Συμπληρώνεται σήμερα ένας χρόνος από τις 8 Μάη 2015, τη μέρα που σημαδεύτηκε από τη φονική έκρηξη στα διυλιστήρια των ΕΛΠΕ στον Ασπρόπυργο. Ένα εργοδοτικό έγκλημα που κόστισε τη ζωή σε τέσσερις εργαζόμενους (Μπάμπης Δευτεραίος, Ραμαντάν Ντελιλάι, Αντώνης Αβράμπος, Κώστας Μαγγούρας) και άφησε δύο ακόμα τραυματισμένους.
Δεν ξεχνάμε τους εργάτες που χάθηκαν άδικα στο βωμό των ακόμα μεγαλύτερων κερδών για το μεγάλο κεφάλαιο. Δεν ξεχνάμε την εγκληματική αδιαφορία της εργοδοσίας που δεν λογαριάζει τις ζωές χιλιάδων εργαζόμενων που δουλεύουν στις εγκαταστάσεις και χιλιάδων κατοίκων που ζουν δίπλα σε αυτές μπροστά στα ρεκόρ κερδών που σημειώνει. Δεν ξεχνάμε την υποκρισία της κυβέρνησης και των κρατικών μηχανισμών που καμώνονται πως αναζητούν τους υπεύθυνους για το φριχτό περιστατικό, την ώρα που προωθούν την αντιλαϊκή πολιτική ενάντια σε κάθε δικαίωμα του εργαζόμενου λαού για λογαριασμό του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου.
Γιατί οι πραγματικές αιτίες είναι ξεκάθαρες σε κάθε εργαζόμενο. Η αδιάκοπη πίεση για ελάττωση του χρόνου σταματήματος των μονάδων, ώστε να μπουν ξανά σε -κερδοφόρα- λειτουργία όσο το δυνατό νωρίτερα, οι συνεχείς μειώσεις προσωπικού, η διαιώνιση του μαύρου καθεστώτος των εργολαβιών και τα εξοντωτικά ωράρια έφτιαξαν τις συνθήκες γι' αυτό το έγκλημα. Συνθήκες που ήταν το αποτέλεσμα της διαρκούς επίθεσης της εργοδοσίας από τη μια και των συνεχών υποχωρήσεων της συνδικαλιστικής ηγεσίας, ακόμα και ανοιχτής στήριξης στις καταστροφικές αποφάσεις της διοίκησης από την άλλη. Συνθήκες που παραμένουν οι ίδιες σε όλες τις εγκαταστάσεις των ΕΛΠΕ και όχι μόνο.
Γιατί η πραγματική ευθύνη ανήκει στην εργοδοσία. Τα δικά της συμφέροντα εξυπηρετούσαν όλες οι αποφάσεις που αύξησαν δραματικά τον κίνδυνο. Η τάση της για μέγιστο κέρδος έχει τις πιο τραγικές συνέπειες στην ασφάλεια και την υγεία των εργαζόμενων, τους οποίους αντιμετωπίζει ως αναλώσιμα. Οι όποιες κινήσεις έχει κάνει μετά το περιστατικό για τα θέματα της ασφάλειας είναι προσχηματικές και προσπαθούν να «μεταφέρουν» την ευθύνη σε κάθε εργαζόμενο προσωπικά, με σκοπό να κρυφτεί ότι τα δικά της συμφέροντα είναι που θέτουν καθημερινά σε κίνδυνο κάθε εργαζόμενο.
Τα συμφέροντα των εργαζόμενων βρίσκονται απέναντι στην εργοδοσία. Μόνο με το δικό τους αγώνα μπορούν να επιβάλλουν την ουσιαστική τήρηση όλων των μέτρων ασφάλειας: ότι καμιά εργασία δεν θα γίνεται χωρίς την κατάλληλη προετοιμασία, κανένας εργαζόμενος δεν θα δουλεύει χωρίς ξεκούραση, κανένα συνεργείο δεν θα εργάζεται υπό πίεση.
Δεν ξεχνάμε λοιπόν ότι για να γλιτώσουμε από τα επόμενα εργοδοτικά εγκλήματα στα ΕΛΠΕ και σε κάθε χώρο δουλειάς, απαιτείται πολλή και σκληρή δουλειά. Για να ξεκαθαρίσουμε ποια είναι τα συμφέροντα της εργοδοσίας και ποια των εργαζόμενων. Για να ανακαλύψουμε ξανά το δρόμο του μαζικού, ενωτικού, ανυποχώρητου αγώνα για δουλειά με δικαιώματα, με ανθρώπινα ωράρια, με αξιοπρεπείς όρους.
