Για τις απεργιακές κινητοποιήσεις των υγειονομικών στην Αθήνα: Με «συμβολικές ενέργειες» και μικρή συμμετοχή δεν μπορούμε να περιμένουμε νίκες

Άλλη μια κινητοποίηση υγειονομικών, υπονομευμένη πριν ακόμα ξεκινήσει, που δεν θα μπορούσε να έχει πάρα τα αποτελέσματα που είχε. Μικρή συμμετοχή στην απεργία, ακόμα μικρότερη στη διαδήλωση, που οι διoργανωτές της, όμως, αποκαλούν «μεγαλειώδη».

Δύο ομοσπονδίες στον χώρο της περίθαλψης που το μόνο για το οποίο νοιάζονται είναι ποιος θα είναι ο συνομιλητής του υπουργού κι όχι ποιος θα οργανώσει τους εργαζόμενους να δώσουν τη μάχη για καλύτερες συνθήκες ζωής και δουλειάς, αποφάσισαν μεν κινητοποίηση την ίδια μέρα (πράγμα που δε γίνεται πάντα, παρότι αυτονόητο), όμως είχαν συγκέντρωση σε άλλη ώρα κι άλλο τόπο. Η ΠΟΕΔΗΝ στην πλατεία Μαβίλης στις 8.30 και η ΟΕΝΓΕ στις 9.30 στο υπουργείο Υγείας. Μάλιστα, στις 6.30 το πρωί συνδικαλιστές της ΟΕΝΓΕ μπήκανε στο υπουργείο, όπου ήταν μόνο ο φύλακας, και κάνανε όπως είπαν συμβολική κατάληψη. Όποιος ήθελε έμπαινε κι όποιος ήθελε έβγαινε απλά «διακόσμησαν» το υπουργείο εξωτερικά με ένα πανό, ενώ η μεγάλη μάζα των εργαζομένων έπρεπε να μείνει στον ρόλο του χειροκροτητή των «ηρώων»... Μάλιστα, εντελώς προκλητικά ο υπουργός, όταν έφτανε η πορεία από τη Μαβίλης στο υπουργείο, πέρασε μέσα από τους εργαζόμενους (με ενισχυμένη συνοδεία φυσικά) κι έφυγε με μηχανή...

Η κατάσταση στα περισσότερα νοσοκομεία είναι τραγική... Δεν είναι μόνο η πολλή δουλειά, η λίγη άδεια το καλοκαίρι, το ότι δεν φαίνεται προοπτική στον ορίζοντα. Είναι και τα περιστατικά τρομοκρατίας, εκφοβισμού, εκδικητικών μετακινήσεων για τους εργαζόμενους, που γίνονται όλο και συχνότερα, όσο μας βρίσκουν σε θέση ανημπόριας και αδυναμίας. Και έρχονται νέα κύματα επίθεσης, με συγχωνεύσεις-κλεισίματα νοσοκομείων και ακόμα πιο βαριά πλήγματα στο δικαίωμα του λαού στην πλήρη και δωρεάν περίθαλψη. Αυτό είναι το «νέο ΕΣΥ» που διακηρύσσουν!

Οι εργαζόμενοι από την άλλη, δεν είναι ούτε ότι δεν καταλαβαίνουμε ούτε ότι βολευόμαστε... 

Είναι ότι είμαστε ανοργάνωτοι. Θα πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Να ξεπεράσουμε τις συμβιβασμένες και υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και να αγωνιστούμε μαζικά κι οργανωμένα για καλύτερες συνθήκες ζωής και δουλειάς και ίση πλήρη και δωρεάν περίθαλψη για όλο το λαό.

Δύσκολος δρόμος, αλλά δεν υπάρχει άλλος...