη σημερινή των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η οποία κυβέρνηση, όχι απλά διατηρεί, αλλά επεκτείνει τον εργασιακό μεσαίωνα και φορτώνει με νέο πακέτο μέτρων όλους τους εργαζόμενους. Παραπέρα αύξηση της φορολογίας, μέσα από τη μείωση του αφορολόγητου. Πετσόκομμα και των συντάξεων που δίνονται ήδη και υποτίθεται θα σώζονταν με την “προσωπική διαφορά”. Παροχή κάθε ευκολίας στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, με διευκόλυνση των ομαδικών απολύσεων, με κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, με ξεπούλημα της χώρας και των εργαζομένων. Κυβέρνηση η οποία κομπάζει στα ντόπια και ξένα αφεντικά της για τη δυνατότητα που έχει, τουλάχιστον προς το παρόν, να προωθεί την αντεργατική πολιτική χωρίς μεγάλες κινηματικές αντιδράσεις. Ενώ παράλληλα προωθεί το χτύπημα των συνδικαλιστικών ελευθεριών και του δικαιώματος στην απεργία, γιατί γνωρίζει (και φοβάται) τη δύναμη της συλλογικής πάλης.

Κυβέρνηση η οποία θέλει να μας αφαιρέσει ακόμα και την Εργατική Πρωτομαγιά, μετατρέποντάς την, από απεργία-σύμβολο των εργατικών αγώνων, σε επίσημη αργία του κράτους. Και σε αυτή την άθλια προσπάθεια ιδεολογικής αποσυγκρότησης των εργαζομένων, βρίσκει στήριγμα στο ΚΚΕ, που υπερψήφισε τη σχετική τροπολογία στη Βουλή, παίρνοντας τα κυβερνητικά εύσημα και δηλώνοντας -και- με αυτόν τον τρόπο τα όρια της κοινοβουλευτικής και ρεφορμιστικής λογικής του.

Στην απέναντι όχθη από τους εργαζόμενους βρίσκονται και οι υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Μιας ΓΣΕΕ που έθαψε τον αγώνα ενάντια στο ασφαλιστικό Κατρούγκαλου αμέσως μόλις είδε να εκφράζονται αγωνιστικές διαθέσεις από τους εργαζόμενους. Που έκανε “μέτωπο” με τον ΣΕΒ και την κυβέρνηση πέρσι το καλοκαίρι, καλλιεργώντας αυταπάτες για το ρόλο και του ενός και του άλλου. Που επέτρεψε και πρακτικά νομιμοποίησε την απαράδεκτη, ωμή κρατική παρέμβαση στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας, με ακύρωση των εργασιών του συνεδρίου του και διορισμό νέας διοίκησης. Που έφτασε να συνδιαλέγεται με το ΔΝΤ. Που προωθεί, σε αγαστή συνεργασία με τον ΣΕΒ, τη δημιουργία Εθνικού Ταμείου Επαγγελματικής Ασφάλισης. Που σχεδιάζει τη μεθόδευση που θα χρησιμοποιήσει ώστε το νέο πακέτο μέτρων να βρει ξανά τους εργαζόμενους απογοητευμένους, ανήμπορους να αντισταθούν στη νέα αντιλαϊκή επίθεση. Που κάνει τα πάντα για να διασφαλίσει τη δική της “θεσμικά κατοχυρωμένη” θέση στα σαλόνια του κεφαλαίου, του κράτους, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και όπου αλλού της δίνεται πρόσβαση “θεσμικού συνομιλητή”. Θέση που της παρέχεται ως αντάλλαγμα για τις πολύτιμες υπηρεσίες της στην επιβολή της συνθηκολόγησης και της υποταγής, στη διατήρηση των εργαζομένων στο περιθώριο.

Από κοντά στον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ βρίσκονται οι “μικρογραφίες” τους σε ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα, από όπου άλλωστε εκλέγονται. Που σπέρνουν την ηττοπάθεια και κρατάνε φιμωμένη την οργή των χιλιάδων εργαζομένων που υποτίθεται πως εκπροσωπούν. Που κάνουν κάθε προσπάθεια να απομονώσουν όσες εργατικές αντιστάσεις καταφέρνουν να ξεπηδήσουν. Που κάνουν κάθε προσπάθεια να τις εκτονώσουν, οδηγώντας τις στην απογοήτευση και την υποταγή, μέσα από τους σκοτεινούς διαδρόμους της συνδιαλλαγής με εργοδοσία και κυβέρνηση.

Από κοντά και η γραμμή της διάσπασης που προωθεί το ΠΑΜΕ, το οποίο οχυρώνεται πίσω από τις δήθεν ταξικές ρητορείες του για να αποφύγει την πραγματική σύγκρουση με τον ταξικό αντίπαλο. Που προσπαθεί να καλύψει την απροθυμία του και την αδυναμία του με παραστάσεις «εικονικού κινήματος». Που βρίσκει περισσότερα κοινά με την κυβέρνηση και τις δυνάμεις του συστήματος απ’ ό,τι με τις άλλες αγωνιστικές, ταξικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος.

Αυτή η διαλυτική κατάσταση, που έχει διώξει τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων από τα σωματεία και τα έχει μετατρέψει σε “σφραγίδες”, είναι ακόμα πιο επικίνδυνη στη σημερινή φάση όξυνσης του πολεμικού ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστών. Γιατί οι πολεμικοί τους σχεδιασμοί απειλούν τη ζωή και τη δική μας και όλων των λαών του πλανήτη. Γιατί μας προορίζουν κρέας στα κανόνια τους, θυσία στο βωμό της αγιάτρευτης κρίσης του σάπιου συστήματός τους. Γιατί μόνο το λαϊκό κίνημα, με καρδιά την εργατική τάξη συγκροτημένη, μπορεί να βάλει τέλος στην εμπλοκή της χώρας μας στις πολεμικές κινήσεις στην περιοχή, στη μετατροπή της σε χωράφι-ορμητήριο για τους φονιάδες, που εξαναγκάζουν εκατομμύρια ανθρώπων στην προσφυγιά.

Ως Ταξική Πορεία, χαιρετίζουμε τη σημερινή Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση και διαδηλώνουμε κόντρα στο μαύρο μέλλον που μας ετοιμάζουν. Στο πλευρό των εργαζομένων που σπάνε την τρομοκρατία και την ακινησία και διαλέγουν τον δρόμο του αγώνα, τον μόνο δρόμο που μπορεί να οδηγήσει σε νίκες. Όπως οι εργάτριες και οι εργάτες στη ΣΚΟΤ, που συνεχίζουν εδώ και μήνες να διεκδικούν τη δουλειά και την αξιοπρέπειά τους. Με βαθιά πίστη στις αστείρευτες δυνάμεις της εργατικής τάξης και των λαών όλου του κόσμου. Με τη γνώση ότι η ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας είναι υπόθεση που μόνο η εργατική τάξη και οι λαοί, και μόνο μέσα από τους αγώνες τους, μπορούν να κερδίσουν.

Όλοι στον αγώνα για να μην περάσουν τα νέα βάρβαρα μέτρα!

Μαζική, απεργιακή απάντηση στην επέκταση του εργασιακού μεσαίωνα!

Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά!

Ζήτω οι αγώνες της εργατικής τάξης για πλήρη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα για όλους!

Ζήτω η φιλία των λαών!