Δεν ξεχνάμε τους εργάτες που χάθηκαν άδικα στο βωμό των ακόμα μεγαλύτερων κερδών για το μεγάλο κεφάλαιο. Δεν ξεχνάμε την εγκληματική αδιαφορία της εργοδοσίας που δεν λογαριάζει τις ζωές χιλιάδων εργαζόμενων που δουλεύουν στις εγκαταστάσεις και χιλιάδων κατοίκων που ζουν δίπλα σε αυτές μπροστά στα ρεκόρ κερδών που σημειώνει. Δεν ξεχνάμε την υποκρισία της κυβέρνησης και των κρατικών μηχανισμών που καμώνονται πως αναζητούν τους υπεύθυνους για το φριχτό περιστατικό, την ώρα που προωθούν την αντιλαϊκή πολιτική ενάντια σε κάθε δικαίωμα του εργαζόμενου λαού για λογαριασμό του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου.
Γιατί οι πραγματικές αιτίες είναι ξεκάθαρες σε κάθε εργαζόμενο. Η αδιάκοπη πίεση για ελάττωση του χρόνου σταματήματος των μονάδων, ώστε να μπουν ξανά σε -κερδοφόρα- λειτουργία όσο το δυνατό νωρίτερα, οι συνεχείς μειώσεις προσωπικού, η διαιώνιση του μαύρου καθεστώτος των εργολαβιών και τα εξοντωτικά ωράρια έφτιαξαν τις συνθήκες γι' αυτό το έγκλημα. Συνθήκες που ήταν το αποτέλεσμα της διαρκούς επίθεσης της εργοδοσίας από τη μια και των συνεχών υποχωρήσεων της συνδικαλιστικής ηγεσίας, ακόμα και ανοιχτής στήριξης στις καταστροφικές αποφάσεις της διοίκησης από την άλλη. Συνθήκες που παραμένουν οι ίδιες σε όλες τις εγκαταστάσεις των ΕΛΠΕ και όχι μόνο.
Γιατί η πραγματική ευθύνη ανήκει στην εργοδοσία. Τα δικά της συμφέροντα εξυπηρετούσαν όλες οι αποφάσεις που αύξησαν δραματικά τον κίνδυνο. Η τάση της για μέγιστο κέρδος έχει τις πιο τραγικές συνέπειες στην ασφάλεια και την υγεία των εργαζόμενων, τους οποίους αντιμετωπίζει ως αναλώσιμα. Οι όποιες κινήσεις έχει κάνει μετά το περιστατικό για τα θέματα της ασφάλειας είναι προσχηματικές και προσπαθούν να «μεταφέρουν» την ευθύνη σε κάθε εργαζόμενο προσωπικά, με σκοπό να κρυφτεί ότι τα δικά της συμφέροντα είναι που θέτουν καθημερινά σε κίνδυνο κάθε εργαζόμενο.
Τα συμφέροντα των εργαζόμενων βρίσκονται απέναντι στην εργοδοσία. Μόνο με το δικό τους αγώνα μπορούν να επιβάλλουν την ουσιαστική τήρηση όλων των μέτρων ασφάλειας: ότι καμιά εργασία δεν θα γίνεται χωρίς την κατάλληλη προετοιμασία, κανένας εργαζόμενος δεν θα δουλεύει χωρίς ξεκούραση, κανένα συνεργείο δεν θα εργάζεται υπό πίεση.
Δεν ξεχνάμε λοιπόν ότι για να γλιτώσουμε από τα επόμενα εργοδοτικά εγκλήματα στα ΕΛΠΕ και σε κάθε χώρο δουλειάς, απαιτείται πολλή και σκληρή δουλειά. Για να ξεκαθαρίσουμε ποια είναι τα συμφέροντα της εργοδοσίας και ποια των εργαζόμενων. Για να ανακαλύψουμε ξανά το δρόμο του μαζικού, ενωτικού, ανυποχώρητου αγώνα για δουλειά με δικαιώματα, με ανθρώπινα ωράρια, με αξιοπρεπείς όρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου