Η Πρωτομαγιά δεν είναι η γιορτή της Άνοιξης, δεν είναι η γιορτή των λουλουδιών, δεν είναι αργία. Είναι η γιορτή του εργατικού κινήματος, η μέρα που αποτελεί σταθμό στην Ιστορία του. Είναι η Πρωτομαγιά των εργατών στο Σικάγο του 1886, που κατάλαβαν ότι δεν είναι φτιαγμένοι για αλυσίδες και πάλεψαν να τις αποτινάξουν. Η Πρωτομαγιά είναι η απεργία που συγκροτεί και περιέχει τα αιτήματα εκείνου του αγώνα, ενός αγώνα που δεν τελείωσε, δεν ξεπεράστηκε, δεν έγινε «λίγος» και παρωχημένος. Είναι μια απεργία βγαλμένη από την Ιστορία των λαών, που δίνει το μήνυμα ότι οι αγώνες των εργαζομένων μπορούν να κερδίσουν, ότι η εκμετάλλευση των εργαζομένων δεν είναι μονόδρομος όταν οι ίδιοι καταλάβουν τη δύναμή τους, ότι το σύστημα δεν είναι παντοδύναμο.
Γι’ αυτό τα αιτήματα της Πρωτομαγιάς είναι επικίνδυνα για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και των ΗΠΑ. Δεν είναι γενικά διαχρονικά και γενικά επίκαιρα, είναι παρόντα σήμερα σε κάθε κομμάτι της λυσσαλέας επίθεσης που διεξάγουν ενάντια στο λαό και τη νεολαία. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση την κάνει επίσημη αργία, δήθεν αποτείνοντας «φόρο τιμής» σε έναν αγώνα που θέλει να θεωρούμε ότι δόθηκε, τελείωσε και πέρασε. Οι διεργασίες του εργατικού κινήματος, η συμμετοχή των εργαζομένων στις απεργίες, η αλλαγή των συσχετισμών τόσο στα πλαίσια του κινήματος όσο και στα πλαίσια της κοινωνίας, η τιμή και η συνέχεια της Ιστορίας των λαών, δεν περνούν μέσα από τροπολογίες στη Βουλή, αλλά χτίζονται μέσα στην ταξική πάλη και τον αγώνα.
Για την Ταξική Πορεία είναι ξεκάθαρο ότι η μανία του κεφαλαίου να υποταχθούμε “άνευ όρων” στην κυριαρχία του είναι πιο αδυσώπητη από ποτέ. Επιτίθεται ισοπεδωτικά στην εργατική τάξη, στη νεολαία, στον εργαζόμενο λαό, ώστε να εμπεδώσουμε ότι δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά εξαρτήματα της μηχανής του, φτιαγμένα αποκλειστικά προς εκμετάλλευση, διαθέσιμα για όσο και όπως μας χρειάζεται. Είναι αποφασισμένο να ξεπαστρέψει κάθε εργατικό δικαίωμα, να φτιάξει το νέο μοντέλο εργαζομένου (που όμως είναι τόσο παλιό!): τον εργαζόμενο-σκλάβο. Μαύρη εργασία, συμβάσεις μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης, συμβάσεις μηδενικών ωρών, εργολαβίες, απελευθέρωση απολύσεων, εργοδοτική ασυδοσία και τρομοκρατία, μεροκάματα πείνας, μη καταβολή δεδουλευμένων, νόμος που καταργεί τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, κατάργηση μέχρι και του επιδόματος ανεργίας και χάρισμά του στο κεφάλαιο, άνεργοι, άνεργοι, άνεργοι... είναι κάποια λίγα από τα στοιχεία που συνθέτουν το τοπίο της επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα. Η δουλειά που άλλαξε πολλά ονόματα και έγινε απασχόληση, ωφέλεια, μαθητεία, επιδότηση, εθελοντισμός και τελικά δουλεία. Το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα θέλει να μας αναγκάσει να ξεχάσουμε το δικαίωμα στη δουλειά, να κάνουμε συνείδησή μας την υποταγή, να πάρουμε απόφαση ότι είμαστε έρμαια στις διαθέσεις του.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα όλων των παραπάνω είναι ο χώρος του επισιτισμού, απ’ όπου και προέρχομαι, στον οποίο οι λέξεις ωράριο, μισθός, ασφάλιση, σύμβαση, συνδικαλιστικά δικαιώματα, διεκδίκηση και αγώνας αυτόματα αποτελούν λόγο απόλυσης. Σε συνθήκες πραγματικής δουλείας, με άγρια εκμετάλλευση και εντατικοποίηση της δουλειάς, που οι εργαζόμενοι είναι όλο και συχνότερα θύματα εργατικών ατυχημάτων, και ήδη δύο θανατηφόρων για τη φετινή χρονιά και πριν καν αρχίσει η σεζόν. Σε συνθήκες που φωνάζουν ότι αυτή η περιβόητη «ανάπτυξη στον τουρισμό» χτίζεται πάνω στο αίμα και τον ιδρώτα των εργαζομένων του κλάδου.
Το μήνυμα της Πρωτομαγιάς, το αίμα των εργατών στο Σικάγο, αυτό έρχεται να μας υπενθυμίσει. Ότι το κεφάλαιο δε θα σταματήσει την επίθεση, αν δεν τα πάρει όλα πίσω, αν δεν πάρει ολοκληρωτικά πίσω τη ρεβάνς από τους λαούς που σήκωσαν το κεφάλι 100 χρόνια πριν με τη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση, αν δεν συντρίψει κάθε ίχνος δικαιώματος. Ότι η πάλη των τάξεων δεν τελειώνει με διαπραγματεύσεις και συνθηκολόγηση. Ότι οι εργαζόμενοι έχουν απέναντί τους ένα καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα που μακελεύει λαούς και εξαναγκάζει εκατομμύρια ανθρώπους στην προσφυγιά, που ετοιμάζει τα στρατόπεδά του για ένα νέο γενικευμένο πόλεμο ξαναμοιρασιάς του κόσμου, που φέρνει στο Αιγαίο τους φονιάδες των λαών για να το κάνει ορμητήριο των πολεμικών τους επιχειρήσεων, που κλείνει σε φυλακές και δικάζει ως τρομοκράτες τους Τούρκους αγωνιστές, που καταπνίγει κάθε φωνή που ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο. Είναι έτοιμο να μην αφήσει τίποτα όρθιο προκειμένου να εδραιώσει και να διευρύνει την κυριαρχία του.
Το σύστημα ξέρει και αναγνωρίζει την εργατική τάξη και το λαό ως εχθρό του. Ξέρει ότι είναι η μόνη δύναμη που, αν συγκροτηθεί, μπορεί να αμφισβητήσει και να ανατρέψει την κυριαρχία του. Γι' αυτό και την αφοπλίζει, την υποδουλώνει, την κρατά διασπασμένη και στο περιθώριο. Σε αυτήν του την επίθεση, εκμεταλλεύεται την αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης, την ήττα των αγωνιστικών, επαναστατικών ιδεών. Εκμεταλλεύεται το κλίμα της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας που κυριαρχεί στους εργαζόμενους. Εκμεταλλεύεται την κυριαρχία στα σωματεία των δυνάμεων της υποταγής και της συνθηκολόγησης που οδήγησαν στην απομαζικοποίηση και τη μετατροπή τους σε «σφραγίδες». Έχουν με το μέρος τους τις ντόπιες υποτακτικές κυβερνήσεις -μαζί και αυτή των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ- που επεκτείνουν την αντεργατική νομοθεσία και βαθαίνουν τον εργασιακό μεσαίωνα. Έχουν με το μέρος τους τις υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες (σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα) που έχουν δέσει τα συμφέροντά τους με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, αλλά και τη γραμμή της διάσπασης που προωθεί το ΠΑΜΕ, που οχυρώνεται πίσω από τις δήθεν ταξικές ρητορείες του για να αποφύγει την πραγματική σύγκρουση με τον ταξικό αντίπαλο ή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που ονειρεύεται μεταβατικά προγράμματα.
Για την εργατική τάξη, λοιπόν, δεν είναι παρελθόν αλλά ζητούμενο το να υπερασπιστεί τα εργατικά της κεκτημένα και δικαιώματα, να επιβεβαιώσει την ικανότητά της να αντιστέκεται, να διεκδικεί και ν' αναμετριέται με τον ταξικό της αντίπαλο. Με τους μικρούς και μεγάλους αγώνες, με τις μικρές και μεγάλες νίκες, αλλά και μαθαίνοντας από τις ήττες της, θα χαράξει το δρόμο της συγκρότησής της. Θα αναμετρηθεί με τις λογικές της διαχείρισης και της ταξικής συνεργασίας, θα απορρίψει την “αντικειμενικότητα” της κρίσης, θα μπορέσει να αρνηθεί το “μονόδρομο” του συστήματος. Θα παλέψει ενάντια στη διαιώνιση της κυριαρχίας του και θα οραματιστεί τη ζωή της έξω από τα στενά του όρια.
Περνώντας από την περίοδο της ελπίδας, της αναμονής, του μουδιάσματος και της απογοήτευσης, οι εργαζόμενοι και ο λαός αρχίζουν να βγαίνουν ξανά στο προσκήνιο, ξέροντας ότι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν πια και τίποτα να χάσουν. Δεν είναι μακριά ο αγώνας των καθαριστριών της ΟΣΥ, δεν είναι μικρός ο αγώνας στη ΣΚΟΤ, δεν είναι λίγη η αναταραχή που επικρατεί στους χώρους εργασίας όπου επικρατούν συνθήκες γαλέρας.
Για την Ταξική Πορεία, η φετινή Πρωτομαγιά έχει ταξικό-αγωνιστικό πρόσημο. Αναδεικνύει την αναγκαιότητα και τη δυνατότητα της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας να βγουν μπροστά. Να δυναμώσουν τους μαζικούς αγώνες. Να κλείσουν τα αυτιά τους στις λογικές της ανάθεσης, της συνδιαχείρισης, του ξεπουλήματος του εργατικού κινήματος και των αγώνων του. Να εμπιστευτούν ξανά τις δυνάμεις και το δίκιο τους. Να οργανωθούν στα σωματεία τους και να τα κάνουν πραγματικά τους όπλα. Να πάψουν να δίνουν χώρο στις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες να παζαρεύουν το μέλλον τους. Να βρουν τους διπλανούς τους όπου ζουν και κινούνται, και να αντισταθούν, να διεκδικήσουν, να βαδίσουν το δρόμο της ταξικής σύγκρουσης με την πολιτική της ντόπιας άρχουσας τάξης και του ιμπεριαλισμού.
Η Ταξική Πορεία έχει βαθιά πεποίθηση ότι οι εργαζόμενοι και ο λαός θα κερδίσουν. Ότι μόνο έτσι δικαιώνονται τα αιτήματα της εξέγερσης των εργατών στο Σικάγο, οι ιδέες και το πνεύμα της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης, ότι έτσι τιμάμε την Ιστορία των λαών και γράφουμε τις καινούριες σελίδες της. Γιατί για εμάς είναι ξεκάθαρο ότι η Ιστορία δεν τελείωσε!
Αγγελική Χ., εργαζόμενη στον επισιτισμό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου